Vanmorgen 8.01. Een te wakkere stem van mijn moeder schalt vanaf de woonkamer naar beneden: “Heeee, komen jullie nog een keer je nest uit of hoe zit dat? Het is al 8 uur geweest.” Ik kijk P. aan en hij kijkt net zo moeilijk als ik. “Jesus, het is zaterdag, is het echt 8 uur?”, vraagt hij mij. Ik hoef niet op de klok te kijken om te weten dat het écht 8 uur is en dat m’n ouders al aangekleed en wel aan de ontbijttafel zitten. Ze staan elke dag standaard om 6.30 naast hun bed. Om 7.30 opstaan betekent uitslapen voor ze. Ik hoef ook niet te blijven liggen. Blijven liggen zou betekenen dat ik de rest van de dag het gezeur van m’n moeder aan zou moeten horen: “Ja, jullie liggen de hele dag op bed, zo’n leven zou ik ook wel willen. Neem een voorbeeld aan je moeder en die is 60!” Ik kan inderdaad een voorbeeld aan m’n moeder nemen, want ik snap niet waar zij en m’n vader de afgelopen 2 dagen wederom de energie vandaan haalden.Ze hebben bijna alle deuren in het huis in de witte hoogglans gezet en de rest van het huis zit in de grondverf. En ze hebben ook nog eens alle geleverde keukenfrontjes van IKEA geplaatst en ze vonden het nog leuk ook. Ik ben eigenlijk alleen druk geweest met het halen van boodschappen, het inschenken van bier en wijn en het regelen van hapjes en muziek. Het was weer erg gezellig, maar ik ben stiekem een beetje blij dat ze weer weg zijn. Even opladen, want ik ga vanavond en vannacht voor het eerst sinds maanden weer uit. Eerst een kaasfondue bij vriendin L. en daarna stappen. Chemisch stappen, dus morgen ga ik waarschijnlijk pas om 8.00 naar bed. Mooi het klokje rond.