Auteur: admin

In een grijs verleden schreef ik samen met Kaat, Zezunja, Esther en Octavie voor het NietLief-collectief. Iedere week gaven we elkaar een schrijfopdracht. En omdat ik vandaag even geen zin heb om te schrijven, en omdat het NietLief-collectief niet meer bestaat (en die site ook niet meer) en omdat ik het wel prettig vind dat alle stukjes die ik online schreef op 1 plek verzameld zijn; de komende dagen wat stukjes op repeat. Hieronder een stukje naar aanleiding van de vraag; Waar heb je spijt van? Geplaatst op 7 juli 2007.

Ik vind spijt de meest zinloze emotie die er bestaat. Wat als? Wat als ik toen? Maar misschien had ik toen? Misschien? Misschien had ik vroeger vaker naar mijn opa’s en oma’s moeten gaan toen ze nog leefden, dan had ik ze beter leren kennen. Misschien had ik in mijn studententijd wat rustiger aan moeten doen, ik heb zoveel drugs gebruikt dat ik waarschijnlijk op mijn 80’ste op een speciale afdeling voor xtc-bejaarden terecht kom. Misschien moet ik af en toe wat minder drinken, want iedere keer als ik ’s ochtends wakker word met een kater neem ik me voor dat dit écht de laatste keer is geweest. Misschien had ik wat vaker op bezoek moeten gaan bij die vriendin die kanker had. Misschien had ik toen die ene keer niet vreemd moeten gaan. En die andere keer ook niet. Dat waren niet zulke chique acties. Misschien had ik het van die ene keer niet moeten vertellen. En van die andere keer juist wel. Misschien had ik mijn studie psychologie wel af moeten maken. Misschien had ik juist toch voor mijn werk in de verstandelijk gehandicaptenzorg moeten kiezen. Misschien had ik toen niet naar hem moeten luisteren, omdat hij niet het beste met mij voorhad, al dacht ik van wel. Misschien had ik dat stukje niet moeten schrijven. Misschien had ik toen ik problemen had op m’n werk wat assertiever moeten zijn, wat meer van me af moeten bijten. Misschien had ik toch voor dat blauwe jurkje in plaats van dat rode jurkje moeten gaan. Misschien had ik vanmorgen toch maar kaas in plaats van ham op mijn brood moeten nemen. Iedere misschien is een keuze. En iedere keuze maakte ik uiteindelijk zelf. Ik. En niemand anders. Ik had op ieder moment van de 31 jaar dat ik leef dingen anders kunnen doen. Gewoon iets anders kunnen kiezen. Het blauwe jurkje in plaats van het rode. Maar dat deed ik niet. Ik deed het zoals ik het deed. En iedere keuze was uiteindelijk goed. Want iedere keuze, hoe futiel ook, heeft mij gebracht tot dit moment. Nu. Spijt hebben is het niet accepteren van wie je nu bent.

“Mag ik nog even wat vragen stellen?”

Voor mij staat een neger die een pasje van de politie toont.

Oh ja! Dank u wel lieve Heer in de hemel, God bestaat, dit is mijn dag! Hier heb ik mijn leven voor geleefd! Hiervoor ben ik op aarde! Eindelijk, maar dan ook eindelijk heb ik mijn ultieme natte droom binnen handbereik! Een neger! Binnen! En er is verder niemand in huis! En nog wel een neger met een politiepasje. Ja, mevrouwtje, gaat u daar maar even tegen de muur staan, ja, met uw billen naar mij toe. Ja, we hoorden dat u een beetje stout bent geweest. Dus dat komen wij even controleren. Ja, wat u nu voelt is een politiestok. Nee, echt, blijft u maar gewoon even stil staan.

“Er doet een verhaal de ronde dat de bewoners van nummer 19 vorige week donderdag hier waren?”, vraagt de rechercheur.

“Eh, ja, de buurman en de buurvrouw die kwamen hier even wat drinken. En de sleutel brengen”, zeg ik.

“De sleutel brengen?”

“Ja, voor de poesjes, ik heb voor de poesjes gezorgd, want ze gingen een weekendje weg.”

“En hoe laat was dat?”

“Ja, kan 3 uur geweest zijn”, zeg ik.
“Of misschien 4 uur.”
“Ja, nee, toch 3 uur.”
“Of 5.”
“Eh.”
“Ja, volgens mij tussen 3 en 5, zoiets, want ze moesten daarna nog ergens naartoe en wij gingen barbecuen.”
“Eh, maar weet je, misschien kun je dat beter aan m’n man vragen, want die is veel beter met tijden en onthouden en dat soort dingen. En die drinkt ook niet. Ik had die middag al wat roseetjes op.”

Fuck.

Zei ik nou zelf dat ik een man had?

Fuck.

Deze week stond in het teken van de dood. Nu staat eigenlijk je hele leven in het teken van de dood als je het van een wat groter afstandje en in een wat breder perspectief bekijkt, maar de dood kwam deze week wel erg vaak om de hoek kijken. Zo droomde ik vorige week dinsdagnacht over P.’s vader. Nooit eerder gedaan. Hij was dood en lag in een groene stof gewikkeld op de grond. Ex-partner P. lag ernaast, springlevend, en glimlachte naar zijn vader. Mooi plaatje in m’n hoofd dat ik de rest van m’n leven meeneem. En ik had daar heel graag wat dagen over na willen denken, beetje contempleren, beetje afsluiten, maar de oma van J. lag al een week op sterven. Daar moest ook over worden nagedacht. En niet dat J. heel veel met z’n oma had, maar het is toch de moeder van zijn moeder en het is toch zijn oma. En niet te vergeten de overgrootoma van dochter S.! Want hoeveel kinderen kunnen tegenwoordig nog zeggen dat ze hun overgrootouders hebben gekend? Oma Anna is woensdagnacht op 88-jarige leeftijd overleden. En ik had ook graag daar heel lang bij stil gestaan, wat kaarsjes gebrand, gepraat, gelachen, maar vrijdag, zaterdag én zondag stonden in het teken van de moord op buurman J. 5 huizen verder. En dat is zulke freaky shit dat je er niet eens over na wíl denken. Maar het gaat vanzelf. En al de bijpassende plaatjes in je hoofd komen ook vanzelf. Net als dat de verkering en ik gisteren ineens vanzelf in het condoleance-centrum stonden om afscheid te nemen van zijn oma. Een oude vriendin van oma (al 58 jaar vriendinnen) stond naast de open kist te praten tegen oma, over hoe goed ze het hadden gehad vroeger en dat oma zoveel lieve kinderen heeft en dat ze het zo goed heeft gedaan. Huilen. Ik dan. Die oude vriendin was 90 en heeft in haar leven waarschijnlijk al zoveel vrienden en familie weggebracht dat ze geen tranen meer over heeft. Plaatje in m’n hoofd. De verkering en zijn neef tilden een kwartiertje later samen de deksel op de rieten kist, zodat die gesloten kon worden. En omdat de kist toen zo kaal was rukte de verkering een roze ranonkel uit een bloemstuk om bovenop de kist te leggen. Nog een plaatje in m’n hoofd. En vandaag liep ik met dochter S. in een rouwstoet naar de plek waar haar overgrootmoeder begraven zou worden. Ze had haar eigen moeder aan haar linkerhand en mij aan haar rechterhand. Ook een mooi plaatje in m’n hoofd dat ik de rest van m’n leven meeneem.

“Hé, woont buurman J. niet op nummer 17?”, vroeg vriendin C. donderdagavond.
“Eh, ja, hoezo?”, vroeg ik.
“Er is een ambulance onderweg.”
“Hoe weet jij dat nou?”
“Ik heb P2000 op m’n Blackberry, dan weet je wat er gebeurt in de regio.”
“Nee! Dat kan echt niet hoor, dat je zo’n App hebt! Sensatiezoeker! Echt niet! Slecht!”, zei ik, maar ik maakte ondertussen een mental note van de naam van de App zodat ik die de volgende dag ook kon installeren.

En een minuut later stonden we buiten. Te kijken hoe de ambulance arriveerde. Hoe er van allerlei apparaten naar binnen werden gesleept bij buurman J.
“Zou hij een hartaanval hebben?”
“Duurt wel lang hè?”
Vervolgens arriveerde er een politiewagen.
“Wat moet de politie erbij dan?”
En een half uur later verdween buurman J. op een brancard in de ambulance.
“Oh, maar dan leeft hij nog wel gelukkig.”

Gisteren ging ik de poezen op nummer 19 voeren en ontdekte ik dat de deur van buurman J. was dichtgeplakt met rood tape van de recherche.

Vandaag arriveerde er een grote witte politiebus. En een wagen met allerlei dranghekken met zwart plastic ervoor. Binnen een kwartier was het huis van buurman J. afgesloten en keek ik naar een C.S.I.-achtige toestand. In mijn straat! En hoe lief ik ook met m’n ogen knipperde, de rechercheurs wilden niet vertellen wat er gebeurd was.

Dus dan ga je samen met de buren speculeren.

“Ja, hij was goed toegetakeld.”
“Hij heeft jaren geleden € 25.000 gewonnen in de Postcode-loterij.”
“Hij ontfermde zich over een paar jonge jongens.”
“Z’n hele huis was overhoop gehaald.”

Er is 5 huizen bij mij vandaan iemand vermoord.

Van een buurman die nog heel meelevend was toen 1 van m’n katten was weggelopen, tot een krantenberichtje waar iedereen overheen leest.

In no time.

Het is nogal wat om je vuile was zo op straat te gooien, zoals ik vorige week heb gedaan. Want het is niet alleen mijn vuile was, ook die van een ander. Maar ik zat er al 2 jaar mee in m’n maag en in m’n hoofd. En het moest eruit. Vanaf het moment dat ik bij P. wegging heb ik er wel over gepraat. Van je af! Van je af! Al had ik het eerder moeten doen. Met vriendinnen, met m’n moeder, met vrouwen die ik alleen via internet kende, zelfs met vrouwen die ik net ontmoette. Ik moest het kwijt! Jarenlang zwijgen doet niemand goed. Op een gegeven moment merkte ik dat ik aan het liegen was. Little white lies, maar wel leugens. “Ja, nee, wij doen het niet zo vaak”, is toch heel iets anders dan ‘nooit’. Op het moment dat je niet meer hoeft te liegen voelt dat als een bevrijding. Tegen de mensen wat verder van me af kwam die bevrijding als een onuitputtelijk bron van hilariteiten en dat alles in een adhd-flow verteld. Tegen de mensen dichtbij me eerlijker, rustiger en bij sommigen durfde ik zelfs te huilen, al hield ik de meeste tranen voor mezelf. Want, hallo! Het is dus niet de bedoeling dat ik m’n zwakte laat zien. Ben ik nog steeds niet goed in. Maar toen ik uiteindelijk wél durfde te praten, vertellen, delen kwam ik erachter dat er nog meer vrouwen waren zoals ik! En dat wist ik natuurlijk wel, want ik lees ook de Libelle en de Margriet, maar ik ontmoette vrouwen die al 2 jaar geen seks hadden gehad. Of meer. Eentje al 5 jaar. Zelfs eentje van 11 jaar! En dat waren geen vrouwen die de menopauze allang gepasseerd waren, maar allemaal lekkere wijven, net als ik! Ik wil iedereen bedanken voor de superlieve reacties die ik de afgelopen week heb gekregen. Ze zijn hartverwarmend. Verdrietig. Krachtig. Respectvol. En ze geven mij veel troost. Ik was niet alleen! Ik ben niet alleen! Maar de enige reactie die er voor mij écht toe doet is de brief die ik gisteren per post van P. kreeg. Hij had er nu pas de kracht voor om mij een antwoord te geven op de brief die ik hem 2 jaar geleden stuurde en de blogjes die ik schreef. Het gaat goed met hem, z’n nieuwe vriendin en poes Lolita (die overigens enorm is opgeknapt nadat de katers en ik haar niet meer terroriseren). Ex-partner P. had nog genoeg liefde voor mij om mij een mooi en eerlijk antwoord te geven. En daar ben ik dankbaar voor. Sommige mensen kunnen een relatie nooit goed afsluiten. Wij wel.

Als je al een jaar of meer geen seks hebt dan verander je in een hysterisch, stressig zeikwijf dat ‘hoognodig eens geneukt moet worden’. Ik riep het ook altijd over andere vrouwen, maar had het dan voornamelijk over mezelf. Die boodschap kwam op de een of andere manier niet over en dan vind ik eigenlijk dat je legitiem elke postbode mag pakken die aan de deur komt en elke pizza-Marokkaan van z’n scooter mag trekken als je daar behoefte aan hebt. Dan mag je naakt de straat op gaan en heel hard roepen ‘Pak me dan als je kan!’ en dan gewoon heel zachtjes huppelen zodat je borsten gezellig en hypnotiserend op en neer deinen. Dat mag allemaal. Je hebt er goddomme recht op! Maar dat deed ik allemaal niet. Vond ik niet zo netjes. Dit weblog en met name dan mijn foto bovenaan dit weblog heeft mij daar altijd van weerhouden. En omdat ik van hem hield, dat vooral natuurlijk. Maar vreemdgaan terwijl je met je hoofd en naam en toenaam op het internet staat leek mij nooit een goed idee van een feestje. Dus. Toen ik 2 jaar geleden met vriendin S. naar Londen ging zag ik mijn kans. Hier zou niemand mij kennen of herkennen. What happens in Londen stays in Londen. En tijdens een avondje stappen in een Londense nachtclub was ik een vrouw met een missie! Na wat droogneuken op de dansvloer fluisterde ik de eerste de beste sexy Londense Lad in z’n oor dat ik seks wilde en dat het de hoogste tijd werd om samen een hotelletje op te zoeken. De Londense Lad stond al bij de jassen voordat ik ‘NOW’ kon zeggen. En nog geen kwartier later waggelden we samen van hotel naar hotel met de vraag of we misschien ook een kamer voor 1 nacht konden krijgen. Als waren wij Jozef en Maria themselves werden we bij ieder hotel weggestuurd met de mededeling dat ze vol zaten en pas bij hotel nummer 5 mochten we voor 200 pond naar binnen om een nummertje te maken. Maar als het aan mij had gelegen dan had ik op dat moment wel 1000 pond willen betalen. Want. Dit. Werd. Mijn. Nacht. Iedere man ter wereld zou wensen dat hij die nacht met zo’n geil wijf in bed lag als ik, want ik was er helemaal klaar voor om 6 jaar frustratie eruit te neuken. And again. And again. And again. Als een tijger benaderde ik m’n prooi. Laat me voelen wat ik al die jaren heb gemist! Laat maar lekker doorkomen! Even later staarde ik naar een slap en zielig hoopje piemel. De Londense Lad kreeg ‘m niet omhoog. Had ik weer.

Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag. Dat het mijn eigen schuld was. Grapje van God. Ik zag het als mijn lot. Of mijn straf. Maar het was in ieder geval niet wat ik wilde. Beetje de hele dag geile teksten schrijven, vibrators testen, maar dan wel elke avond in je eentje in het hoekje van het bed liggen. Wat een lachertje! Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag. Ik was te dik. Te groot. Te rood. Te seksueel. Te geil. Te luidruchtig. Too much. Te veel van alles. Te druk. Teveel vrouw. Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag. Moest ik me anders gedragen? Andere kleding? Moest ik me scheren? Of juist niet? Moest ik stoppen met m’n werk bij FOXY? Waren die vibrators die ik testte te intimiderend? En wilde hij nou wel dat ik erover praatte? Of niet? Wat deed ik fout? Had het nog zin om er boos over te worden? Of verdrietig? Moest ik weggaan bij de man waar ik van hield omdat we nooit meer seks hadden? Was dat een goede reden? In sekstherapie dan? Wij? Ik? De vrouw die altijd zo gemakkelijk over seks praatte en schreef? Ik, die anderen tips en advies gaf over hoe en wat ze moesten gaan liggen? Ik? De vrouw die helemaal niet moeilijk doet over seks? Moest ik er met vriendinnen over praten? En dan? Het grootste sekstaboe is nog altijd het niet hebben van seks. Dus ik zweeg. En ik zweeg. En ik zweeg nog veel harder. Ik was van een vrijgevochten seksuele vrouw veranderd in een vrouw die zich schaamde voor haar lichaam en met de deur dicht douchte. Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag. En die gedachte werd nog eens onderstreept toen hij maanden later belde en terloops melding maakte van het feit dat hij het met z’n nieuwe vriendin wél gewoon deed. Good for him! Maar hij had mij niet harder kunnen raken. Al hebben die ontelbare afwijzingen in de jaren daarvoor er ook behoorlijk ingehakt. Ik ben een tijd lang boos geweest dat hij niet eens vroeg waarom ik bij hem weg ging. Dat hij gewoon berustte in mijn mededeling dat ik niet meer wilde. Dat hij niet voor de deur ging staan om te schreeuwen dat ik de vrouw was waar hij oud mee wilde worden en dat hij er alles aan wilde doen om samen later achter de geraniums te zitten, want dat zouden we toch? Maar hij hoefde niet te vragen waarom ik wegging. Hij wist het al.

Ik herinner mij een feestje waarop een vriend vertelde dat een vriendin van ons net een abortus had gehad in Thailand. Ik wist toen nog niet dat ik op dat moment zelf zwanger was van een tweeling. Had ik dat geweten dan had ik op dat feestje niet die glazen wijn gedronken en niet dat xtc-pilletje voor de gezelligheid genomen. Toen ik een paar weken later niet ongesteld werd en daar toch wel wat ongerust over was zei mijn partner voor de grap dat ik dan maar even een zwangerschapstest moest halen. En toen ik voor de grap over dat staafje heen had gepist was ik al bezig met het schrijven van een stukje voor dit weblog. Ik hoefde alleen nog maar de laatste zin en was er heilig van overtuigd dat die zin; ‘Opgelucht keek ik naar blanco vlakje.’ zou zijn. Ik publiceerde het stukje nooit, want de zwangerschapstest liet 2 streepjes zien.

Ik wilde geen moeder worden.
Hij wel vader.

Ik ging alleen naar binnen.
Ik wilde niet dat hij mij zo zag.
Dan zou ik een gezamenlijk seksleven in de toekomst helemaal kunnen vergeten.
Hij wilde ook niet mee naar binnen.
Rookte buiten een jointje.

Als ik ergens spijt van heb, dan is het van het feit dat ik, toen de verpleegkundige vroeg: “Wil je dat ik je hand vasthoud?”, heb geantwoord met een: “Nee, het lukt wel alleen.”

Met die afwijzing is mijn eenzaamheid begonnen.

Buiten grapte ik tegen mijn partner: “Zou een mooie zijn voor op een T-shirt: ‘My Girlfriend Got an Abortion and all I got was this Lousy T-shirt’.”

Daarna had ik 6 jaar geen seks.

Vriendin L. was jarig en gaf een feestje, inclusief barbecue. En terwijl ik met het zoveelste chardonneetje in m’n hand stond te shinen als nooit tevoren, ik mingelde wat met de ouders van L., met haar ooms en tantes, met haar vrienden en met de kinderen van die vrienden, kwam er ineens, bijna uit het niets, geheel onverwacht een vraag. Of eigenlijk niet geheel onverwacht, want de stelster van de vraag was haar vraag begonnen met een: “Mag ik je wat vragen?” Natuurlijk mag je me wat vragen! Wil je weten waar ik dit gigantisch kekke jurkje vandaan heb? Of die schoenen? Wil je misschien het recept van die lekkere bietensalade die er op tafel staat? Of wil je weten waar ik m’n haar mee verf? Of waar ik die bloemetjes in m’n haar heb gekocht?

“Ben je misschien zwanger?”

Say what? Of ik zwanger was? What? Nu weet ik dat ik qua leeftijd zeker in de categorie ‘zou zwanger kunnen zijn’ val. Ook het feit dat ik geen kinderen heb, doet bij veel mensen de vraag oproepen; “Zou je geen kindje willen? Het kan nog!” En ook qua lichaamsbouw zou het eventueel, misschien, heus, echt wel kunnen dat ik een maandje of 3 zwanger ben. Maar! Ik had deze vragenstelster nog nooit in mijn leven ontmoet! Ik had nog nooit een woord met haar gewisseld, behalve dan onze namen toen we elkaar een uurtje daarvoor een hand hadden gegeven. En nu is de vraag “Ben je misschien zwanger?” sowieso nooit een goede. Never. Als je het niet kan zien, dan moet je het niet vragen en als je het wel kan zien, dan hoef je het niet te vragen. Dus. En nu was het volledig geoorloofd geweest om de vragenstelster met de grond gelijk te maken. Zowel verbaal als non-verbaal. Voor vrouwvolk en vaderland! Bam! In your face, huppelkut. Goddomme! Hoe haal je het in je hoofd! En mocht het tot een bloederig handgemeen komen, dan zou ik zelfs door een vrouwelijke rechter worden vrijgesproken van iedere aanklacht, omdat je nou eenmaal niet, never, ever, aan een vrouw vraagt of ze zwanger is!

“Eh, nee”, zei ik met een glimlach, “ik ben gewoon lekker chubby.”

Nooit je zelfvertrouwen verliezen.

Dochter S. wordt bijna 11 en als je 11 wordt dan wil je natuurlijk je verjaardag vieren! Ik maakte een kekke uitnodiging voor haar pyjamafeestje!

Grote afbeelding: HIER.