web analytics

LUNA EN EEN HEFTIG WEEKEND

Fragmenten van het afgelopen weekend flitsen langs m’n ogen. Vrijdagavond bakplaat-avond bij P. en Luna. Vriend J. en vriendin H. kwamen bakken en drinken. Vooral drinken. En omdat normen gaan vervagen na 5 flessen wijn en een x-aantal Breezers moesten we MDMA-capsules uittesten. Goed door de test gekomen. Met z’n vieren Hollandse hits draaien en hard meezingen. Niet meer weten hoe de videorecorder werkt. Om 8.00 gaan slapen en om 10.00 weer klaarwakker. Richting Weesp met de trein. Op zoek naar blikken Red Bull. Afgelaten fabrieksterrein, midden in het bos. Kraakpanden met ex-hippies, alcoholisten en vage types. Oude bioscoop. Barbecue met worsten, kippen en hamburgers, maar geen trek. Groot warm kampvuur en de geur van anti-muggen-citroen-spul in m’n neus. Vriend F. die lekkere plaatjes draait, dansen, xtc, praten en kaarten en ’s morgens om 8.00 samen met vriendin I. en vriend L. in zijn Mini Cooper weer richting Amsterdam. Blowen, filmpje kijken en om 11.00 in je bed liggen. Klaarwakker om 15.00. Dan de hele dag met een vaag hoofd in bed blijven liggen. Je compleet verrot voelen. Leeg. Je afvragen of je het in de toekomst niet iets rustiger aan moet doen. Of het misschien niet verstandiger is om wat regelmatiger te leven. Op tijd naar bed. Stabiel gaan doen. En dat je dan beseft dat het de moeite niet waard is om daar over na te denken, omdat er nog allerlei chemicalieën door je lichaam zweven. In slaap vallen om 2.30. Vanmorgen wakker om 7.30. Moe, kapot, leeg, spierpijn. Al je energie aanwenden om naar de koelkast te lopen, een blikje Red Bull te pakken, een sigaret op te steken en weer in bed te gaan liggen. Het belooft een mooie dag te worden.

63

LUNA EN HET MANNETJE VAN DE RADIO

Kreeg afgelopen dinsdag een mailtje. Van een mannetje van de radio: “Daar had je me bij de poten, met je gestop. Terzake: Ik wil je graag interviewen, voor de Avro Radio 1, over web- en andere vormen van loggen.” Ha! Luna op de radio! Dat is leuk. Dus vandaag zat het mannetje bij Luna thuis aan de thee. Interview kon gewoon staand. “Is dynamischer”, zei hij en hij drukte de microfoon tegen m’n lippen. “Moet dat zo dichtbij”, vroeg ik. Dat moest. Ben alweer vergeten wat ik allemaal heb gezegd. Het ging over lifeloggen geloof ik. Over mijn hele leven gedetailleerd op het net zetten. “Je gaat wel ver hè? Heb je daar geen moeite mee”, vroeg hij. Heb ik geen moeite mee, geloof ik. “Je schrijft wel expliciet over je seksleven”, zei hij. “Nee, ik schrijf niet over m’n seksleven. Ik heb nog nooit geschreven dat ik zo lekker heb geneukt gisteren”, zei ik. “Maar je schrijft wel dat het 3 jaar geleden is dat je met een vrouw in bed lag”, reageerde hij. “Eh, eh, ja, maar dat was een beetje een grapje”, zei ik. “Dus het is niet allemaal waar wat je schrijft?”, vroeg hij. Dat dan weer wel. “Wat vind je moeder daarvan, dat je over seks schrijft?”, vroeg hij. Jesus, gaan we het nou alweer over m’n moeder hebben? Dat vroeg het mannetje van het Algemeen Dagblad ook al. Mooi gezeik mee gekregen toen ze die krant onder ogen kreeg. “Zo, dus jij gebruikt drugs”, had m’n moeder gezegd. Leg dat maar eens uit aan iemand die het al verschrikkelijk vind dat ik rook. “Eh, eh, mijn moeder is wel een beetje bang voor het Goedele Liekens-syndroom”, zei ik. “En eh, eh, m’n moeder vind het erger dat ik rook dan dat ik over seks schrijf.” Dit en meer gestotter over 2 weken op Radio 1.

10

URGENT ICQ-MESSAGE, DEEL 27

Rukker27 (6:14 PM) : zin in een lekkere, geile date?
Luna (6:14 PM) : een lekkere, geile date?
Rukker27(6:14 PM) : wat lijkt je lekker dan?
Luna (6:15 PM) : nou, ik doe het niet voor minder dan een date in het Amstel-hotel… inclusief champagne en ik wil wel graag kunnen roken op de kamer… verder graag aardbeien met slagroom en de portier die daar altijd buiten staat, die had ik er ook graag bij gehad…
Luna (6:15 PM) : en als het niet te veel moeite is, dan ook graag zo’n leuk serveerstertje erbij, met zo’n leuk rokje… het is al meer dan 3 jaar geleden namelijk dat ik met een vrouw in bed lag… ik zou bijna niet meer weten hoe het voelt…
Luna (6:16 PM) : en nu we het er toch over hebben, je draagt toch wel boxershorts, want van die strakke slips van de Zeeman, die vind ik dus niks… en je hoeft je over mij geen zorgen te maken hoor, ik trek m’n mooiste setje voor je aan… heb je liever rode lingerie of zwarte? je kan het nu zeggen hoor, ik vind het belangrijk dat jij ook geniet…
Luna (6:17 PM) : vind je het trouwens goed dat ik een paar leuke seksspeeltjes meeneem? Gewoon standaard-spul hoor, niks heftigs… ik bedoel gewoon een vibrator en een dildo… ik heb een hele leuke in de vorm van een dolfijn, nog nooit gebruikt, dus jij mag de eerste zijn die ‘m bij me naar binnen brengt… lijkt je dat wat?
Luna (6:18 PM) : we gaan er gewoon een heel spannende avond van maken… jij, ik, de portier en een serveerster, een echte lekkere, geile date…

28

OME KAREL EN TANTE MIEN

Iedereen in de straat noemt hem ‘Ome Karel’. Hij woont in het huis onder ons. Ome Karel en tante Mien wonen daar al meer dan 50 jaar. En ze waren dit jaar 56 jaar getrouwd. In februari. Hij is 81 en zij is 84. Ome Karel is onlangs opgenomen in het ziekenhuis en tante Mien moest me dat even vertellen. “Dat jij het ook even weet”, zei ze. “Meid, hij heeft al een aantal infarcten gehad en afgelopen vrijdag kreeg-ie een faalhart. Loeiende sirenes voor de deur. Heb je het niet gezien?” Ik had het niet gezien. “Meid, ik herken m’n eigen man niet meer. Hij bevuilt zichzelf. Hij stinkt naar urine. En hij gaat ’s nachts bij het vrouwtje naast hem op de slaapzaal in bed liggen. Ik schaam me als ik hem bezoek”, zei ze. Ik kom al 3,5 jaar een paar keer per week langs het raam van hun benedenwoning. Ome Karel zat altijd voor het raam. Altijd even zwaaien. En ome Karel lette altijd goed op. Of we onze fietsen wel netjes vastmaakten. En of we de vuilniszakken niet stiekem een dag eerder aan de straatkant zetten. Ome Karel kon alleen m’n naam nooit onthouden: “Anouk was het toch?” En dan een dag later: “Saskia? Toch?” Al 3,5 jaar heb ik hem wekelijks mijn naam gezegd. Hij heeft het nooit onthouden. “Ik heet Luna, ome Karel”, zei ik dan. “Oh ja”, reageerde hij altijd. “Is P. wel een beetje lief voor je?”, was altijd zijn tweede vraag. “Natuurlijk, want ik kook lekker voor hem”, was mijn standaard-antwoord. En dan lachten we samen. Ome Karel komt waarschijnlijk nooit meer voor het raam zitten. Hij moet naar een verpleeghuis. “Ik kan niet meer voor hem zorgen. Het is net een kind”, zei tante Mien. “Ik ga er niet om huilen hoor”, zei ze. “Niet waar anderen bij zijn. Maar als ik alleen ben, dan laat ik wel eens een traantje. Dat mag je best weten.”

6

MAANISCH.COM WORDT VERBOUWD

Ergens is het gisteren misgegaan. Ik had gevraagd om deze nieuwe site nog even niet te linken, totdat de layout er een beetje toonbaar uit zou zijn. Gisteren was het ineens overal te lezen. Voelt goed om ‘terug’ te zijn, al ben ik niet echt weggeweest. Maar wat een drama zeg, een site online krijgen als je er geen verstand van hebt. Ik dacht dat je gewoon een beetje moest knippen en plakken en dan op een knopje drukken. Niets is minder waar. De afgelopen dagen hoorde ik overal allerlei termen en adviezen over het bouwen van een website. “Moet je even aan je host doorgeven dat je onder Linux moet draaien”, zei iemand. “En dat moet je even in je template veranderen”, zei een ander. “Ja, in je stylesheet natuurlijk”, hoorde ik ook. Ja. Ja. Ja. Linux, template, stylesheet, nog nooit van gehoord. Toch is het gelukt. En die credits gaan zeker niet naar mezelf, want ik heb er niets aan gedaan. Ik heb zelfs de naam niet verzonnen, die eer gaat naar buurman M., die mij in 1 woord wist te omschrijven. Aanvragen van domeinnaam. Gilles bood nachtelijk hulp en rust en kwam de volgende dag even langs om een mini-lesje Pivot te geven. Domein geregistreerd. Iets met PHP omzetten. Pivot erop. Bob zelf was zo vriendelijk om de site te voorzien van dit fijne blogsysteem. En het werkt. Teksten online zetten die ik de afgelopen 2 weken geschreven heb. Het werkt! Maar het ziet er niet uit. Nu nog. Ik heb mijn vormgeef-idee doorgemaild aan Marti en die is er flink mee bezig. En voor het eerst sinds maanden ben ik nieuwe dingen aan het leren; Linux, templates en stylesheets. En ik leer vooral dat ik geduld moet hebben. Volharding is geconcentreerd geduld.

18

PARTYREVIEW SENSATION 2002

Ik ben zeker niet te beroerd om € 58,- neer te leggen voor een entree-ticket voor Sensation. En dat is inclusief administratiekosten. Het is ook inclusief een Sensation-DVD ter waarde van € 10,-. En ik geloof dat het ook inclusief een 1-jarig abonnement op het nieuwe magazine ID&T Sounds Lifestyle And More is. Maar eigenlijk kan het mij niet schelden wat er allemaal bij de prijs inbegrepen zat. Waar het om gaat is wat niet bij de prijs inbegrepen zat. Voor genoeg toiletten was niet gezorgd. Rijen met zeker zo’n 30 dames die allemaal stonden te wachten voor 1 toiletje. Ja, dan durf ik niet eens even lekker te gaan poepen. Krijg je al die rammelende wijven aan de deur: “Schiet eens op!” Niet relaxt. Het was druk dus, gisteren. Heel druk. Maar het was geweldig om een voetbalstadion vol met mensen in witte kleding te zien. Een voetbalstadion dat er niet meer als zodanig uitzag. Zo’n 35.000 dansende mensen, vuurwerk, zilveren papiertjes uit de lucht en 20 meter hoge lichtschermen die eruit zagen als glas-in-lood-ramen. En dan een dj Jean die de soundtrack van ‘Blade’ draait. Magisch. Vanaf een uur of 4.30 kwam er echter steeds meer daglicht door het dak van de Arena. Ik begrijp dat dat een deel van het concept van Sensation is, dat je het ochtend ziet worden, maar als je om 5.30 in het bijna felle licht tussen bezoekers staat die werkelijk compleet, maar dan ook compleet naar de klote zijn, ga je toch sterk twijfelen aan dat concept. Iedereen ziet er slechter uit in daglicht. De witte shirtjes waren niet zo wit meer en de witte broeken waren aan de onderkant volgezogen met bier en modder. Was dit feestje me € 58,- waard (lees: 127,81, en dat is exclusief drank, taxi en toiletbezoek)? Nee, niet echt.

15

LUNA GAAT NAAR SENSATION

Al een paar weken werd ik overdonderd door de tv-spotjes op TMF voor Sensation, ‘The world’s leading dance event’ in de Amsterdam Arena. Zag er wel gezellig uit. Met allemaal gezellige, zilveren papiertjes die door de lucht dwarrelden. Dat wilde ik ook wel eens meemaken, zilveren papiertjes in de lucht. De muziek is bijzaak. P. en ik hadden geen kaartjes, maar gisteren belde vriend A.: “Ik heb nog 2 kaartjes voor Sensation over, gaan jullie mee?” Natuurlijk! Maar toen. Wit. Dresscode wit. Of ik even mijn dikke reet in een witte broek wilde hijsen dus. Wit rokje mocht natuurlijk ook, maar nadat ik me bij de H&M in een wit jurkje voor de passpiegel had bekeken, was dat zeker geen redelijke optie meer. Dramatisch moment, dat ik mijn leven niet meer zal vergeten. Vriendin I. trouwens ook niet, want die moest mee om te checken of ik er écht niet te dik uitzag in het wit. En in dat jurkje leek het net of er op bepaalde plaatsen ineens 5 kilo bij was gekomen . Dresscode wit. Als ik er eenmaal sta, dan zal het me wel niet zoveel meer uitmaken om een witte broek met wit shirt te dragen, maar momenteel voel ik me er erg ongemakkelijk in. Het is m’n kleur niet. Maar het is verplicht. De prijs van het kaartje; € 55,-. En dat is dan exclusief administratiekosten. Een snelle rekensom; de meneren ID&T verdienen zo’n 35.000 x € 55,- = € 1.925.000,-! Daar kunnen ze een flink feestje van geven, zou ik zeggen, maar ik lees net op hun site dat ze geen garderobe hebben. Dus als ze voor dat geld vannacht geen zilveren papiertjes uit de lucht laten vallen, dan vraag ik alsnog m’n geld terug.
http://www.sensation.nl/

6

HOE JE DAG MET 1 BRIEF VERKLOOT KAN WORDEN

Klootzakken zijn het. Allemaal. Iedereen kan de tief krijgen. Net in de fukking stromende regen naar het postkantoor gefietst. Vond vanmorgen een briefje bij de post met de strekking; ‘Wij hebben vandaag een aangetekende brief bij u willen bezorgen maar we troffen u niet thuis aan’. Wat godverdegodver, ik ben de hele dag thuis geweest en ik was al vanaf 8.00 wakker. Ik heb geen bel gehoord. Dus ik naar het postkantoor. Trof ik 2 niet slim kijkende mannetjes aan. “We zijn gesloten”, zei het mannetje. “Waarom?”, vroeg ik. “In de vakantieperiode zijn we tussen 12.30 en 13.30 dicht”, zei het andere mannetje. Het was 12.35 en ze wilden me niet helpen. Ik terug op de fiets. Natgeregend. Om 14.00 weer richting postkantoor. “En ik wil meteen een klacht indienen, omdat de postbode niet aanbelt, maar gewoon zo’n briefje door de brievenbus flikkert”, zei ik. De klachtenformulieren waren op. Dan niet. Ik kreeg de aangetekende brief mee en aan de envelop zag ik al dat ik ‘m meteen open moest maken. Was van de gemeente. Een brief voor P. en mij met de volgende tekst; ‘Uit een onderzoek van de behandelend inspecteur van het bouw- en woningtoezicht is gebleken dat u zonder bouwvergunning werkzaamheden uitvoert.’ En; Wij gelasten u hierbij alle bouwwerkzaamheden onmiddelijk te staken.’ Zo. Daar konden we het mee doen. Terug naar huis op de fiets en weer natgeregend. En op wie ik nu pissig moet zijn is me nog niet helemaal duidelijk. Op onze ‘bouwbegeleider’, die de bouwvergunning veel te laat heeft aangevraagd en het voor de rest ook laat afweten? Op de gemeente, die gewoon enorm loopt te zeiken over het plaatsen van een muurtje? Of op mezelf? Ik ga op de bank liggen blowen.

8

LUNA, P. EN GESPREKKEN OVER DE VERBOUWING

Daar stond ik. In m’n nieuwe huis. De muurtjes voor het toilet waren verkeerd geplaatst. Een toilet van 6 vierkante meter leek me niet zo logisch. Ook wilde ik dat het muurtje van het toilet zou lijnen met een pilaar. Leek me esthestischer. Maar ja, het muurtje stond er al bijna. “P. ik wil dat muurtje niet, ik hoef geen toilet van 6 vierkante meter. Belachelijk”, zei ik. “En ik wil dat er raampjes komen van van dat glas met dingetjes erin”, zei ik. “En ik wil van dat gewaaierde beton op de vloer, heb ik ooit een leuk plaatje van gezien”, zei ik. “Het is gevlinderd beton”, zei P. “Jaja”, zei ik. Het begint een beetje echt te worden. Het nieuwe huis. Te echt. Er moet ineens van alles besloten worden en geregeld. Waar komen precies de muurtjes, wat voor een gootsteen willen we en wat voor een tegeltjes komen in de badkamer. Dat soort dingen. Dingen waar je eigenlijk niet te lang bij stil wil staan, want gesprekken over dit soort dingen zijn funest voor een gezellige relatie. “Ja, maar ik dacht dat we hadden afgesproken dat we in de slaapkamer van dat hoerige tapijt zouden leggen?”, “Wil je écht een prikbord van 8 meter lang in het kantoor?” en “Ik dacht dat jij ook liever een wenteltrap had dan een gewone trap?”. Dat soort dingen. Zeiken over de kleur van een toiletpot is hetzelfde als zeiken over het wel of niet plaatsen van een dopje op de tandpasta. Zeer essentieel. Wanneer je dit soort gesprekken tot een einde weet te brengen waar beide partners gelukkig mee zijn, dan weet je dat het goed zit. Dan weet je dat je niet voor niets een hypotheek hebt afgesloten waar je allebei nog jaren aan vastzit. Dus er komt rood hoerig tapijt in de slaapkamer.

2

LUNA WORDT MAANISCH

Na er toch zeker 10 dagen over nagedacht te hebben ben ik eruit. Alle namen zijn de revue gepasseerd. Lovely Luna, Lucky Luna, Twisted Luna, Dalai Luna en Cosmic Luna; werkelijk alle Engelse bijvoeglijke naamwoorden hebben voor mijn naam gestaan, maar het was het allemaal net niet. Iedereen heb ik om raad gevraagd en iedereen zei iets anders. Wat ik zelf helemaal geweldig vond, vond een ander weer niks en toen vond ik die naam zelf ook weer minder. En iedere dag P. bellen op z’n werk: “Liefje, wat vind je van dit?” Vond-ie altijd niks. Of wel aardig. Maar nooit geweldig. Vandaag zat ik met buurman M. te chatten. Vertelde hem dat ik er gek van werd. Dat ik geen naam kon verzinnen. Dat ik in een manische periode zat. “Manic Luna?”, schreef buurman M. “Nee, dat klinkt niet lekker”, schreef ik. “Maanisch”, schreef de buurman. Dat was ‘m. Liefde op het eerste gezicht. Prachtige woordspeling. Dekt de lading. Maar nu de rest. Nu registreren. Nu de vormgeving. Nu een blog-programma installeren. Daar heeft Luna geen verstand van. Gilles van www.abcdefghijklmnopqrstuvwxyz.nl, mijn nachtelijks chatmaatje, bood uitkomst: “Gilles, ik snap er niks van, maar ik wil snel weer online, hoe regel ik dat?”, vroeg ik. “Ik help je wel”, zei hij. “Kom deze week maar een keertje langs.” Dus vannacht kan ik met een gerust hart gaan slapen. Met nieuwe url is geregeld en Gilles gaat me helpen. Daar neem ik een borrel op.

3