Maandelijks archief april 2016

De camera is uit.

De cameraman, de geluidsman en de regisseur zijn wat met elkaar aan het overleggen en ik probeer de presentator een beetje op z’n gemak te stellen, want hij heeft overduidelijk nog nooit een vibrator in z’n handen gehad. Of probeer ik mezelf op m’n gemak te stellen door maar wat van me af te praten? Ik voel me helemaal niet relaxt met 4 vreemde mannen in m’n huis. Ik heb het gevoel dat ik me moet bewijzen. Mezelf moet uitleggen. Me moet verantwoorden voor datgene wat ik doe. Voor mijn baan. Voor mijn leven. Voor mij.

“Deze vibrators zitten al jaren in die bakken hoor”, zeg ik tegen de presentator. “Ik gebruik ze echt niet elke dag en ik ben ook echt niet elke dag aan het testen hoor. Ik bewaar alleen de goede en de hele slechte en sommige bewaar ik om met elkaar te vergelijken, want sommige merken komen dus met een 2.0 versie en dan wil ik wel weten of die nieuwe echt beter is dan de vorige en dat kan alleen door ze naast elkaar te laten trillen.”
De presentator knikt.
“En alles zat ooit in kartonnen verhuisdozen, maar ik heb er hele leuke ladekastjes voor gekocht en daar alles enigszins georganiseerd ingedaan, maar het blijft bij mij toch altijd een beetje een chaos, maar ja, dat is alles bij mij, ADHD, hoarder, drukdruk, kijk, zoals deze bijvoorbeeld, die kan eigenlijk gewoon weggegooid, want die was best geinig om een keer te testen, maar die zou ik er nooit meer bijpakken voor het echt, en ooooh, kijk, hahahaha, moet je kijken, hier zit een haar op van Bruce.”
“Bruce?”, vraagt de presentator.
“Ja, Bruce Lee, die zwarte kat die naast je op een stoel ligt. De katten gaan ook overal tussen liggen op m’n kantoor en sommige materialen trekken gewoon ontzettend veel stof en haar aan, dat is nou eenmaal zo. ”

De camera gaat aan.

De presentator pakt een vibrator.
En ja, precies die vibrator waar een haar van Bruce op zit.

“Hier zit nog een poezenhaar op”, zegt de presentator.

ARE YOU FOR FUCKING REAL? Ga jij nou echt dit grapje maken? Ik heb het je net allemaal uitgelegd! Dit was MIJN grapje. En het was niet eens een grapje. Ga je het nu echt zeggen? Ga je nu zeggen wat ik denk dat je gaat zeggen? Ga je dat nu echt doen? Ga je het doen? Ga je nu echt datgene zeggen wat elk jongetje van fucking 14 jaar ook zou zeggen?

“Is die van jouw poes?”, vraagt hij.

Hij heeft het gezegd. LOSER. Ongelofelijke loser.

“Ja”, zeg ik.
En daarna zeg ik: “Maar Jesus, wat een ontzettend flauw grapje!”

–

“Ik weet gewoon zeker dat ze het zo gaan knippen en plakken dat ze al mijn reacties, mijn grapjes, mijn cynische antwoorden eruit laten”, huil ik een paar dagen later tegen m’n man.
“Nee joh, dat gaat echt wel meevallen”, zegt J.
“Nee, ik weet het zeker, dat van die haar van Bruce, ik ben zo eerlijk en naïef om dat dan zelf te zeggen als de camera uit is, gewoon gezellig, gewoon leuk, maar dan gaat hij erover beginnen als de camera draait en dat is gewoon achterbaks, echt, ik vind het niet eerlijk, echt niet hoor en dan zul je zien dat ze eruit knippen dat ik heb gezegd dat ik het een flauw grapje vind.”
“Nee, schatje, dat zullen ze echt niet doen.”

Maar dat is precies wat ze wel hebben gedaan.

De regisseur staat met zijn rug naar me toe en fluistert iets naar de presentator. Het enige wat ik kan verstaan zijn de woorden ‘vergeet je niet’. Daarna wijst de regisseur naar het borstzakje van de presentator en de presentator knikt bevestigend. Hij zal het niet vergeten.

Ik word geïnterviewd voor een tv-programma en ik heb van tevoren met de redactie afgesproken dat het allemaal wel een beetje serieus en integer wordt, want als het over seksspeeltjes gaat en zeker over het testen van seksspeeltjes, dan is het nogal snel ‘hihihi, hahaha’ en dat snap ik, want het is ook best lachen allemaal, maar het is wel een onderwerp waar ik ontzettend veel verstand van heb en het is vooral ook een onderwerp waar vrouwen én mannen wat meer verstand van zouden mogen krijgen.

Het lijkt de regisseur wel leuk als ik een paar bakken met seksspeeltjes op tafel zet en dat de presentator en ik dan diverse speeltjes bespreken. Prima. Ik heb zelf gisteren een selectie gemaakt met seksspeeltjes die ik eigenlijk graag zou willen laten zien en bespreken, maar als de regisseur eerst een shot wil maken van een tafel vol vibrators, ach, waarom ook niet? Ik heb er immers een heleboel in huis en er ook een heleboel getest en ik snap dat zo’n tafel vol seksspeeltjes er behoorlijk indrukwekkend uitziet. En dat dat een shot is dat je als regisseur gewoon wil hebben. Dus ik til 4 lades uit de ladekasten uit m’n kantoor en zet de bakken op de eettafel. “Is dat alles?”, vraagt de presentator droog. “Nee joh, ik heb er nog véél meer”, zeg ik lachend. Dan haalt de presentator een setje plastic handschoenen uit z’n jasje en begint ze aan te trekken.

Oh.
Okay.
Dat heeft de regisseur dus net tegen de presentator gesmiespeld.

Plastic handschoentjes? Really? Wat flauw! Maar wat moet ik nu? De camera draait, ik moet snel een gevat antwoord bedenken. Ik moet iets zeggen! Maar wat? Nu! Zeggen dat ik alle speeltjes na gebruik schoonmaak met toycleaner? Wat denkt hij wel niet?! Of dat de speeltjes die hier op tafel liggen al maanden in een la hebben gezeten en vaak al jaren niet zijn gebruikt? Dat ik niet meer mee wil werken met het programma als ze zulke stomme grapjes gaan maken? Ik moet wat zeggen! Nu! Nu! De camera draait! Die handschoentjes zorgen precies voor het ‘hihihi, hahaha’-gehalte dat ik niet wil! Oh! Ik weet het allemaal niet meer! Het wordt het tegenovergestelde van blanco in m’n hoofd. Moet ik zeggen dat ik dit niet heb afgesproken met de redactie? Is dit wel iets wat je kan afspreken met een redactie? Het moet nu! Nu! De camera draait! Overdrijf ik misschien? Is dit een grapje wat moet kunnen? Is het eigenlijk wel een grapje? Of wil de presentator serieus mijn seksspeeltjes niet aanraken zonder plastic handschoenen? Moet ik zeggen dat er waarschijnlijk meer bacteriën op m’n deurknoppen zitten? De camera draait! Ik wil hierop reageren! Nu! Nu! Nu!

“Ja, je weet maar nooit waar die speeltjes allemaal geweest zijn hè?”, zeg ik met een glimlach.

Als na 4 uur de tv-opnames eindelijk klaar zijn is het de hoogste tijd voor de regisseur, de geluidstechnicus, de cameraman én de presentator om wat selfies te maken tussen en met mijn seksspeeltjes. Hihihi. Hahaha. De regisseur pakt een grote, zwarte dildo in z’n hand en de presentator een paarse duo-vibrator met ronddraaiende ballen. Met mijn boekenkast op de achtergrond gaan de mannen in een ‘en garde’-houding staan. Of ik misschien even een foto van ze kan maken?

Even later staar ik naar een smartphone-scherm met daarop een foto waarop zowel de regisseur als de presentator een superslecht seksspeeltje in hun handen hebben.

En ze hebben allebei geen plastic handschoenen aan.

“En dan lijkt het ons leuk als jij naar de slaapkamer gaat en dat de presentator beneden even blijft wachten tot jij de vibrator getest hebt”, zegt de redacteur.

Morgen komt er een televisieploeg langs en de redacteur heeft me gebeld om nog even wat dingen door te nemen.

“Nou, dat lijkt mij helemaal niet zo leuk”, zeg ik.
“Ja, maar je hoeft dan niet echt een speeltje te gaan testen natuurlijk.”
“Nee, maar dan nog. Ik ga echt niet meewerken aan de suggestie dat ik een seksspeeltje zou testen terwijl er ondertussen een vreemde man in m’n huis is. Alsof ik dat ooit zou doen. Echt niet.”
“Ja, maar wij zijn op zoek naar een rond verhaal en hiermee is het script mooi rond.”
“Maar ik ga dat echt niet doen hoor, echt niet, het is al zo’n lastig onderwerp en het wordt al snel lachwekkend en als ik doe alsof ik tussendoor een seksspeeltje ga testen en daarna de slaapkamer uitkom met een vibrator in m’n handen, dan maak ik mezelf belachelijk. Ik wil het wel een beetje serieus allemaal en er kan heus een grapje gemaakt worden en ik ben echt heel geinig en gezellig, maar ik ga ondertussen geen vibrator testen.”
“Oh, okay, ik ga het even overleggen.”
“Ik doe het echt niet.”

–

De volgende dag loopt er een regisseur door m’n huis, op zoek naar een plekje om het interview op te nemen.

“Mogen we je slaapkamer even zien, want het lijkt me wel leuk om daar het interview te doen”, zegt hij.
“Nee”, zeg ik, “je kunt het interview opnemen in m’n kantoor, aan de eettafel of in de woonkamer. Ik ga echt niet op m’n bed zitten of liggen.”
“Waarom niet?”
“Omdat de slaapkamer van mij en m’n man en de hond is. Privé.”
“Maar we moeten de dingen wel brengen zoals ze zijn.”
“Ja, nou, ik kan prima een heleboel vertellen over alle seksspeeltjes die ik heb, maar dan wel aan de eetkamertafel. Ik ga niet op bed liggen, hoe stom is dat. Hoe flauw.”

–

“En we gaan ook nog vibrators opensnijden hè?’, zegt de regisseur.
“Eh, nou, volgens mij niet”, zeg ik.
“Maar je snijdt ze toch ook altijd open nadat je ze getest hebt?”
“Nee.”
“Dat dacht ik.”
“Nee, een vriend van mij heeft dat een keer voor me gedaan en hij heeft die foto’s doorgestuurd, maar ik heb dat zelf nog nooit gedaan. Ik wil het wel gaan doen in de toekomst, maar het is dus niet iets waar ik op dit moment verstand van heb.”
“Dus we kunnen het wel doen?”
“Ik kan wel een vibrator opensnijden, geen probleem, maar ik heb helemaal geen verstand van motortjes of techniek, dus ik kan er eigenlijk helemaal niks bij vertellen.”
“Dus we kunnen het wel doen?”

–

“En welke vibrator gaan we straks reviewen?”, vraagt de regisseur.
“Deze heb ik nog niet getest, maar hier kan ik zo op camera wel wat over vertellen, want dit is een hele mooie en een hele goede, van een goed merk”, zeg ik terwijl ik ‘m de We-Vibe Nova laat zien.
“Maar je hebt ‘m nog niet getest?”
“Nee, maar ik kan er heel veel over vertellen, want ik heb ‘m al aangezet, en er over gelezen bij Amerikaanse reviewers.”
“Maar je hebt ‘m zelf nog niet getest?”
“Nee.”
“Ja, nee, dat kan niet, je moet ‘m wel getest hebben, het moet wel allemaal eerlijk en echt zijn.”
“Ik kan hier heel eerlijk wat over vertellen.”
“Ja, nee, als jij ‘m nu even gaat testen, dan gaan wij even ergens lunchen en dan komen we over 1,5 uur weer terug.”
“Ik had met de redacteur afgesproken dat we dit niet zouden doen.”
“Ja, je wilde ‘m niet testen als er iemand in huis was, maar wij gaan dan toch weg?”
“Nee, dat is precies hetzelfde! Helemaal precies hetzelfde! Dan maken jullie even een shotje van een lunchende presentator en dan komen jullie terug en dan vragen jullie hoe ’t was. Daar ga ik echt niet aan meewerken, ik doe het niet, ik doe het niet, ik doe het niet.”

–

“Hoe ging het?’, vraagt J. als hij die middag thuis komt uit z’n werk.
“Ik weet het niet”, zeg ik sip, “ik moest m’n grenzen heel erg bewaken en ik voelde me eigenlijk niet zo serieus genomen.”
“Zal ik jou eens even serieus nemen?”
“Nou, dat is echt het laatste waar ik nu zin in heb.”
“Kom dan maar even heel dicht tegen me aan liggen op de bank.”