Ik word verbaal aangerand door de man van de sigarettenkiosk bij mij om de hoek. Het begon ongeveer een jaar geleden. Heel onschuldig allemaal. Terwijl ik 2 blikjes Heineken op de toonbank neerzette keek de sigarettenman me diep in de ogen. “Iek vind jou zoon mooi frouw”, zei hij. “Jouw friend moet wel eel blij zijn met jou.” De sigarettenman komt uit Egypte. “Dat is hij ook”, zei ik. “En ik kan ook nog eens heel lekker koken.” En daar is het misgegaan, ik had hem meteen moeten afsnauwen, want in de maanden die volgden zijn de complimentjes nogal van toon veranderd. Het ging eerst van ‘mooi frouw’ naar ‘zeksie frouw’. Ik glimlachte iedere keer vriendelijk, een compliment moet je immers met trots in ontvangst nemen. Daarnaast ben ik zowel fysiek als mentaal af en toe zwaar afhankelijk van de producten die de sigarettenman verkoopt. Dus ik moest de sigarettenman wel te vriend houden. Ik kon niet anders. Maar de sigarettenman begon me, naast het complimenteren, steeds onfatsoenlijkere vragen te stellen. Of ik misschien, met een vette knipoog, ook een keer voor hem wou koken. En of ik misschien sexy ondergoed droeg. Of partner P. mij misschien een keertje wou delen. En of ik misschien sexy kon dansen. Steeds lachte ik zijn vragen weg, maar ik vond de situatie met de week ongemakkelijker worden. Ik ging de kiosk met de sigarettenman erin zoveel mogelijk vermijden. Ik liep liever een blokje om, maar soms kan het gewoon niet anders. Ik had gisteren bezoek en moest zo snel mogelijk 10 blikjes bier zien te scoren. Dus ik naar de sigarettenkiosk. Ik rende snel naar de koelkast met bier om maar vooral aan te geven dat ik haast had. “Je hebt mooie, eh, hoe heet het?”, begon hij terwijl hij 10 keer
€ 1,50 aansloeg op de kassa. “Ik weet niet wat je bedoelt hoor”, zei ik. “Eh, ja, tiepels?”, zei hij. Ik keek hem vragend aan. Ongelooflijk. De sigarettenman bedoelde echt m’n tepels. Gatverdamme. En nu durf ik helemaal nooit meer langs. Dan maar detox.

Ik heb sinds kort weer een nieuwe pc. Met van alles nieuw, maar met vooral 200 GB aan harddisk nieuw en ik vond het belangrijk deze 200 GB op een zo zinvol mogelijke manier te gebruiken. Films moest ik hebben! De allernieuwste films! Dus ik installeerde eDonkey2000, want ik dacht dat ik daar moest zijn voor de snelste downloads, ik klikte wat interessante films aan en ik liet mijn pc een nachtje draaien. De volgende ochtend zou ik wakker worden, de DivX-bestanden omzetten naar DVD, de films branden met mijn nieuwe DVD-brander en op de bank gaan liggen met een blikje bier. Ik had het helemaal voor elkaar. Dacht ik. Want de volgende ochtend trof ik dan wel 3 ‘completed’ films aan, maar die ‘completed’ films bleken alledrie niets met hun bestandsnaam te maken te hebben. Ik had gewoon 3 complete pornofilms gedownload. Ja, en dan ga je toch kijken hè? Een mens moet wat. Zo bleek ik in plaats van ‘The Terminal’ een 1 uur en 49 minuten durende compilatie te hebben gedownload met spuitende vrouwen in de hoofdrol. Ik vind het een prestatie op zich dat de makers van deze compilatie 134 scènes, ik heb ze geteld, hebben weten te vinden met spuitende vrouwen. Ik bedoel, als ík er naar op zoek ben, dan vind ik ze niet en ben ik op zoek naar iets anders, dan word ik ermee doodgegooid. Hulde daarvoor! Ook het amateuristisch hoogstandje ‘Rocco invades Poland’ heb ik van begin tot eind gekeken, hoewel ik eigenlijk zat te wachten op ‘Supersize Me’. En tevens staat er nu een 53 minuten durende soortement van underground Japanse ontmaagdings-film op mijn harddisk. Dit terwijl ik eigenlijk ‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’ had verwacht. Een zeer grote teleurstelling uiteraard, maar dat ontmaagdings-filmpje moest ik natuurlijk wel even zien. Met tussendoor zappen, dat dan weer wel, want het was een beetje smakeloos. En dat is nog zachtjes uitgedrukt. Maar ik had verdomme die pc niet voor niets de hele nacht laten downloaden.

“En nog even als laatste”, zei het Viva-meisje, “welke 3 of 4 dingen zijn typisch iets voor jullie? Dus wat is typisch 10e en wat is typisch Luna?” “Eh”, stamelden 10e en ik, “eh.” “Ja, dat is een vast onderdeel van dit item, kijk”, zei het Viva-meisje en ze liet ons een oude Viva zien. Daar stond ‘Typisch Sabine: tolerant, nieuwsgierig en idealistisch.’ “Eh”, stamelde ik nog maar een keer. “Ik vind dat moeilijk om van mezelf te zeggen.” Ook 10e had er moeite mee. “Eh, nou, doe maar ‘creatief’”, zei ik na 5 minuten tegen het Viva-meisje. “Ik denk dat ik dat ook wel bij jou op kan schrijven hè?”, vroeg het meisje aan 10e. Dat kon inderdaad wel. Ondertussen gingen 10e en ik verder met nadenken over dingen die typisch ons waren. “Is het misschien zo dat jij, 10e, introvert bent en dat jij, Luna, extravert bent?”, vroeg het Viva-meisje. “Nou, nee”, zei 10e, “dat is niet zo.” “Oh”, zei het Viva-meisje. “Ik ben wel impulsief”, zei ik, “schrijf dat maar op.” Ondertussen dacht ik verder na. Het moesten natuurlijk wel positieve dingen zijn, want het zou in de Viva komen. En die dingen moesten ook weer niet te overdreven positief zijn, want dan werd het weer arrogant. Na 5 minuten bedacht 10e dat ‘grappig’ wel iets typisch 10e is. “Of eerder koddig”, zei 10e. “Ja, koddig”, zei ik, “‘koddig’ is een goed woord! Jij bent wel koddig.” Het Viva-meisje schreef het op en wij dachten verder. Na weer 5 minuten vond ik dat ‘manisch’ toch ook wel heel typisch Luna is. Ook dat werd opgeschreven, en het Viva-meisje begon te merken dat dit wel eens heel lang kon gaan duren: “Jullie mogen me ook wel mailen hoor, als jullie nog andere dingen bedenken.” Dat was inderdaad een goed plan en die avond vertelde ik P. over het interview. En dat ik niet op 4 woorden kon komen die typisch mij waren. “ADHD, manisch, druk, onstuimig”, zei P. zonder aarzelen.

Lange tijd heb ik gedacht dat ik de enige was. Dus ik sprak er met niemand over, want ik vond het een beetje een afwijking. En als iemand mij de katten zag kammen, liet ik niet merken dat ik stiekem met iets anders bezig was. Ik kamde de katten, maar ondertussen was ik op zoek naar vlooien. En die vlooien moesten dood. Niemand wist van mijn moordzuchtige praktijken tot vriendin T. me een keertje bezig zag met Bruce Lee en de kam. Ze herkende de bloeddorstige blik in mijn ogen. “Ik weet nog dat ik dat vroeger ook altijd bij mijn katten deed”, zei vriendin T., “en dan had ik het liefste van die dikke vrouwtjes. Die knalden veel harder uit elkaar dan de mannetjes.” Met open mond staarde ik haar aan. Ik had een zielsverwant gevonden. Iemand die het net zo lekker vond als ik om vlooien te pletten. Om die vlooienlijfjes tussen 2 duimnagels te nemen en dan zo hard te drukken dat al hun ingewanden eruit barsten. Splet! Ik geniet oprecht van een spartelend vlooienlijfje dat gevangen zit tussen de kammen van de kam. De vlo kan geen kant op! En dan splet ik ‘m tussen m’n duimnagels. Hahaha! Het is een kunst op zich, dat vlooien doden. Dat wel. En de katten vinden het heerlijk om gevlooid te worden. Ze gaan er allemaal uitgebreid voor op hun rug liggen. Ze krijgen allemaal een dosis persoonlijke aandacht en ik verdelg de vlooien op een geheel biologische en milieuvriendelijke manier. Die vlooienbandjes stinken en die anti-vlooien-pipetjes vind ik te chemisch. Daarnaast werkt het vlooienkammen ook nog eens bijzonder therapeutisch voor mij. Al naar gelang het geslacht van de vlo schreeuw ik verwensingen naar het insect. “Sterf, hoer, sterf”, bijvoorbeeld. In gedachten uiteraard, niet hardop natuurlijk, men zou nog denken dat ik gek ben.

Het woord ‘tetsen’ vond ik bij Suuzzzz; ‘tetsen; het pletten van een luis tussen 2 duimnagels, dankt zijn naam aan het ‘tets’geluid op het moment dat de luis geplet wordt.’ Door het lezen van haar stukje ontstond bij mij het vermoeden dat dit ‘tetsen’ een typisch vrouwelijk fenomeen is.