Auteur: luna

"Ben je nog wakker?", vraag ik verbaasd.
"Ik kan niet slapen zonder jou", zegt hij.
"Slijmbal."
"Nee, ik meen het hoor."
"Echt?"
"Ik heb je gemist."
"Oh, liefie toch."
"Kom er maar snel in."
"Ja, maar ik ben hartstikke koud."
"Maakt niet uit, kom hier."

En dat je dan met je koude-lijf-van-buiten tegen een warm-onder-de-dekens-lijf wordt getrokken.
En dat je dan allebei binnen een minuut in slaap valt.

Ik heb er nog eens even over nagedacht en eigenlijk ben ik het er niet meer mee eens. Met m’n eigen voorgenomen regels over hoe en wat ik met deze website om zou gaan. Over hoe ik met kritiek zou omgaan. Of met kutreacties. Over hoe ik ooit heb besloten om nooit een IP-ban te geven. Over hoe ik heb afgesproken met mezelf om altijd boven lezers te staan die me afzeken. Hoe ik vond dat ik dan gewoon niet moest reageren. Of met humor. Ik zou nooit laten zien dat ze me raakten met hun kutreacties. Want dat reacties me raken of hebben geraakt in het verleden, dat staat vast. Keihard zelfs. Gejankt heb ik soms. Want; snap me dan! Snap dan wat ik heb gedaan! En waarom! Snap me! Ik probeer uit te leggen waarom! Lees dan! Lees me dan! Godverdomme! Maar je krijgt nooit 100% uitgelegd waarom. Omdat ik niet alles opschrijf. Omdat ik niet alles kan opschrijven. Omdat sommige dingen niemand een ene reet aangaan. Maar vooral omdat lezers altijd hun eigen levenssjabloon over mijn stukjes heen leggen. Hun normen. En hun waarden. Want ik heb hier nog nooit iets negatiefs gezegd over m’n ex. Nooit verteld waarom we uit elkaar zijn gegaan. Nooit! En hell yeah dat ik daar weken, nee, maanden, over had kunnen schrijven. Wat zeg ik! Een boek! Maar hell no, dat ik dat zou doen. Juist omdat ik nog zoveel van hem houd. Ik ben wie ik nu ben dankzij hem. Dus de reacties onder het stukje ‘Luna valt op grote mannen’ raakten me. Ja. Natuurlijk. En ik denk dat ik tot de conclusie moet komen dat niet alle lezers mij aardig vinden. En dat hoeft ook niet, want andersom geldt namelijk precies hetzelfde! Ik vind namelijk dat er een paar kutwijven tussen zitten. Dus @even een ander perspectief: ‘Ik heb helemaal geen rekening met P. te vereffenen! Dan zou ik hier wel meer shit neergooien dan het feit dat hij fysiek kleiner was dan ik!’ En @kay: ‘Wat nou, nadat ik weg ben bij P. ben ik zo gewoontjes geworden? Fuck you bitch! Noem jij gelukkig zijn maar gewoontjes!’ En @sjiekdefriemel: ‘Meer empathie naar P. toe? Laat me godverdomme niet lachen! Fuck You!‘ En @MS: ‘Valt het jou op dat P. kleiner gemaakt wordt? Really? Als je voorbeelden kan noemen krijg je van mij een gevulde koek! Trut!’ En @Eveline: ‘P. er toch steeds weer bijhalen? Steeds? Steeds? Definieer ‘steeds’! Iemand met wie je 10 jaar van je leven deelde is onderdeel van je leven en blijft voor altijd onderdeel daarvan.’ En @linda: ‘Erg onvolwassen om te roddelen over P.? En een beetje dom? En straks is dit vriendje aan de beurt? Well! Fuck You! Stomme kut! Ga ergens anders lezen! En wil je wedden? Ik sla je liever keihard op je bek!’

Bijkomend voordeel van een grote man is dat je er zo lekker veel in kunt stoppen. Voedseltechnisch gezien dan. En dat is voor een vrouw als ik, met als grote passie koken en eten, helemaal geweldig. En ik heb hem ook niet echt horen klagen trouwens. Ik kook met veel liefde en veel pakjes roomboter en veel pakjes slagroom. En nu zit ik keurig in de quetelet-index met mijn lijf, daar niet van, maar een paar kilootjes minder hier en daar zou zeker niet verkeerd zijn. En ik hou dan wel van grote mannen; het moet natuurlijk wel een gezonde, grote man blijven! En zo kwam ik op het lumineuze idee om eventjes een dieet te gaan volgen. "Hé schatje", zei ik, "als we nou dit soepdieet gaan doen hè? Dan mag je elke dag unlimited een soort groentesoep eten, dus we hebben geen honger. En de eerste dag mag je unlimited fruit, de tweede dag unlimited groenten, de derde dag groenten en fruit, klinkt echt helemaal totally te doen en je valt meer dan 5 kilo af in 1 week!" Het klonk m’n verkering als een goed plan. Dus ik die soep maken. En het zag er zo op het eerste gezicht helemaal niet verkeerd uit. Gewoon groentesoep met kool, paprika, ui en wortel. En het smaakte zo bij het eerste bakje ook niet eens verkeerd. Maar na die eerste kom soep had ik het al helemaal gehad! Gatverdamme! De geur alleen al deed me de rest van de dag kokhalzen, wat dan eigenlijk ook wel weer het gewenste effect zou sorteren, want hop, vinger in m’n keel en binnen een week zou ik er meer dan 10 kilo af kunnen hebben! Maar in plaats daarvan liet ik die dieetsoep gewoon voor wat het was en at ik 48 uur lang alleen maar groenten en fruit. Met als resultaat dat ik 5 kilo afviel. En hij 6. No shit. Een fantastische prestatie natuurlijk, maar ik barstte van de honger. Ik zat zelfs te trillen op de bank. "Ik trek dit niet meer hoor", zei ik tegen m’n verkering. "Wil je een frietje?", vroeg hij. "Nee, jij wil een frietje", zei ik. "Nee, ik zie het aan je, wat jij nodig hebt is een frietje met mayonaise", zei hij. "Nee, nee, nee, jij trekt het ook niet meer", zei ik. "Echt wel", zei hij. En zo zaten wij een uur later samen een heel witbrood weg te werken met 2 bakjes smeerkaas. "Je bent lekker man", zei ik. "Jij ook vrouw."

Ik was 10 jaar lang de vrouw van P., best een leukerd natuurlijk, maar wel een leukerd die 1 centimeter kleiner was en zo ongeveer 10 kilo minder woog dan ik. En ik heb jaren geroepen dat me dat helemaal niets uitmaakte en het maakte me op dat moment ook helemaal niets uit, want ik moest het ermee doen natuurlijk, en je valt uiteindelijk toch op z’n karakter hè, en of-ie een beetje lief is voor je poesjes, maar als ik heel eerlijk ben dan doet het hebben van een man die kleiner is het niet zo heel goed voor je vrouw-zijn. En dan kan iedereen wel lullen dat je vrouw-zijn heel diep van binnen zit en dat dat helemaal niks te maken heeft met lengte of formaat of gewicht, maar dat zijn allemaal mensen die waarschijnlijk een relatie volgens het plaatje hebben; hij groter dan zij. Maar als puntje bij paaltje komt en ik mag kiezen tussen 2 mannen die precies hetzelfde zijn, maar de ene is een kop groter en breder dan ik en dan ander een kop kleiner of net zo groot als ik, doe mij dan maar zo’n grote van het type Fred Durst, Erik de Viking of Dennis van der Geest. Gewoon omdat ik daarnaast zo’n lekker klein poppetje lijk! En laat ik daar nu net toevallig een exemplaar van op de bank hebben zitten. Zoeentje met van die grote handen die met gemak hele hordes mannen van me af kunnen butsen of een kip de strot kunnen omdraaien zonder moeite, maar die dan wel heel lief en teder je gezicht kunnen vasthouden, of je borsten, dat ligt aan het moment natuurlijk, maar dat soort idyllische tafereeltjes speelt momenteel dagelijks in mijn gedachten, ik kan er niks aan doen. Bijkomend voordeel van een man die een kop groter is dan mijn vorige partner en minstens 40 kilo zwaarder is trouwens het instant Slankie-effect dat het creëerde! Ik liep voor de eerste keer naast hem en voelde me meteen 10 kilo lichter dan dat ik was! Ideaal! En het is dat het sociaal niet zo wenselijk is, maar het liefste zou ik elke dag mee naar z’n werk gaan om zo constant een beetje tegen ‘m aan te hangen. En ik wil de hele avond op zijn schoot televisie kijken, of achter ‘m staan terwijl hij aardappels aan het schillen is en dan heel hard knuffelen. Maar het allerliefste wil ik elke nacht als een opgerold koalabeertje in zijn armen in slaap vallen. En het mooie is; dat kan. Veilig. Warm. Geborgen. Vrouw.

Of ik misschien in de FOXY wilde, vroeg hoofdredacteur Peter Muller me een paar maanden geleden. Zou leuk zijn voor het honderste nummer en ik werkte immers al sinds het eerste nummer bij het tijdschrift. En aangezien ik nog steeds in m’n ik-zeg-overal-ja-tegen-periode zit, dacht ik: waarom ook niet. Dus collega J. vroeg een tijdje terug naar m’n ranzigste seksuele fantasietjes, al wist ze die eigenlijk allang, want tijdens de FOXY-redactievergaderingen wordt ons seksuele leven sowieso uitgebreid besproken, behandeld en voorzien van commentaar. Inclusief tips, trucs en vooral heel veel bulderend lachen. Fotograaf J. kwam ook meteen maar langs voor wat gezellige foto’s en zo gebeurde het dat ik deze maand uitgebreid in de FOXY sta. Dus nu kan ik dan eindelijk, als mannen met een glazige blik vragen ‘Maar, eh, je werkt bij FOXY, maar eh, heb je er zelf ook wel eens in gestaan?", antwoorden: "Ja."

Pagina 1.

Pagina 2.

Normaal gesproken houd ik mij verre van alles wat met politiek of ingewikkelde toestanden te maken heeft. Ik heb het zelf al moeilijk genoeg. Dus ik kijk geen journaals en lees geen kranten. Uit zelfbehoud. Maar toen m’n moeder aankwam met een krantenknipsel uit het AD met de titel ‘Gangbang en partnerruil in Jaarbeurs’ en vroeg: "Hé, daar gaan jullie toch volgende week naar toe?", moest ik me toch even verdiepen in de materie. Ik heb zelf immers jaren op de Kamasutra-beurs gewerkt en ga er nu nog steeds met veel plezier naartoe. En dan niet alleen om mijn FOXY-collega’s weer even te ontmoeten, of om te kijken welke nieuwe seksspeeltjes er op de markt zijn, zodat ik die weer kan bespreken in de FOXY, maar ook omdat de Kamasutra-beurs een beurs is die zeer dicht bij mijn persoonlijke interesses ligt; seks en aanverwante artikelen. Aan De Huishoudbeurs kan een vrouw ook heus veel hebben, maar ik ga zelf liever met een dubbele dildo naar huis, dan met een dubbelwandige snelkookpan.

Maar… Wim Rietkerk, voorzitter van de Christenunie-raadsfractie is ten oren gekomen dat er aan seks wordt gedaan op de Kamasutra-beurs! Echte seks hè! Op een erotiekbeurs! Een schande! In het Swingerscafé wordt door bezoekers aan partnerruil gedaan en er zijn gangbangs en er is een darkroom! En voyeurs kunnen al die verrichtingen ook nog zien! Ik wist niet wat ik las! Dan ga je naar een erotiekbeurs en dan kan het je dus zomaar gebeuren dat je, na betaling van nog eens € 20,- extra, mensen ziet neuken! Echt neuken! Ik weet het niet zeker hoor, maar volgens mij is dat precies waar 99% van de bezoekers van de Kamasutra-beurs naar op zoek zijn! Seks, het zien van seks of in ieder geval de illusie van seks! Maar ik kan het mis hebben natuurlijk. "Ik moet meteen denken aan de Griekse Oudheid, toen mensen seks bedreven in tempels, al had dat tenminste nog een religieuze lading", aldus Wim Rietkerk, in het AD van 16 januari. Oh, dus als het een religieuze lading heeft, dan mag het wel?! Gutteguttegut. Dat zogenaamde Swingerscafé bevindt zich al jaren op de Kamasutra-beurs. Nooit iemand een probleem van gemaakt. Maar nu de Christenunie een beetje mag meeregeren is het ineens een probleem. Een héél groot probleem! En héél grote problemen moeten meteen worden aangepakt! Want seks, vooral échte seks natuurlijk, dient te worden bedreven in de slaapkamer zonder pottenkijkers. En in de kamer van een lieve priester natuurlijk, maar die mag het omdat het voor hem allemaal een héél religieuze lading heeft. Persoonlijk heb ik het idee dat zo’n gangbang precies is wat God bedoelde met ‘Heb uw naaste lief’, maar ook dat kan ik mis hebben.

Ik heb mijn huidige verkering trouwens 6 jaar geleden ontmoet op de Kamasutra-beurs. Maar daar hoor je zo’n ChristenUnie dus nooit over hè? Dat het zelfs in zo’n verdorven omgeving als de Kamasutra-beurs mogelijk is om de liefde op te laten bloeien. En dat te midden van de dildo’s, vibo’s, geile wijven en glijmiddel. Dus, sorry meneer Rietkerk, dit weekend gaan m’n verkering en ik lekker samen naar de Kamasutra-beurs. Even naar de darkroom. Om onze eerste kus een keertje over te doen. Maar ondertussen zal ik heel hard aan religieuze dingen denken.

Als je iemand na 1,5 jaar wachten op haar PloesiePoesie een mailtje stuurt waarin je uitlegt waarom het allemaal zo lang heeft geduurd en om te vragen of ze ‘m nog wel wil, maar dat je kan begrijpen als ze ‘m niet meer wil en dat je dan van een wildvreemde dit mailtje krijgt:

Wat een mooie! Ik ben heel blij dat je hem toch nog gemaakt hebt, natuurlijk wil ik hem! Geen probleem hoor voor de late reactie.
"Hé, het is oke… om een burn-out te hebben, om in een dipje te zitten, om je te willen opsluiten om nooit meer buiten te komen, om je ex-vriend te haten, of toch nog veel te graag te zien ondanks alles, om nooit meer poezen te willen, om alle poezen van de wereld te willen, of vooral om medelijden te hebben met jezelf…"
Ik hoop dat alles goed blijft gaan en laat maar iets weten als de PloesiePoesie klaar is! Je hoeft je niet te haasten hoor… ik ben héél geduldig!


Dan ga je eerst een potje janken.
Daarna heb je in 1 klap het vertrouwen in jezelf en de rest van de mensheid weer terug.
En daarna ga je ervoor zorgen dat die PloesiePoesie morgen klaar is.

M’n verkering en ik hadden in de kerstvakantie een Singstar-apparaat gekocht om aan de Playstation 3 te koppelen. Eigenlijk vooral voor zijn dochter. Maar ook leuk voor met z’n tweetjes. Beetje karaoke-en voor de tv. Geinig. Normaal heb ik toch een wijntje of 10 nodig om in het bijzijn van anderen te zingen, maar dat is geen optie meer. Dus ik moest me over een grensje of 10 heen zetten voordat ik überhaupt durfde te zingen samen met m’n verkering. Want ik heb dan wel een heleboel interessante features, zingen behoort daar dus niet toe. En voor je het weet gaat hij op zoek naar een vrouw die wél kan zingen. Maar na een liedje of 5 was ik volledig de schaamte voorbij. Al won ik nooit. Niks. Helemaal niks. Het was geweldig, maar als ik een keertje zou winnen, zou het nog veel leuker zijn. Het werd dus de hoogste tijd dat deeltijd-dochter langskwam! "Nee, nee, nee, we gaan niet Hannah Montana doen", zei ik. "Nee, ook niks van High School Musical, nee, nee, die doe je maar een keer met je vader, nee, wij gaan Abba doen." "Leven die nog?", vroeg deeltijd-dochter. "Eh, ja, die leven nog en ze gingen allemaal met elkaar. Die 2 vrouwen gingen met die 2 mannen en toen kregen ze ruzie en toen gingen ze allemaal uit elkaar. Was een hele toestand." "Okay", zei ze. Dus wij zingen. En nog meer zingen. En als je dan 1 keertje verliest, dan kan je dat nog als ‘laten winnen’ bestempelen. Maar ze won dus alles. Alles! Wel godverdegodver! Zat ik hier te zingen met een 9-jarige die de tekst helemaal niet kent, alleen het ge-mama-mia kent ze, en dan alsnog keihard verliezen. Het was niet eerlijk, want ik kon alle liedjes zelfs zonder de karakoke-regeltjes onder het tv-scherm woordelings mee zingen! "Hé, je hebt toch niks met die instellingen gedaan hè? Zodat zij alles wint?", vroeg ik aan m’n verkering. Nee, had-ie niet. "Maar je krijgt wel bonuspunten als je het dansje erbij doet", zei hij. "Echt??", riep m’n deeltijd-dochter, die meteen van links naar rechts begon te dansen. Helemaal jazzballet was ze. Op haar knietjes, hoofd naar achteren, microfoon als een echte zangeres tegen haar lippen aan. "Echt?", vroeg ik. Je weet het niet. Misschien zat er in die microfoons wel een soort van Wii-sensor die registreerde of je wel een beetje in de maat bewoog tijdens het zingen. Zou kunnen. "Kijk! Volgens mij heb ik ook alle dans-bonuspunten gehaald!", riep deeltijd-dochter even later verrukt. Oh ja. Tuurlijk! Zij wel! Ja, hier viel gewoon niet tegenop te zingen. En ook niet tegenop te dansen. Ik wacht nu met smart op de Singstar-editie van Madonna. Die kon ook niet zingen.