web analytics

8

LUNA DOET WAT ZE NORMAAL GESPROKEN ZOU DOEN

Wanneer ik binnenkom in de ziekenhuiskamer van mamma zit ze op een po-stoel terwijl een zuster het bed opmaakt. Haar haar staat ‘steil op het koppetje’ zoals ze het zelf zou noemen en ze heeft pijn, veel pijn en wil graag zo snel mogelijk haar bed weer in. Uit een soort beleefdheid vraag ik aan mamma of ik even buiten moet wachten, maar dat hoeft niet. Ik heb m’n moeder de afgelopen maand in veel erbarmelijker posities gezien en veel schaamtevoller ook, maar omdat het toch allemaal plaatjes in m’n hoofd zijn die er eigenlijk niet in horen, blijf ik steeds doen wat ik vind dat normaal is om te doen. Wat ik normaal gesproken zou doen. Nou ja, wat m’n moeder normaal gesproken zou doen. Zo blijf ik haar haar kammen als het iets te steil op dat koppetje staat, omdat ik weet dat ze dat zelf zou doen. En terwijl ik de borstel van m’n moeder nat maak onder de kraan en m’n moeders haren kam is de zuster klaar met het opmaken van het bed. Dat had voor m’n moeder geen seconde later moeten duren, want ze zit nu al een half uur op die po-stoel en ze heeft er sinds een paar dagen ook een gekneusd ribbetje bij, of 2, dus zitten, liggen, alles doet pijn. “Ik ga even een collega halen”, zegt de zuster en weg is ze. En daarna sta ik 1 minuut, 2 minuten, 3 minuten, wel 10 minuten tegen m’n moeder in die stomme po-stoel aan en ik aai haar door haar haren en we zeggen helemaal niets, want praten doet haar pijn en ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik kan wel janken, schreeuwen, want, Godverdomme, Godverdomme; ik wil mijn moeder terug!!! Ik wil de moeder die tegen mij zegt dat ik niet de hele tijd aan mijn haren moet trekken. Die zegt dat er een gat in m’n jurkje zit en ‘m even later dichtnaait. Ik wil de moeder bij wie ik kind kon zijn! Omdat zij de enige in de wereld is bij wie ik dat nog kon en mocht zijn. Ik wil mijn moeder terug!!!! Maar een schim van mijn moeder wordt even later door 2 zusters in haar bed gelegd. “Lig je lekker mam?”, vraag ik. En ja, dat ligt ze wel en als ze ligt heeft ze weinig pijn. “Ik heb de Mijn Geheim voor je meegenomen”, zeg ik, “stomme verhalen, van stomme vrouwen met stomme problemen, echt iets voor jou.” En terwijl zij de Mijn Geheim leest, zit ik 2 uur naast haar te borduren. Het is dinsdag. Normaal gesproken kwam zij elke dinsdag bij mij. Ik zit nu naast haar.

Dit vind je misschien ook leuk...

8 reacties

  1. Maurice schreef:

    Ontroerend weer! *geeft een ((HUG))*

  2. Zo schrijnend, dat mensen moeten lijden,….sterkte meid,…..en ik begrijp je behoefte heel goed!!

  3. evil-genius schreef:

    *zucht*

  4. sindee schreef:

    het allerergste is dat zelfs janken, schreeuwen, gillen en brullen niet helpt. Alle sterkte van de wereld gewenst!

  5. Johannet schreef:

    Doen wat je normaal zou doen, dat doe je goed. En wat fijn dat we erover mogen meelezen. Het is ontroerend en troostrijk, op een of andere manier.

  6. Lehti schreef:

    Het is precies zoals Johannet hierboven schrijft. Sterkte meid, met deze omgekeerde rollen.

  7. Barbara schreef:

    He luna, ik wil je moeder ook nog een kaartje sturen en een tijdschriftje ofzo. Wat leest ze graag? X barbara

  8. CiNNeR schreef:

    Met het risico op het cavia-effect. Bij mijn moeder deden we dat ook. Een beetje normaal in een situatie waarin alles vervelend en volkomen abnormaal is. Dat vond ze zelf ook het prettigst, kon ze zich soms eventjes iets normaler voelen. Maar heel wat keren als ik haar gedag had gekust en haar weer alleen achter moest laten in dat rottige ziekenhuis, heb ik in de lift stiekem mijn ogen uit mijn kop staan janken. Of als ik ’s nachts op een verlaten veld de hond uit liet, tegen de nacht lopen vloeken.

    Het helpt wel, tenminste mij hielp het wel. Niet dat mijn moeder er direct beter van werd. Het hielp me mezelf weer bij elkaar te rapen en zo steeds weer vrolijk en normaal mogelijk bij haar binnen te stappen.

    Ik hoop dat het jouw helpt dat je er zo over kan schrijven. Dat dat jouw wat kracht geeft om elke dag weer met goede moed binnen te komen.

    Hou je taai meis.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *