web analytics

12

THIS IS LIVING

Vorige week woensdagochtend om 9.15 kwam P. terug van zijn trip naar New York. Ik was blij, jippie, hij is er weer, fijn! Een kwartier later belt hij naar zijn moeder, die vorige week 70 werd, om te zeggen dat hij veilig thuis is gekomen. Zijn moeder vertelt hem dat de avond ervoor een vriend van hem, P., 38, net 2 kindjes, zomaar ineens is overleden aan een hartaanval. Van een jippie-stemming naar groot verdriet in 1 seconde. Adem in en adem uit. De laatste week van mijn P.’s eerste vakantie in 2 jaar verandert met dit nieuws van een hè-gezellig-samen-week naar iets heel anders. Dan krijg je dat ‘is-dit-nu-later’-gevoel over je heen. Is dit nu later? Wordt het het verliezen van iedereen, tot je uiteindelijk niemand meer over hebt? Zucht. Hoe meer mensen je kent, hoe meer je er kwijt kunt raken. En van die gedachte werd ik eigenlijk toch wel goed depressief. Aan de ene kant wil je een paar weken in bed blijven en alles langs je heen laten gaan. Laat maar zitten. Even niet meer meedoen. Maar je kan niet anders dan toch gewoon maar doorgaan. Gewoon doorgaan met doorgaan. Gewoon de dingen doen die je al aan het doen was. Gewoon werken. Gewoon boodschappen doen. Gewoon wat PloesiePoesies in elkaar naaien. Gewoon naar die verjaardag. Gewoon daar lachen. Gewoon wijntjes drinken. Gewoon een filmpje kijken. Gewoon bellen met je moeder. En je vader. Gewoon lekker koken. Gewoon eten. Gewoon buttons maken voor Koninginnedag. Gewoon opstaan, douchen, aankleden. Zaterdag werd de vriend van P. gecremeerd. Zondag werd de vader van P. 74. En maandag vierde ik gewoon als alle jaren Koninginnedag. Maar dit keer met mijn prachtige én vooral 4 maanden zwangere vriendinnetje H., met vriendin K. en met nog veel meer vrienden die allemaal even kwamen kijken wat voor buttons ik aan het verkopen was. Anderen kwamen die avond nog even een drankje doen bij P. en mij thuis, onder het genot van een dj-set van vriend F. en al die gezelligheid was de enorme kater van de dag erna meer dan waard. En ja, dan ben je eigenlijk zo een week verder. En als je dan achter je pc een stukje zit te schrijven, dan besef je ineens dat de gewone dingen die je doet eigenlijk helemaal niet zo gewoon zijn.

Dit vind je misschien ook leuk...

12 reacties

  1. M%n schreef:

    En daar kun je enkel maar op zeggen dat dit gewoon een heel mooi en waar stukje is.
    Gecondoleerd, ook.

  2. Sandrissimo schreef:

    De dood hoort bij het leven hé, hoe erg dat ook is. Maar 38 is echt wel veel te jong en dan nog zo plots, sterkte hoor…

  3. Kaat schreef:

    This is indeed living, en het ‘suckt’ soms. Maar gelukkig blijven er veel fijne momenten over.

  4. inge schreef:

    dit is later, ja.
    maar dit is ook nù en daar kijken we hopelijk later op terug !

    niet meer met iedereen, maar ook weer wel…

  5. Polle schreef:

    Hmmm. Moeilijk. Misschien is het gewone leven dat helemaal niet zo gewoon is wel een “soort van” eerbetoon aan zij die er niet meer zijn.

  6. Sillyfish schreef:

    Gewoon is niet altijd gewoon, maar het ervan bewust zijn dat het gewoon is en het doorvoelen ervan is heel fijn! Gecondoleerd!

  7. jealine schreef:

    Zo herkenbaar. Wij vechten elke dag voor leven hierzo en ondertussen doen we ook nog gezellige dingen. tussen de chemo, sondes en toeters en bellen tranen en onmacht gevoelens maken we ook nog dansjes en drinken wijntjes en lachen we hysterisch hard om domme dingen.

  8. Ellen schreef:

    En zo is het maar net. Geniet van elk moment op elke dag.

  9. jan schreef:

    jammer dat een mens soms van die harde klappen nodig heeft om tot goede inzichten te komen

  10. Trijntje schreef:

    Mooi geschreven. Na de dood + begrafenis van mijn vader ging ik ook gewoon naar het werk, naar de supermarkt, en vierde ik 2 weken later mijn verjaardag.

  11. Evelyn schreef:

    Mag ik even wat zeggen? Mooi. Al maanden lees ik met jou mee. Al maanden denk ik: Ik moet wat zeggen, een statement maken. Maar dat lukt niet zo goed. Dan maar zo: Ik ben een fan van je!
    Groetsels..

  12. KatYo schreef:

    Die ‘gewone’ dingen zijn juist wel heel gewoon. Soms komen er alleen onverwachte dingen tussen. Die helaas ook ‘gewoon’ ook bij het leven horen…

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *