web analytics

52

HEAVY IN YOUR ARMS

“Wat is er?”, vroeg M.
“Niks”, zei ik.
“Maar waar ben je? Je bent ineens weg. Ik zie het aan je.”
“Het is goed. Echt.”

Maar het was niet goed en hij zag het.

My love has concrete feet
My love’s an iron ball

Het was niks bijzonders. We waren aan het geinen. Hij maakte een grapje. Ik maakte een grapje. En hij draaide, voor de grap, z’n rug naar me toe. En ik keek naar zijn rug en ik was ineens, in een flits, een paar maanden terug, een paar jaar terug, een leven terug, een verleden terug. En er kwam een zware, zwarte deken over me heen die ik niet meer van me afkreeg.

I’m so heavy, heavy
Heavy in your arms
I’m so heavy, heavy
Heavy in your arms

Het is niet dat M. niet weet wie ik ben. Of waar ik vandaan kom. Of wat ik heb meegemaakt. Maar ik wil de dingen van toen graag bij de dingen van toen laten. Ik wil niet dat gevoelens van vroeger zich gaan mengen met momenten van nu en ervoor zorgen dat ik dingen zeg die ik niet meen.

Maar ik moet accepteren dat de dingen van toen mij voor altijd hebben veranderd. Nu. Het is alleen nogal kut dat bepaalde visuele stimuli, zoals de rug van een man, me ineens helemaal van mijn padje kunnen krijgen. Ik schrok ervan. En ik blokkeerde emotioneel volledig. Mond dicht. Hart dicht.

En nu kun je zeggen; ‘Ja, maar Luun, wat jij hebt meegemaakt, daar zijn andere vrouwen jaren voor in therapie geweest en jij bent nu weer gewoon bezig met het opbouwen van een relatie met een andere man en het is niet meer dan logisch dat dat niet zomaar vanzelf gaat. Wat denk je wel? Zou je niet alsnog in therapie gaan? Of met lotgenoten gaan praten?’ En, ja, dat zou misschien wel een goed idee zijn, maar ja, in welke therapie krijg je te maken met bepaalde visuele stimuli die je moet verwerken, zoals daar het specifieke plaatje is van een man die z’n rug naar je toe draait? Nergens! Moet je gewoon in real life gaan meemaken! Je moet erdoorheen! Linksom. Rechtsom. Godverdomme. Kut. Maar ja, zit ik hierop te wachten? Zit hij hierop te wachten?

“Ik zei gisteren niks meer omdat ik bang was dat ik je anders ‘J.’ zou noemen.”
“Maar dat had ik niet erg gevonden.”
“Maar ik wel.”
“Kan je nu vertellen wat er was?”

Adem in.

“J. en lagen de eerste jaren altijd dicht tegen elkaar aan en dat vond ik zo fijn, maar de laatste jaren draaide hij steeds z’n rug naar me toe als we gingen slapen en dat snapte ik niet en ook ’s nachts zocht hij nooit meer contact met me, terwijl we eerder altijd wel iets van fysiek contact hadden terwijl we sliepen, al was het maar het vasthouden van elkaars hand en als ik dit tegen hem zei, dan zei hij dat het niet waar was en dat hij mij elke nacht wilde vasthouden, maar dat ik dat juist niet wilde. Toen jij je gisteren omdraaide had ik zoiets van; jij ongelooflijke klootzak, zoek jij het even lekker uit, jij wil mij niet vasthouden en niet met me praten en me niet aankijken, nou, dan toch lekker niet, Godverdomme. Sterf.”

Adem uit.

“En toen bouwde je je muurtje?”
“Ja, wel een mooi, roze muurtje.”
“Was je boos?”
“Ja, maar niet op jou.”
“Was je verdrietig?”
“Ja.”

Adem in.

“En?”
“Ik voelde me zo vreselijk eenzaam.”

Adem uit.

I was a heavy heart to carry
But he never let me down
When he had me in his arms
My feet never touched the ground

SOUNDTRACK van de dag… <3

Dit vind je misschien ook leuk...

52 reacties

  1. maartsen schreef:

    Je bent ook erg snel aan een nieuwe relatie begonnen, Chantall… ga een beetje een poosje tegen een therapeut aanpraten, baat het niet… serieus. Toen ik mijn hele erge auto-ongeluk had gehad, en maanden verder eindelijk uit de rolstoel in de krukken klom, en een poosje later weer in de auto stapte, moest ik ‘em na tien kilometer in de berm zetten en iemand anders verder laten rijden. “Beetje te vlug” zei mijn psychiater. This takes time, nothing you can do. En voor wat therapie betreft, ik zat een bij een psychiater, en zei dat ik al hun truukjes al kende, en hij zei “nee, we hebben de afgelopen jaren nieuwe truukjes geleerd, so we can shut you up”. Lul ;)

  2. maartsen schreef:

    En rijlessen. Iets nieuws gaan doen. Zelfstandig worden. C’mon, girl.

    • Luna schreef:

      Ooooooh Mennnnnnnooooo, C’mon dude!!!! Ik krijg bij jou altijd het gevoel dat ik me ontzettend moet verdedigen… Zo van, ja, maar hallllllloooooooo, Menno, Menno, Mennoooo!!! Weet je wel dat ik momenteel geheel zelfstandig mijn eigen huishouden run? Dat ik alle rekeningen zelf betaal? En nog steeds 3 keer per week voor m’n ouders kook? En 2 dagen de zorg voor een heel bijzondere puber heb? Dat ik eigenlijk 4 banen heb? Dat ik van niemand afhankelijk ben? Dat ik geen schulden heb? Ik ben misschien pretty fucked up, maar I’m still standing! Hallllllloooooooo!!! En ik weet niet wat jouw definitie is van ‘zelfstandig worden’, maar ik denk dat jij en ik een heel andere hebben… zelfstandig zijn staat bij mij in ieder geval niet gelijk aan ‘een rijbewijs hebben’…

  3. Joop schreef:

    Fijn dat de Luna-fluisteraar jouw lichaamstaal begrijpt, naar je luistert en de goede vragen stelt.

  4. Ingrid schreef:

    Nou…..dit was er weer écht één die binnen kwam voor jou.
    Wat sterk van je dat je het toch gedeeld hebt met M. Je bent al zover met hem dat buitensluiten geen optie meer is. En gevoel en herinneringen overkomen je toch…..zomaar….plotseling……je bent een mens. Een mooi mens.
    En volgens mij weet je zelf, gevoelsmatig, of je wel of geen hulp nodig hebt om de afgelopen jaren een goede plek te geven.
    Die M. mmm is een topper.

  5. Yoni schreef:

    Oh please woman, stel je aan.

  6. Kate schreef:

    Ja natuurlijk kan therapie daarbij helpen! Die ‘visuele stimuli’ waar je van de kaart van raakt, dat zijn triggers, en mensen die een traumatische gebeurtenis hebben meegemaakt worden door die triggers weer helemaal terug gesleurd naar wat er gebeurd is. En daar kan je wel degelijk mee leren omgaan met behulp van technieken en trucjes. Wat denk je anders dat therapeuten doen, joh!

  7. Mirjam schreef:

    Je wilt je toch altijd helemaal goed voelen? Een goede NLP-coach kan je daarmee helpen.

    • Luna schreef:

      Tuurlijk… maar je altijd helemaal goed voelen? ALTIJD? Dat is wel heel veel hoor… als in 24/7… maar ik ben blij met mij… en ik sta (nog) niet open voor therapie of coaching… ik denk dat ik de goede richting op ga nu… :-)

    • Linda schreef:

      Je altijd helemaal goed voelen? Dat bestaat niet, zelfs niet mèt medicijnen. *sprak zij uit ervaring*

  8. MissMar schreef:

    Wat Kate hierboven zegt is helemaal waar. Al denk ik, als ik zo tussen jouw regels door lees, dat jij een hele sterke zelfbewuste vrouw bent, die dat op deze manier (door van je af te schrijven en open en eerlijk jezelf uit te leggen aan M.) heel goed jezelf kunt ‘helpen’. Sterkte iig met dit soort trigger-momentjes.

    • Luna schreef:

      Thanks… komt goed… hoop ik… en inderdaad; blijven praten… eerlijk zijn… vooral naar mezelf toe, maar ook naar ‘de ander’… moeilijkmoeilijkmoeilijk, maar wel de bedoeling van allllles!

  9. Laykam schreef:

    Lieve schat, therapie kan helpen maar dit soort reacties kunnen ook nog na 20 jaar komen ook als je wel therapie hebt gehad…..
    geloof mij! Komt goed, blijf praten dn komt het goed!

    • Luna schreef:

      Precies! Dat ik over 10 jaar ergens sta te BBQ-en en dat ik dan ineens helemaal flip, want ja, JEEEEEEEESUUUUUS, mijn ex flipte ook altijd helemaal tijdens het BBQ-en! HAHAHA!

      • Laykam schreef:

        Whahaha nou dat dus. Neee flippen doe je niet meer. Hooguit een potje janken of juist heel opgelucht zijn want dat maak je nooit meer mee dat domme geflip over een BBQ ;)

  10. BroederMonster schreef:

    Ik sluit me aan bij de andere goed bedoelde adviezen. Heb na een agressie incident van een aantal weken geleden ook wat gesprekken over “goed bedoelde onzin” gehad.

    En wat bleek…..het werkt. Soms kan het al helpen dat iemand zegt dat het normaal is wat je doormaakt. Of dat het toelaten van deze gevoelens (in plaats van ze opsluiten in een muurtje) helpt bij de verwerking ervan.

    Wat betreft de specifieke beelden, dat heet EMDR.
    Mij hebben ze een cursus mindfulness aangepraat om wat meer in het heden te staan of zo.

    Hoe dan ook, blijf lekker jezelf en doe wat goed voelt voor jou! (En M. klinkt als een topper)

    • Luna schreef:

      Ik weet dat het normaal is wat ik doormaak… echt… gelukkig is er online genoeg te vinden en te lezen (en dat doe ik dan ook veelvuldig)… En ik weet dat ik m’n muurtje af moet breken… gelukkig is M. ook een soort Bob de Bouwer… of Bob de Sloper! ;-)

  11. Josje schreef:

    Zo’n therapie bestaat zeker! EMDR… werkt als een tiet maar haalt de heftige emoties wel weer even naar boven (hoewel die er dus zo onbewust ook nog wel zijn).. Trek je niets aan van de ‘stel je niet aan’ reacties! Lekker makkelijk om even een kreet hier te plaatsen over andermans leven… Alsof niet iedereen beschadigd is geraakt at some point? Er samen met M. over kunnen praten is al een goede start lijkt me, en dat die moeilijke moment er zullen zijn is een (heftig) gegeven, ze komen en gaan en zullen steeds minder heftig worden… Zo werkt het nou eenmaal als je gevoel in je lijf hebt ;) <3

  12. Yvonne schreef:

    Nou therapie is niet zaligmakend hoor, Ik heb het jaren gehaden nog steeds krijg ik nachtmerries van die therapie. Het helpt zeker wel, maar uiteindelijk moet je het toch zelf doen. Dus Chantal, ik denk dat je goed bezig bent met van je afschrijven en erover praten. Top!!

    • Noor schreef:

      Dit ja!! Ik heb ook jaren en jaren therapie gehad bij diverse zorgverleners, maar helaas, ik heb er niets aan gehad. Dus er zijn ook mensen bij wie het niet helpt.

  13. Dyezzie schreef:

    Mooi beschreven, en o zo herkenbaar! XX

  14. Liz schreef:

    Lieverd! Al had ik maar de helft van jouw power en doorzettingsvermogen……. You rock xxx

  15. Isabelle schreef:

    Lieve Luna, je bent veel te snel weer in een nieuwe relatie gestapt. En dat is o zo begrijpelijk. Ik weet er alles van. Ik weet dat je dit niet wilt horen, is veel te confronterend enne…..waar bemoei ik me mee. Toch raad ik je aan na te denken en uit te sluiten of deze leuke, lieve, geweldige nieuwe man niet gewoon een ersatz is. Alleen zijn is niet fijn als je relatie net is beëindigd, maar de ‘alleen-tijd’ heb je wel nodig om helemaal weer tot jezelf te komen. Forceer jezelf ook niet om alles (werk en gewoontes) weer op te pakken zoals je voorheen deed om jezelf gerust te stellen dat alles weer OK is. Ik weet dat je een eigen ‘bedrijf’ hebt en zelf voor je inkomen zorgt. Petje af voor wat je allemaal doet. Maar probeer jezelf niet te forceren om weer te worden zoals vroeger. Cliché: vroeger is morsdood en er zal een nieuwe Luna tevoorschijn komen na een tijdje crisis. Er is, mede door wat je hebt meegemaakt, misschien nog wel een nóg fantastischer en nóg creatiever Luna dan nu. Geef jezelf een kans om die rust (ik weet het, moeilijk) te vinden. Dat zal verdriet opleveren maar ook inzicht en weer het écht kunnen genieten van dingen zonder dat je bang hoeft te zijn bepaalde associaties te krijgen in sommige situaties. Door dit soort afschuwelijke tijden, zal je groeien en straks, als je afstand kan nemen van wat er allemaal gebeurd is en meer grip hebt, zal je je pas weer ‘gelukkig’ voelen (ik zeg liever ’tevreden’) en merken dat er een nieuwe, betere versie van jezelf is opgestaan. Heel veel liefs Luna, ik weet dat je het kunt. Je hebt het je nieuwe vriend verteld, dat is goed. Als hij om je geeft zal hij alles doen om mee te werken om jou weer op je eigen mooie voeten te krijgen. Maak het nu niet al te serieus zonder alles echt te verwerken. Maak jezelf eerst vrij… Veel liefs, moed, sterkte en fijne dingen en een kus.

    • Luna schreef:

      Dankjewel voor je lieve en uitgebreide reactie! En ik snap alles wat je zegt! Maar… haha, er is altijd een maar… ik heb 7.5 jaar een relatie met een narcist gehad… dan ben je al alleen, want met een narcist kun je geen verbinding aangaan… die zal je nooit aankijken, die kijkt altijd langs je heen… tel daarbij op dat ik een eenmanszaak heb, dus ook overdag altijd alleen ben… Dus laat ik het zo zeggen; ik heb genoeg alleen-tijd gehad… Mijn uitdaging ligt bij het toelaten van ‘de ander’ bij mijn allerdiepste gevoelens… en erop vertrouwen dat die er geen misbruik van maakt…

  16. CiNNeR schreef:

    Het is al eerder gezegd, EMDR. Wel bij een gedegen psycholoog waar je vertrouwen in hebt. Maar dat is juist vanwege dat soort flashbacks zoals je beschrijft. Omdat je kan delen en praten tot je een ons weegt maar dat zelden helpt tegen flashbacks.

    Voordeel van EMDR is dat het snel is. Dat je niet jaren hoeft te wroeten of graven. En er geen wilskracht of iets aan te pas komt. Het maakt de herinneringen ‘stuk’ zodat er aan denken geen lading meer heeft en gewoon dat is: een herinnering.

    Dat je zo goed functioneert zegt mij niets. Ik heb een post traumatische stress stoornis van de ergste categorie en heb jarenlang prima gefunctioneerd. Maar geloof me, zonder flashbacks is het een stuk makkelijker en fijner leven.

    Dus wees eens niet zo verrekte eigenwijs lieffie. Het hebben van trauma is niet jouw schuld en last hebben van trauma is een normale reactie. Je hebt wel meer meegemaakt dan de relatie met J. en je bent de moeite meer dan waard om daar wat hulp voor te krijgen.

    • Luna schreef:

      Heeee lieve Cindy!!! Dankjewel voor al je reacties (ook op FB)… Ik meen het echt; I’m okay… Deze blog was even ‘een dingetje’… maar ik heb 2 maanden tegen de rug van M. aan gelegen (gekeken) zonder problemen… en naast dit ‘dingetje’ zijn er juist ook heel mooie dingen gebeurd… dingen waarbij ik m’n hele hart open durfde te stellen (en niet op m’n bek ging)… En ik ben echt niet te eigenwijs om hulp te vragen (op het moment dat ik zelf denk dat het niet meer zonder gaat)… <3

      • CiNNeR schreef:

        Had deze nog niet gezien. Maar vind ik superfijn voor je. Veel goede ervaringen helpt ook als een tierelier en vind het knap dat je je zo snel open hebt durven stellen. Zal me wat minder zorgen maken :)

  17. Else schreef:

    Gewoon iedere keer een stapje doen, steeds iets verder.

  18. Karen schreef:

    Lief dat je zoveel (goedbedoelde) adviezen krijgt toch? Toch een teken dat iedereen zich betrokken voelt en met je meeleeft. Jij voelt zelf wel aan wat je nodig hebt en als dat bloggen en praten is, prima. Als je over een jaar toch EMDR of wat dan ook gaat doen, ook goed. Als je maar doet wat voor jou goed voelt! You go girl!

  19. Duifjaah schreef:

    Ik kan je helemaal geen advies geven, want ik heb zelf nog nooit zoiets meegemaakt, maar ik wil je gewoon even laten weten dat ik je een sterke vrouw vindt, regelmatig je plog lees en je ontzettend veel sterkte wens.

  20. Marjan schreef:

    Ik denk zelf dat het nooit helemaal weg zal zijn. Nu 10 jaar later, kan het me soms op de mooiste momenten overvallen… die hele diepe nare gevoelens. Inmiddels zijn bijna alle vreselijk negatieve ervaringen vervangen door mooie ervaringen… maar ook al heb ik therapie gehad, dat wat het meeste heeft geholpen is blijven praten, blijven schrijven, maar ook elke dag tegen mezelf zeggen dat ik goed genoeg ben en mijn kinderen ook goed genoeg zijn. Ik ben dankbaar dat ik die enorme stap toen genomen heb met mijn kinderen.

    En hoe klein de stapjes vooruit soms ook lijken te zijn… ze zijn wel vooruit….. en dat is mooi.

    xx

  21. CiNNeR schreef:

    Gezien een aantal reacties elders heb ik nogal spijt dat ik heb gereageerd. Ik wil je in elk geval geen advies opdringen. Het is alleen dat ik weet welke naweeën een mens kan hebben van zulk soort relaties, van daaruit heb ik een reactie geschreven. Lief bedoeld, anders niets.

  22. Richard schreef:

    Waarom gaan praten met iemand die je eerst moet leren kennen en dan misschien een beetje open kunt zijn naar deze persoon. Terwijl je iemand hebt die naar je luistert en jou rustig maakt. Deze persoon vertrouw jij volledig. Vertel hem wat je vind en hij geeft je prima antwoorden en stelt vragen waar je wat aan hebt.
    Je kunt met allemaal therapieën gooien. Je kan het ook niet doen.
    Kusjes van mij.

    • Luna schreef:

      Jij verwoordt precies wat ik voel… ik ben al eerder ‘in een soortement van therapie’ geweest… schoot niet op… Mijn vertrouwen is kapot gemaakt… en of ik ooit weer iemand 100% vertrouw, geen idee… maar ik doe m’n best en probeer me open te stellen… en meer dan dat kan ik op dit moment niet doen…

      • Laykam schreef:

        Inderdaad mijn beste vooruitgang komt ook door mijn verloofde, waar ik btw wat mee kreeg binnen drie maanden nadat mijn ex en ik uit wlkaar ging. En mijn ex bleek met heel wat meiden te hebben rondgen..kt (vul zelf maar in) terwijl hij bij mij begon over kinderen krijgen en dat ik hem niet zo moest controleren en blablabla. therapie heeft mij lang niet zo geholpen als mijn huidige partner wel heeft. Maar mijn huidige man en ik hebbben heeeeel wat af gepraat! Praten is key, you can do it!

  23. judith schreef:

    Ik weet uit eigen ervaring wat zo’ n relatie met je doet. Iedereen verwerkt dat op eigen wijze, soms via EMDR, of door veel te lezen rn een ander doet niets en maakt weer dezelfde fout. Dat laatste doe je denk ik juist niet.
    Ik heb wel EMDR gedaan en ben nog bij een psycholoog en heb me de afgelopen anderhalf jaar suf gelezen. Of ik er daarmee uiteindelijk echt ben zal pas bij relatie nr.3 ooit blijken. Het echte helen is pas als je vertrouwen weer kunt voelen in een ander en die ander oprecht van je houdt zoals je bent.
    Zoals je schreef dat je tijdens de relatie al alleen was, dat herken ik. Dat kan je en je vermaakt je. Daar zit de uitdaging niet.
    Zolang jij niet voor de nare herinneringen wegloopt komt het vast goed. Je verwerkt en deelt. En vindt begrip en troost. Dat heelt enorm. Luister naar je gevoel, je hart en je intuitie. En je komt ver. Liefs!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *