web analytics

28

DE LADENKAST IN JE HOOFD

Er is een laatje in mijn hoofd met daarin de herinnering aan mijn moeder die mijn vader troost toen we net te horen kregen dat de artsen dachten dat het kanker in een vergevorderd stadium was: “We hebben het toch goed gehad?” Dat is mijn laatje met hoe liefde hoort te zijn.

Er is een laatje met de herinnering aan mijn vader die zijn stervende moeder met een washandje dept over haar voorhoofd: “Dat deed ze vroeger ook altijd bij mij.” Ook dit is een laatje met hoe ik vind dat liefde moet zijn.

Er is een laatje met de eerste kus tussen J. en mij. Een laatje met onze eerste keer seks. Ook een laatje met de tweede keer. En een laatje met de keer dat hij aan de keukentafel zat en met 1 zin mijn vertrouwen in hem voor de komende jaren kapot maakte. En er is sinds kort ook een laatje met het moment dat hij eindelijk toegaf dat hij vreemdging. Zo hoort liefde niet te zijn.

Er is een verschil tussen leven en overleven.

Overleven bestaat uit het dicht laten van de laatjes.

Ik heb de laatste jaren vooral heel veel laatjes dicht gedaan. En bewust dicht gehouden. Sommige dichtgeplakt met duct tape. En op sommige laatjes deed ik een slot en de sleutels heb ik jaren en jaren veilig in m’n zak gehouden. Ik wilde van sommige herinneringen niet dat ze waar waren. Al wist ik heus wel beter, want ik had de sleutels in m’n zak en als ik met m’n vingers over m’n bovenbeen wreef, dan kon ik de sleutels voelen zitten. Ruzies. Zoveel ruzies. Zo hard. “Dat heb ik niet gezegd.” “Dat heb je wel gezegd!!” “Echt niet.” “Echt wel!!!” Tot je aan jezelf gaat twijfelen. En echt denkt dat je gek bent. “Ik ga weg.” En dat hij dan een tas gaat pakken en wegrijdt en dan belt en dan weer terugkomt en dan weer weggaat en dan weer belt en terugkomt en weggaat en terugkomt en weggaat en belt en terugkomt. Schreeuwen. Gillen.

“Wie denk je wel dat je bent?”
“Je vindt nooit meer zo’n goede man als ik.”
“Er is geen man die al die gekkigheid van jou zal accepteren.”

M’n hele ladenkast met herinneringen staat momenteel naar voren geleund. Sommige laatjes zijn er vanzelf uit gevallen. Sommigen hebben even een zetje nodig gehad. Een woord, een geur, een aanraking; alles kan momenteel de aanleiding zijn om de inhoud van 1 van de laatjes ineens weer te zien. Te voelen. En dat is confronterend.

Waarom ben je niet eerder?
Waarom niet toen al?
Hoe kun je zo lang?
Waarom?
Waarom?

Leven is het open hebben staan van alle laatjes. Minstens op een kiertje. Herinneringen moeten ademen. Ze zijn een deel van mij. Ze horen bij mij. Ik adem ze in. Ik adem ze uit.

Ik had misschien eerder. Ik had misschien toen al. Ik had misschien minder lang. Maar ik deed het niet. Blijven was mijn eigen keuze. Het is nu aan mij om ervoor te zorgen dat ik niet meer in een situatie kom waarin ik herinneringen moet afplakken met duct tape. Uit schaamte. Uit overlevingsdrang. Ik moet nu herinneringen gaan maken die niet in een laatje hoeven, maar die je gewoon op tafel kunt laten liggen.

Dit vind je misschien ook leuk...

28 reacties

  1. Marina schreef:

    Ach meid, ik ben er stil van… wat een drama jaren heb je achter de rug….

  2. Joop schreef:

    “Je vindt nooit meer zo’n goede man als ik.”
    Hahahahaha… (even inademen). Hahahahaha!
    Sorry.

  3. Annelies schreef:

    Zo zie je dat achter de vrouw die haar leven deelt op plogs en blogs en dus heel open lijkt over haar leven heel veel niet zei. Dat achter die brede lach ook veel weggestopt was wat wij als lezers niet wisten. Fijn dat je nu de laatjes open kunt laten en weet hoe liefde niet moet zijn.

  4. Moeder van Luna schreef:

    Wat heb je dit weer prachtig geschreven, we houden van je voor nu en altijd !!!! en we zijn supertrots op je xxxxxxxxx

  5. Hank schreef:

    Voor een vrouw zoals jij zullen er altijd meer dan genoeg mannen zijn. Gewoon even heel goed testen voordat je er weer eentje binnenlaat in je hoofd en je hart. Je kunt het alleen, maar als jij dat wilt hoeft dat niet. Jouw leven, jouw keuzes. Sterkte

  6. Ingrid schreef:

    Waar haal je ze toch vandaan die prachtige zinnen. Uit een kastje met laatjes die heel vaak open mogen.

  7. Sandra schreef:

    <3 Wat heb jij al veel achter de rug, alleen… Leven met je kastjes op tafel, daar proost ik op. Zo wil ik ook leven. Dankjewel voor deze geweldige tekst. Ik zou je nu zo graag willen vasthouden.

  8. Irm schreef:

    Je beschrijft het allemaal zo mooi en (ook) heel herkenbaar. Zo zie je maar dat er achter die vrolijke (en voor mij soms bijna jaloersmakende) plogs heel veel leed schuil gaat. Ik sta er wel van te kijken hoor. Ik geloof niet dat ik zo lang de schijn had kunnen ophouden. Maar dat is ongetwijfeld jouw overlevingsstrategie zijn geweest…

  9. esther schreef:

    Wat een leed.. Zo’n man verdient jouw liefde helemaal niet.
    En begrijpelijk dat je over veel dingen niet plogt; een plog of blog is maar een fractie van je leven, en het is aan jou wat je daarin wilt laten zien.

  10. Else schreef:

    Ergens zie ik een herhaling van zetten, jij misschien ook wel – jij misschien niet. Ik hoop op drie keer is scheepsrecht, tijd voor iemand die echt van jou houdt. Voor iemand die geeft

  11. Terrence schreef:

    Iedereen heeft een ladenkastje. Bij de één zijn het twee schattige lades en bij de ander een wolkenkrabber aan schots en scheef staande ladenkastjes. Dat maakt de impact van wat er in de laatjes zit niet anders van. Succes met het verwerkingsproces en als ik een ongevraagde tip mag geven: neem je tijd. En als mensen zeggen: ‘Je moet sterk zijn, meid!’ dan mag je slaan. Vind ik.

  12. Prachtig beschreven! En laat je alsjeblieft niets wijsmaken. Helemaal die crap niet die in dit artikel gequote staat.

  13. Marjan schreef:

    Je had misschien eerder ja… en had misschien beter niet zo lang kunnen doorgaan… maar weet je, je kan pas een deur sluiten als je het aankan. Als je voor jezelf echt ineens heel zeker weet dat het genoeg is geweest. Dan pas is het ook genoeg geweest.

    Schaamte is niet nodig… You live, you learn weet je nog….. no matter what anderen zeggen, het waren jouw schoenen en jij bepaalt wanneer ze niet lekker genoeg meer zitten….

    Alles sal reg kom…. echt waar.
    Liefs

  14. Famke schreef:

    Lieve Luna,

    Jij kent mij niet, ik jou niet.
    Toch lees ik je graag ter inspiratie; je geeft energie!
    Ook hier kasten vol laadjes, die steeds meer open mogen ook al doet het kijken naar de inhoud pijn. Alles heeft zijn tijd nodig.
    Las vandaag een mooie quote: als gevoel de vrijheid krijgt, verandert leegte in ruimte.
    Dus allemaal ruimte in je laadjes om mooie dingen in te stoppen!
    Wens je alle goeds toe!
    X

  15. Wendy schreef:

    De ruzies, het geschreeuw, de verwijten. Vijf jaar lang, wekelijks. Ik begon bijna te geloven dat het echt onmogelijk was om met mij samen te leven, want wat maakte ik mijn vriend toch altijd boos. En ik had het niet eens in de gaten. Inmiddels heb ik anderhalf jaar een nieuwe relatie. We hebben nog nooit ruzie gehad. Geen ergernis. Niks. Alleen liefde. Elkaar koesteren. Dat bestaat ook. En met minder moet je geen genoegen meer nemen. Je bent goed zoals je bent. En er is iemand daar buiten die dat wél ziet.

  16. Martine schreef:

    Heb ik al gezegd dat ik je een ongelooflijke kanjer vind!!!!! ????

  17. Giensie (Bouwchien) schreef:

    Nu de rommellaadjes leeg kiepen in de vuilnisbak zodat je ze weer kunt vullen met liefde.
    De leuke mogen natuurlijk vol blijven!

  18. Giensie (Bouwchien) schreef:

    En mamma Riet en papa Piet een dikke smakkerd van mij ?

  19. Amiek schreef:

    Mooie vergelijking. Ik wil alles weer dicht.

  20. CiNNeR schreef:

    Mooi beschreven. Denk dat de laatjes met onzekerheden, angst en (zelf) twijfel wel wat extra aandacht verdienen om in de toekomst het laatje met overlevingstactieken wél gesloten te kunnen laten. xxx

  21. Melanie schreef:

    Het is pijnlijk herkenbaar. De laadjes staan hier sindskort ook wagenwijd open en ik snap niet waarom ik ze ooit zo heb laten vullen… Sterkte voor jou en voor mijzelf en iedereen die het nodig heeft

  22. Pat schreef:

    Wens je heel veel sterkte toe me het verwerken van alle #$!% en ik wens je nog veel meer plezier toe met het maken van mooie / leuke / fijne nieuwe herinneringen.

  1. 24 oktober 2016

    […] En lees ik wat blaadjes. Soepje erbij. En ondertussen check ik m’n column voor de laatste keer. Ik schreef ‘m dus vannacht, maar ik check ‘m altijd nog een keertje bij daglicht, dat het geen vreselijk pathetische toestand is. Maar hij mag online: DE LADENKAST IN JE HOOFD. […]

  2. 25 oktober 2016

    […] iets in haar karakter doet me altijd denken aan @electricluna. Da’s ook zo’n plezant topwijf. Plus ze schrijft die geweldig mooie blogposts waar ik […]

  3. 4 mei 2019

    […] maand, en misschien wel van dat hele semester. En iets in haar karakter doet me altijd denken aan @electricluna. Da’s ook zo’n plezant topwijf. Plus ze schrijft die geweldig mooie blogposts waar ik […]

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *