“Eet je vanavond bij ons?”, vroeg oppaskind M. me vanmorgen. “Nee, ik ga bij ex S. eten”, zei ik. “Oooooh, bij je ex?’, zei hij met lange uithalen. “Jaaaaa, bij m’n ex”, zei ik. “Ga je dan net zulke gekke dingen doen als mijn vader heeft gedaan met Valentijnsdag?”, vroeg hij. “Eh”, zei ik. Ik voelde dat hier een smeuïg verhaal aan zat te komen. Zo’n verhaal dat je 30 jaar later nog op verjaardagen kan vertellen. “Hoe bedoel je? Gekke dingen?”, vroeg ik. Oppaskind M. ging er eens lekker voor zitten. “Nou”, begon hij, “ik moest vroeg naar bed op Valentijnsdag, maar ik kon niet slapen. En toen hoorde ik pappa dingen doen op de trap.” “Wat dan?”, vroeg ik. “Hij had op de trap waxinelichtjes aangestoken en op de trap en op hun bed lagen allemaal rozenblaadjes”, zei hij. “Zo!”, zei ik, “romantisch hoor.” “Ja, maar ik moest gaan slapen van pappa”, ging hij verder, “maar toen hoorde ik ze samen op de slaapkamer en ik vond het allemaal zo spannend. Dus toen klopte ik op hun deur, want ik wilde ook meedoen.” “En toen?”, vroeg ik. “Toen mocht ik even binnenkomen”, vertelde hij, “en toen lag mamma in haar blootje onder het dekbed, maar ze had haar sokken nog aan, zei ze. En toen gaf ik een kus en toen moest ik weer weg.” “Oh, maar dat is helemaal niet zo spannend”, zei ik. “Nee, dat niet”, zei oppaskind M., “maar de volgende dag kreeg ik alle details te horen.” “Oooooh! Vertel!”, zei ik. “Nou”, zei hij, “mamma lag in haar blootje omdat ze een cadeautje van pappa had gekregen! En dat moest ze nog passen!” “Oooooh! Vandaar!”, zei ik. “Ja, en ze heeft een hele mooie Chinese badjas gekregen van pappa”, zei hij trots. “Oooooh!”, zei ik, “dat is inderdaad wel heel lief van je vader. Maar dat soort gekke dingen zijn ex S. en ik vanavond niet van plan hoor.”

Het voordeel van een groot huis, is ook meteen een nadeel; het is groot. Dit in combinatie met mijn bewaardrang en mijn verzameldrift levert momenteel een haast onwerkbare werkplek op. Stapels, steeds meer stapels, om me heen. En als een stapel te hoog wordt, dan verdwijnt die stapel in een kratje. En dat kratje wordt steeds voller. En als het kratje vol is, dan verdwijnt-ie onder m’n bureau en pak ik gewoon een nieuw kratje. Maar als ik heel eerlijk ben, en af en toe is het belangrijk om een klein beetje realiteit in je leven te laten, dan word ik zenuwachtig van mezelf en alle stapels en kratjes bij elkaar. Ik kan me op niets meer focussen, behalve op de rotzooi. En daar zucht ik dan heel diep bij. Zucht. Gisteren zag ik flarden van het programma ‘Life Laundry’ op RTL4. “Hé, dat is wel een programma voor jou”, zei P. voorzichtig. En inderdaad, heel herkenbaar, vond ik het. Het programma werft slachtoffers met de volgende regel: ‘Ben jij ook zo iemand die alles bewaart? Omdat aan zoveel dingen een dierbare of juist pijnlijke herinnering kleeft of omdat je denkt ‘dat komt ooit nog wel eens van pas’?’ Zo ja, dan komen er ‘deskundigen’ bij je langs om je te helpen met het weggooien van dingen. Interessant concept. En ja, het leek mij ook wel wat, zo’n Life Laundry. Behalve dan dat ik er geen behoefte aan heb om zo’n deskundige huppelkut over de vloer te krijgen die mij gaat vertellen wat ik wel en niet weg moet gooien. Want zo’n deskundige ziet in een snoeppapiertje gewoon een snoeppapiertje, terwijl ik zeker weet dat ik er ooit nog eens grote en kunstzinnige dingen mee ga doen. Ik moet die snoeppapiertjes, net als de rest van alle op het oog nutteloze papiertjes, gewoon archiveren! En dat zal ik helemaal zelf moeten doen. Zonder deskundige. Maar ik word al depressief als ik aan opruimen, archiveren of weggooien denk. Dus Luna’s Life Laundry moet snel van de grond komen, voordat het helemaal uit de hand loopt. Of misschien is dat eigenlijk al het geval.

Ik kreeg een mailtje van vriendin C.: ‘Hallo allemaal! Aangezien vriendin H. 30 jaar wordt en zij zich onlangs liet ontvallen dat ze graag een muur wil behangen met allemaal verschillende fotolijstjes, leek het me zo leuk als iedereen een houten lijstje meeneemt naar haar verjaardag. Natuurlijk met een leuke foto van jezelf samen met vriendin H.!’ Nou, dat leek mij ook een leuk idee! En aangezien op mijn harddisk voor zeker 6 GB aan beeldmateriaal te vinden, leek het ook nog eens een gemakkelijk uit te voeren idee. Na een half uurtje spitten door het geschoten beeldmateriaal van het afgelopen jaar kwam ik echter tot de conclusie dat de meeste foto’s het daglicht niet kunnen verdragen. En ook bij het bekijken van de jaren daarvoor kwamen wel veel herinneringen boven, maar een geschikte foto vinden was een stuk moeilijker. Ik heb helemaal geen nuchtere foto’s van m’n vrienden! Iedereen staat er óf met pupillen zo groot als schoteltjes, óf met half dichtgeknepen ogen, óf met een half hoofd, óf half naakt, óf in compromitterende poses op. Niet echt foto’s die je met een gerust hart in een houten lijstje aan de muur hangt. Leuk, voor als je familie langskomt. Alhoewel. Waarschijnlijk zullen alleen de échte kenners aan een foto kunnen zien welke middelen nodig waren om tot de betreffende foto te komen. Toch even vriend H. bellen voor de zekerheid: “Hé, H, vanavond die verjaardag van H., maar eh, ik zitten even door de afgelopen 3 jaar digitale foto’s te spitten en ik kom geen een nuchtere foto tegen. Wat nu?” “Oh”, zei vriend H., “ik had precies hetzelfde! Gewoon een leuke uitkiezen. Als het maar niet naakt is.” “Oh, jij hebt hetzelfde, hahaha!”, lachte ik. “Dus die ene waar ik uit m’n dak sta te tongen met H. maar niet doen hè?” Uiteindelijk koos ik voor een gezellig 4-luik waarbij vriendin H. en ik écht héél hard ons best doen om nuchter te kijken. En, heel gek, daarom staan we er juist straal-van-de-wereld op.

De afgelopen weken heb ik het liedje ‘Toyboy’ van de Jack Stafford Foundation zo ongeveer 362 keer door onze boxen horen kreunen. Zo vaak, dat ik het hele nummer eigenlijk nooit meer wou horen. Nou ja, nog 1 keertje dan. Ter gelegenheid van het verschijnen van het tweede album ‘Exes’ van de Jack Stafford Foundation was er afgelopen zondag een optreden in seksclub Casa Rosso. En daar werd tevens hun allernieuwste videoclip gepresenteerd. En laat die videoclip nou net geregisseerd zijn door mijn partner P.! Dus daar moesten we wel even naar toe. Ja, als ik ergens kan verschijnen als hét vriendinnetje van een echte videoclip-regisseur, dan ben ik erbij natuurlijk! En ik ben supertrots op hem! Want de videoclip is momenteel ook te zien op MTV! Zomaar even een videoclip regisseren die op MTV wordt gedraaid. Poe. En daar mag ik dan naast lopen. Het is dat ik ‘m al heb, anders had ik ‘m wel willen hebben, zo’n videoclip-regisseur. Want de videoclip is briljant. En dat vind ik niet alleen omdat mijn P. ‘m heeft geregisseerd. Nee, dat zeg ik omdat partner P. zich, uiteraard, heeft laten inspireren door mij! Door mij en mijn werk-Umfeld. Echt waar! Althans, dat houd ik mezelf voor. Want het liedje ‘Toyboy’ was eigenlijk al inspirerend genoeg. ‘Toyboy’ verhaalt over een man, zanger Jack Stafford natuurlijk, die door z’n ex-vriendin gebruikt werd als seksspeeltje; ‘You only call me when you want a ride / and we never get to play outside / your toyboy’s batteries are running low / and I’m more than a vibrator’. De videoclip is een parodie op alle 0906-advertenties die je ’s nachts op de commerciële tv-zenders ziet. En over leuke mannen gesproken; die Jack Stafford is best een lekker ding. Misschien moet ik hem een keertje bellen op 0906-TOYBOY.
www.jackstafford.co.uk (voor de clip)

“Luna, ik heb een opdracht voor je. Echt iets voor jou. Een collage maken. Voor die en die klant”, vertelde een art director me door de telefoon. “Geweldig!”, riep ik door de telefoon. Ik was de bink, de allergrootste bink, die zomaar eventjes een échte reclameopdracht zou gaan doen. “Er is alleen 1 probleem”, zei ze, “ik moet het morgen al presenteren.” “Wat? Dat meen je niet!”, zei ik. Dus vorige week donderdagavond kwam de art director bij me langs, legde de opdracht uit en ik knipte, plakte en stempelde die hele nacht door. Ik had funky stuff gemaakt en ik vond het geweldig. En de art direcor vond het geweldig. Net als het reclamebureau. “Maar”, zei de art director, “de klant vond het te druk.” Of het iets rustiger kon. Nou, ja, nou, vooruit dan maar. Dus ik knipte en plakte een stuk rustiger dan daarvoor, maar wél de hele zaterdagnacht door. De art director haalde mijn werk zondag op, presenteerde het maandag aan de klant en de klant ging akkoord. En of ik voor dinsdag nog 2 andere collages kon maken. “Wat? Dat meen je niet!”, zei ik. “Ja, dat is reclame hè?”, zei een accountmanager. Dus ik knipte en plakte de hele maandagnacht wéér door, zo’n eerste kans zou ik immers nooit meer krijgen. De art director presenteerde mijn werk die dinsdagmiddag aan de klant. Om mij dinsdagavond te vertellen dat de klant zowel de laatste 2 als de eerste, die ze al goedgekeurd hadden, toch te druk vonden. “Ja, maar, ja, maar”, stamelde ik, “zo blijft er helemaal niets van mij meer over aan die hele collages. Dan wordt het saai. Helemaal niet funky. Dan had m’n schoonmoeder het nog beter kunnen uitvoeren dan ik.” “Ja, ik vind het ook heel jammer”, zei de art director. “Nou, ik vind het stom”, zei ik. Dus vanmorgen en vanmiddag heb ik alles opnieuw zitten knippen, plakken en stempelen. Zo, zodat het nog nét niet saai is. Net belde de art director om te zeggen dat alles is goedgekeurd. En daarmee heb ik mijn eerste commerciële knip-en-plak-opdracht afgerond. En dus ook mijn eerste geld verdient met ‘kunst’. Zo.