web analytics

18

WAAR BEN IK ZONDER AL JE ZORGEN?

“Meneer Vink”, roep ik vanaf mijn ziekenhuisbed naar het bed aan de overkant, “wacht even, dan ga ik een zuster halen, want u zit aan allerlei slangen vast, u kunt zo niet weg.” Meneer Vink, een man van rond de 80 met een grote, grijze snor, type politieagent, is uit z’n bed opgestaan en probeert richting het toilet te lopen. Hij krijgt de stekkers waarmee hij zit vastgekoppeld niet uit het stopcontact getrokken, maar hij is vastberaden om ze los te krijgen.

Ik had op mijn eigen ziekenhuisbelletje kunnen drukken en wachten tot er vanzelf een verpleegkundige zou komen, maar ik ben bang dat meneer Vink dan al met snoeren en stekkers en alles wat daaraan hangt op de grond is gevallen. Dan maar zelf uit bed strompelen op zoek naar een verpleegkundige, die gelukkig meteen met me mee terug loopt naar de ziekenhuiskamer, maar het is al te laat.

“Ja, ik zit hier vast, zo kan ik toch niet naar de wc, nu heb ik het al in m’n broek gedaan”, zucht meneer Vink.

Ik voel zijn schaamte.

De gordijnen rondom het bed van Meneer Vink gaan hierna dicht om de rest van de avond en nacht niet meer open te gaan. En al wordt Meneer Vink op deze manier voor mij aan het zicht onttrokken, zijn licht is de komende nacht meer aan dan uit en houdt me uit mijn slaap. Maar het is niet alleen het continu aan- en uitdoen van het licht dat me wakker houdt.

Meneer Vink mag niet meer zelfstandig naar het toilet en moet op een po poepen naast zijn bed. Dit gaat vaker fout dan goed, zodat het bed van meneer Vink en meneer Vink zelf meerdere keren verschoond moeten worden.
Er komen artsen langs.
Er komen verpleegkundigen langs.
Meneer Vink krijgt diverse zakken bloed toegediend die, zoals ik kan horen aan de gesprekken die uit het verlichte vierkant voor me komen, bijna meteen weer uitgepoept worden.
Er is geen 1-persoonkamer voor meneer Vink beschikbaar.
Als het licht even uit is en meneer Vink en ik alleen in de ziekenhuiskamer zijn, hoor ik hem mompelen. En vloeken. En hoesten.
Er is poep op het infuus van meneer Vink terecht gekomen, zodat het infuus vervangen moet worden, maar zijn bloeddruk is te laag en het lukt geen verpleegkundige om meneer Vink een nieuw infuus te prikken.
De anesthesist komt langs.
Meneer Vink moet met spoed geopereerd worden en een arts komt langs om te vragen of hij dat nog wel wil.

“Meneer Vink”, probeert een verpleegkundige, “meneer Vink.”
“Ja”, klinkt het zacht.
“We gaan u nog een zak bloed geven.”
“Ik heb al 3 zakken gehad.”
“Ja, ik weet het, maar u bent ook weer heel veel bloed verloren.”
“Oh.”
“En meneer Vink.”
“Ja.”
“We hebben uw vrouw gebeld, die is onderweg.”

Kun je iemand horen breken? De hele nacht heeft meneer Vink alles gelaten ondergaan. Iedere dokter en verpleegkundige steeds keurig bedankt na ieder gesprek of iedere handeling. Nu hij hoort dat zijn vrouw gebeld is begint hij te huilen. Alsof hij dan pas beseft dat het menens is.

“Het is ook allemaal niet niks hè?”, troost de verpleegkundige.

Een uur later komt mevrouw Vink de ziekenhuiskamer binnen. Een grote, struise vrouw met haar grijze haar in een knotje. Om dat knotje heeft ze allemaal gekleurde, kleine klemmetjes, alsof ze elk haartje dat die ochtend per ongeluk uitstak vast heeft willen zetten. Het is het kapsel van een meisje van 4 dat voor het eerst haar eigen haar heeft gedaan.

“Dag lieffie”, zegt mevrouw Vink terwijl ze hem een kus op z’n wang geeft, “heb je een beetje kunnen slapen vannacht?”

“Ja hoor”, zegt meneer Vink.

En ze weten allebei dat het niet waar is.

Dit vind je misschien ook leuk...

18 reacties

  1. Marina schreef:

    Ach, arme meneer Vink…. en wat ben je toch lief xx

  2. Lisette schreef:

    Bah, ik krijg er spontaan kippenvel van op mijn hele lichaam. Enig idee hoe het nu met meneer Vink gaat?

  3. Nancy schreef:

    Wat heb je dit mooi opgeschreven . Heel herkenbaar weer . Heb zelf in 2004 6 weken in het ziekenhuis gelegen. Mag wel zeggen dat dit voor mij een zeer traumatische tijd is geweest . Door alles wat je in die tijd op een zaal meemaakt en voorbij ziet komen, het je moeten overgeven aan wat er allemaal gebeurt . Je ziet de ellende van anderen boven op dat van jezelf. Het is een hele aparte wereld. Ik wens jou alle goeds , en hoop dat je snel weer thuis bent. Wat ben je toch een creatief mens , Luna ! Xxx

  4. Michella schreef:

    Wat verdrietig, heftig en wat heb je het waanzinnig mooi opgeschreven! Kippenvel

  5. Marjan schreef:

    Wat kun je mooi vertellen Chantall… alsof ik in de hoek van die kamer sta en zie en hoor wat jij ziet en hoort. Wat een leed, maar ook zoveel liefde tussen Meneer en Mevrouw Vink….
    Ik wens je veel sterkte voor morgen… en veel liefde.

  6. Veer schreef:

    Wow, wat heb je dit pakkend geschreven. Tranen in mijn ogen om meneer en mevrouw Vink.

  7. Loes schreef:

    Luna, ga een boek schrijven alsjeblieft! En veel sterkte voor jou!

  8. Ivonne Middelbos schreef:

    Pffffft zag het helemaal voor mij!
    Arme meneer en mevrouw Vink!
    Wil nu heel graag weten hoe het met hem is!

    Hey Chantall, sterkte morgen! Dikke knufff!

  9. Joan schreef:

    Wat heb je dat mooi beschreven! Hulde, inderdaad graag een boek en vooral ook een geslaagde operatie voor jou. <3

  10. Tanja schreef:

    Ahhhh ik voelde het helemaal. Zo zo zielig. En ook voor jou! Heel veel sterkte morgen!

  11. A.P schreef:

    Wat een verdrietig maar tevens mooi verhaal..

  12. Anita schreef:

    Tranen bij het lezen…voor meneer, en ook mevrouw…maar ook voor jou…ik weet hoe het is en voelt naast of bij iemand op de kamer te liggen zoals meneer…naast alle zorgen en stress die je ongetwijfeld al voelt, maak je toch de tijd te proberen hem te helpen want zo ben jij…ik stuur je een beredikke knuffel voor nu, vannacht en morgen!

  13. Ingrid schreef:

    Wat heb je dat vreselijk mooi beschreven. Je schrijft het op alsof we er bij zijn. Emotioneel. Ontzettend veel sterkte voor jezelf voor morgen.

  14. Esther schreef:

    Wat een prachtig stukje dit.
    Zó, ja, precies zó zijn de dingen soms.

  15. Jessica schreef:

    Wat een pakkend verhaal. Hoe lief is dat, die man wil zijn vrouw niet ongerust maken dat hij een k-nacht heeft gehad.
    Sterkte voor de operatie van vandaag, hopen op een spoedig herstel.

  16. Paola schreef:

    ontroerend… wat verdrietig dat het zo moet gaan en wat fijn dat er altijd mensen zoals jij zijn…

  17. Ri schreef:

    Brok in mijn keel.

    Ik hoop dat als je dit leest, je weer op zaal ligt en jouw eigen operatie goed is verlopen.

  18. Daniël(NeT-HeaD on FB) schreef:

    Gruwelijk griezelverhaal maar helaas dagelijkse realiteit in onze ziekenhuizen met overwerkt personeel…. Weer een zak bloed nadat er al 3 in zijn gegaan die toch ergens moeten blijven . Dat er niet meteen word besloten te opereren na de eerste zak bloed die is verdwenen is ((voor mij) totaal onbegrijpelijk. Inwendige bloedingen stoppen doorgaans niet zomaar… Snap er echt helemaal niets van , maarja , De echte nodige zorg van goed opgeleide en fatsoenlijk betaalde en niet overspannen personeel is nou eenmaal te duur. Wat is een mensenleven waard tegenwoordig ??

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *