LUNA EN EEN VAGE ENVELOP

Een grote witte envelop met mijn naam erop ligt op de deurmat. Van het Ministerie van Verkeer en Waterstaat. Oh God, denk ik meteen. Oh God. Niet nog meer gezeik. Gezien het aantal blauwe enveloppen dat de laatste weken voor zowel P. en mij persoonlijk, als voor P.’s B.V. als mijn eenmanszaak op de deurmat te vinden waren, heb ik een groot wantrouwen jegens enveloppen van moeilijke instanties. Maar het Ministerie van Verkeer en Waterstaat die kende ik nog niet. Wat moeten die van me? Ik open de envelop en haal er een grote sticker van zo’n 20 centimeter doorsnede uit. Een wit hart met een rode rand. Met daarin, in grote zwarte cijfers; 30. Lekker dan. Haha, geintje zeker. Luna is 30 en daar zullen we haar even subtiel aan herinneren, met een fijne sticker die ze op haar deur kan plakken, zodat iedereen in de rest van de wereld ook weet dat zij 30 is. Het leven begint bij 30. Bedankt. Ik kijk verder in de envelop. Nog een stickervel, maar dan met 9 rode hartjes met daarin in witte letters de woorden; ‘Rij met je hart’. Er begint mij iets te dagen van een infantiele campagne van de overheid dat iedereen met z’n hart moet rijden en niet met z’n voet op het gaspedaal. Dat het allemaal gezellig wordt in Nederland. En dat iedereen naar elkaar lacht. Ja, want we kunnen het allemaal best leuk hebben met elkaar. Ik kijk verder in de envelop, maar vind geen begeleidend briefje. Ik snap er niks van. Rij met je hart? Rij met je hart? En wat heeft die 30 er dan weer mee te maken? Ik heb nog nooit een rijbewijs gehad. En als ik op m’n fiets 30 ga rijden, dan is dat dus helemaal niet goed voor mijn hart. Dan val ik binnen 10 minuten dood neer. Wat zeg ik? Ik krijg het met mijn conditie niet eens voor elkaar om mezelf met 30 kilometer voort te bewegen. Ik kras die 3 door en ik ga lekker op de bank liggen met een wijntje. Me voortbewegen met 0 kilometer per uur, dat past een stuk beter bij me. En het is een stuk veiliger ook.