Het vorige FOXY-feestje in het webcamhuis was al visueel genieten, maar het feestje dat FOXY gisteren ter ere van haar 3-jarig bestaan gaf ging daar probleemloos overheen. “Sjongejonge wat een lekkere wijven”, zeg ik zuchtend tegen vriendin P. als we na 2 uur staren vanaf de zijlijn eindelijk tussen de webcammeisjes durven te dansen. Ieder nieuw liedje wordt met luid gejuich ontvangen door de weinig-om-het-lijf-meiden; “Ieeeeeeeeee!!!!” Om vervolgens met z’n allen strijdlustig competitie te voeren om wie het meest geil kan dansen. Ze weten precies welke bewegingen ze moeten maken om zo spannend mogelijk uit de hoek te komen. En de bewegingen die ze maken worden minutieus gevolgd door de minstens 20 webcams die in deze woonkamer aanwezig zijn. Daarnaast zijn er 2 mannen druk in de weer met fototoestellen en camera’s voor de nodige close-ups. “Ieeeeeeeeeee”, gillen de meisjes. ‘It’s getting hot in herre’ van Nelly wordt op de draaitafels gelegd. Inderdaad. Het is hier behoorlijk heet. Het webcamhuis wordt standaard tot 30 graden opgestookt. Logisch. De meiden lopen praktisch naakt en met een broeierige temperatuur ontstaat vanzelf een broeierige sfeer. “Ieeeeeeeeeeeee!!!”, klinkt het weer. Nadat ‘Breathe’ van Blue Cantrell ft. Sean Paul is gestart zie ik 2 meiden op de grond liggen. Slipjes uit. Vingers erin. Tong erin. Camera erbovenop. Poe. Slik. “Ieeeeeeeeee”, gillen de meisjes als er weer een nieuw plaatje wordt opgezet, maar een stuk harder dan bij de andere liedjes. Vriendin P. en ik kunnen het liedje niet plaatsen. We kijken om ons heen en zien dat de meeste webcammeisjes de tekst hard meezingen. Navraag bij de dj leert ons dat het een bekend Roemeens nummer is. Er wordt nog steeds gedanst, maar anders dan daarvoor. Even vergeten de meisjes dat ze geil bezig waren. Het webcamhuis lijkt niet te bestaan. Er is geen onderlinge competitie. Even zijn ze helemaal zichzelf en zijn ze allemaal ver van huis. Ik zie een meisje in een blauw stringetje een traan wegpinken.

In onze straat bevinden zich naast elkaar een kiosk, een pizzeria en een grillroom. En boven die 3 gebouwen zit een hotel, dat dezelfde ingang heeft als de pizzeria. Deze 4 bedrijven worden uitgedragen door een Israëlische familie en dan vooral door de mannelijke helft daarvan. Vrouwen zie ik amper als ik naar binnen kijk, maar die zullen ’s ochtends waarschijnlijk de kamers van het hotel schoonmaken. De kiosk is inmiddels bekend gebied voor P. en mij. Als we ineens bezoek krijgen, of dorst, of zin in een zak chips of drop, dan is dat bij de kiosk zo geregeld. Ik ken de mannetjes van de kiosk en de mannetjes kennen mij. Altijd prettig. Het mannetje van de pizzeria zwaaide altijd heel enthousiast gedag als ik langsliep. Hij een grote glimlach, ik een grote glimlach. “Hi, how are you?”, riep hij dan. “Goed”, schreeuwde ik dan in mijn voorbijgaan, “ik heb net even boodschappen gedaan. Ik ga gebakken aardappeltjes met broccoli eten! Doehoei!” Of iets van die strekking. In het Nederlands blèren gaat me een stuk sneller af dan in het Engels. En het pizzeria-mannetje knikte altijd begrijpend en gaf me een nog grotere glimlach. Tot ik een paar weken geleden bij hem een pizza bestelde en er zo achter kwam dat hij helemaal geen Nederlands sprak. “So I’ve been talking Dutch to you for a year and you’ve never understand a word I said?”, vroeg ik. “No, I didn’t”, zei hij en hij glimlachte. “Mooi is dat”, zei ik en ik lachte terug. Sindsdien loop ik altijd even naar hem toe voor een praatje. Gisteren moest ik voor een pakje sigaretten naar de kiosk. De gebruikelijke sigaretten-mannetjes waren er niet, maar zijn invaller zag er praktisch hetzelfde uit. Waarschijnlijk een neef. “Hi, how are you?”, vroeg de sigaretten-neef. “Hi, I’m fine. I went to the Vondelpark with some friends. The weather was great today wasn’t it? And how are you?”, vroeg ik. “Yes, yes”, zei de sigaretten-neef. Zucht. Beleefdheid wordt soms ontzettend overschat.

“Ik neem gewoon m’n trolley mee hoor”, zei vriendin J., “interesseert me niks.” Ik vond het nogal wat. Toegeven dat je als niet-65-plusser in het bezit ben van een trolley. Het leek me het juiste moment om het dan zelf ook maar gewoon toe te geven: “Dan neem ik de mijne ook wel mee. Scheelt toch de helft met tillen.” Dus zo kwam het dat vriendin J. en ik gisteren met onze trolley’s door Almere liepen. Het was Luilak en de hele binnenstad van stond in het teken van een bloemen- en plantenmarkt. En bloemen en planten hadden we nou net nodig. De marktkoopmannen gaven het bijna voor niets weg dus na 1 rondje over de markt zaten onze trolleys al vol met sanseveria’s, bromelia’s, viooltjes en 2 tuinkabouters. “Maar ik wou nog meer tuinkabouters”, zei ik licht teleurgesteld. Vriendin J. belde prompt haar man S. die onze planten en mijn tuinkabouters in zijn wagen laadde en daarna neerstreek op een terrasje. Zo konden J. en ik naar hartelust verder shoppen. De zon scheen, we waren omringd met bloemen en af en toe kwam er roedel ganzen voorbij gemarcheerd. Ik vulde mijn trolley met allerhande kamerplanten en vriendin J. kocht zoveel mogelijk buitenplantjes. En als onze trolleys te zwaar beladen raakten liepen wij naar vriend S. op het terras om te lossen. Ondertussen nog even snel een witbiertje wegtikken om daarna weer op pad te gaan voor de volgende ronde. “Het is wel een beetje veel hè?”, zei vriendin J. toen ze na 3 uur naar al ons aangeschafte groen keek. “Dat krijgen we nooit in jullie auto”, zei ik, “we zijn misschien iets te enthousiast geworden door die trolley’s.” Maar het is gelukt. En het huis is er weer stukken van opgeknapt. Ook partner P. is best content met de 20 nieuwe kamerplanten. Met de 4 tuinkabouters heeft hij iets meer moeite.