Ondertussen bezocht ik een new-age-winkel en keek ik naar boeken die antwoord konden geven op vragen die ik nog niet eens wist te stellen. Niets gevonden. Ondertussen tarotkaartjes gelegd. Zeer positieve kaarten die mij wel vertrouwen gaven in gemaakte keuzes, maar mij de goede richting niet konden tonen. Ondertussen at ik mijn eerste ijsje van het jaar en terwijl ik daarvan genoot bedacht ik me dat € 3,90 toch wel erg aan de prijs was voor een ijsje met maar 2 bolletjes. Ondertussen sliep ik meer dan 12 uur per dag zonder daar echt van te genieten. Ik dacht na over gisteren, vandaag en morgen en ondertussen kwam ik tot de conclusie dat ik misschien een cursusje yoga moet gaan volgen. Of Zen-meditatie. Of karate. Ondertussen ontslag genomen en ondertussen nog wat nagedacht. Bij gebrek aan balkon of tuin de voordeur opengegooid en een bankstel die richting opgesleept. Half-buiten-en-half-binnen naar de Amsterdamse stadsbussen, de toeristen en de junkies gekeken en me afgevraagd waarom iedereen zich zo druk maakt. Ondertussen geglimlacht naar die toeristen en junkies en ze gaven me allemaal een glimlach terug. De zon scheen. Ondertussen ook een broodje rosbief gegeten en een kopje Senseo-koffie gedronken. Ik sprak vrienden die net zo op zoek zijn als ik en het ook nog niet hebben gevonden. Ik sprak vrienden die het wél hebben gevonden, maar me niet konden uitleggen wat het nu precies was. Ondertussen dronk ik mijn eerste witbiertje in de zon en de gedachte kwam in me op dat het leven ook niet meer hoeft te zijn dan dat. En ondertussen deed ik gewoon de dingen en dacht er verder het mijne van.

Precies 2 jaar geleden, op 15 april 2001, stond het eerste stukje dat ik onder de naam Luna schreef online. En al lijkt een zelfreflecterend stukje op z’n plaats na 2 jaar loggen, ik vind het eigenlijk niks. Schrijven over 2 jaar lang schrijven. Over 2 jaar lang loggen en wat dat met je doet en hoe moeilijk dat wel niet is. Ik schrijf dat soort stukjes wekelijks. Maar ik plaats ze nooit. Ik wil ze wel plaatsen, want het is soms écht niet makkelijk, het loggen. En ook niet makkelijk zijn de irritante reacties, moraalridders, lezers die niet lezen, de scheiding tussen logbare onderwerpen en niet-logbare onderwerpen en de identiteitscrisis die mij af en toe parten speelt. Maar sommige dingen veranderen nooit. Al schrijf ik al maanden niets meer over seks, er zullen altijd lezers zijn die bij ieder stukje denken; volgens mij ligt Luna nu op dit moment met een enorme dildo tussen haar benen. Het is een stigma dat ik aan mezelf heb te danken en waar ik niet meer vanaf kom. Ik vind het niet erg. Vooroordelen zijn er om het leven makkelijker te maken en het is makkelijk om mensen in hokjes in te delen. Je kan niet zomaar iedereen aardig vinden, want het hokje ‘aardig’ is bestemd voor degenen die dat bewijzen. De hokjes ‘drugsgebruiker’, ‘grachtengordelyup’ en ‘seksverslaafde’ blijven altijd voor Luna. Wat ik ook schrijf. Schrijf ik iets wat niet in dat bevooroordeelde straatje past, dan wordt het niet gelezen. Of vergeten. Vooral vergeten. Want ‘seks’, ‘dildo’ en ‘drugs’ zijn nu eenmaal woorden die veel langer blijven doorklinken in het geheugen van een gemiddelde lezer dan welk woord dan ook. Maar daarover schrijven maakt het alleen maar erger. Dan krijg je reacties als: ‘Ik bepaal toch lekker zelf hoe ik reageer?’ Vandaag is het feest, dus laat ik het gezellig houden. Laat ik mezelf feliciteren en mijn lezers bedanken voor hun trouwe bezoek en hun reacties. Hoera!

“Nee hè? Ik ga niet mee. Ik heb geen zin”, zei ik vrijdag chagrijnig tegen P. “M’n moeder is jarig en m’n zus wil een verrassingsetentje geven. Voor de rest komt er geen familie”, zei P., die er duidelijk net zoveel zin in had als ik. “Ik wil echt niet”, jammerde ik, maar ik wist eigenlijk al dat ik er niet onder uit kon. Dus zaten P. en ik gisteren in het zonnetje bij zijn zus B. met zwager E., nichtjes M. en S. en zijn ouders. En zoals het altijd gaat; als je ergens geen zin in hebt, dan wordt het uiteindelijk hartstikke gezellig. Na het eten zat ik met mijn nichtjes te puzzelen met een geduld dat alleen niet-moeders op kunnen brengen. En na puzzels met BABYborn’s, ‘A Bug’s Life’, Kabouter Plop en Dikkie Dik moest nichtje M. naar bed. Ze wilde dat ik haar naar bed bracht. Dus plassen, wassen, tandenpoetsen en nog een verhaaltje voor het slapengaan. Zij las mij een verhaaltje voor en ik haar. “Zal ik jou eens een geheimpje vertellen?”, vroeg nichtje M. me in haar roze pyjamaatje. Ze pakte een doosje met 2 beertjes erop. ‘Mijn eerste tandjes’, stond er in sierletters op. Ze maakte het doosje open en ik zag 1 minuscuul tandje liggen. “Kijk. Hieronder”, zei nichtje M. en ze tilde het tandje met onderliggende watjes omhoog. Ik zag een klein sleuteltje liggen en moest glimlachen. Daar bewaarde ik mijn dagboeksleuteltjes vroeger ook altijd. “Niet doorvertellen hoor, maar dit is m’n dagboeksleuteltje”, zei nichtje M. bloedserieus. “En waar is je dagboek dan?”, vroeg ik. Ze liet het dagboekje zien. Eentje met een Barbie-foto. “Er staat nog niks in hoor”, zei ze, “ik begin pas als ik 18 ben, want ik weet nu nog niet alle woorden om op te schrijven hoe ik me voel.” Wat een wijsheid voor een meisje van 6. “Ooh”, zei ik, “maar ik ben meer dan 20 jaar ouder dan jij en weet je wat? Ik weet die woorden nog steeds niet altijd.”