web analytics

Maandelijks archief april 2013

LUNA WIL NOOIT MIDDLE OF THE ROAD

Ik zit te wachten op de dag dat ik Mari van de Ven, Gordon, of Trinny en Susanna op straat tegenkom en dat ze me dan vertellen dat dat wat ik aan heb toch écht niet kan, ik zie er niet uit, dat de vintage-look zoooooo 1960 is en dat die Trinny en Susanna ook nog even aan m’n borsten gaan voelen en dat ze me vertellen dat ik eigenlijk voor lul loop en dat die bh toch echt niet mijn maat is en kijk maar even mee met deze filmpjes Luna, want hééééééél Nederland vindt jouw kleding belachelijk en zou niet naast je durven lopen! Ik ben een sucker voor alle make-over-, make-under-, en metarmorfose-programma’s, maar toch haat ik dit soort programma’s tot in het diepste van mijn zijn. Ik kijk elke week wel naar ‘Snog Marry Avoid’, zit ook vreselijk te genieten van ‘Hotter than my daughter’ en ik heb jaren en jaren gesmuld van Oprah’s make-over-shows. Maar dat ik ervan geniet wil niet zeggen dat ik het ermee eens ben, want in dit soort programma’s worden hele leuke, kleurrijke meisjes en vrouwen met neon-jurkjes en felgroen haar en roze linten, veranderd in girl next door-meisjes of huismoekes met een mooi, standaard jurkje. Met gewoon haar, gewone kleding, gewone make-up, gewone schoenen. Allemaal gewoon. Allemaal ‘normaal’. Allemaal middle of the road. Gewoon, gewoontjes. Allemaal net als de buurvrouw. En natuurlijk zitten er bij die programma’s types waarvan ik ook denk; nou, had ik niet aangetrokken als ik jou was. Misschien was een maatje groter beter geweest. Misschien had dat rokje net een paar centimetertjes langer gekund en misschien had je even een kammetje door je haar kunnen halen. Misschien heb je inderdaad iets teveel spraytan gebruikt en die nep-wimpers hoeven van mij nou ook niet meteen. Maar als een vrouw er zo uit wil zien en als zij dat aan wil trekken; good for her! Make-over-programma’s maken uiteindelijk van elke vrouw precies dezelfde vrouw. Hetzelfde kapsel, zelfde soort jurkje, dezelfde lipgloss, dezelfde schoenen. Sommige blond, sommige bruin, maar het zijn allemaal dezelfde vrouwen met dezelfde nietszeggende uitstraling. En dezelfde vrouwen zijn vrouwen die je vergeet binnen een minuut. Eenheidsworsten. Wat ik mijn kinderen, al is er geen eentje van mijzelf, maar wat ik de kinderen waar ik voor zorg, mee wil geven is dat het okay is om aan te trekken wat je mooi vindt! Wil jij een tutu aan? Doen! Petticoat? Doen! Bloemetjesjurk? Hell yeah! Wil jij met 20 gekleurde bloemen in je haar lopen? Doen! Als jij de hele dag in je joggingpak wil zitten, dan is dat jouw keuze en als je in een trouwjurk wil slapen dan ben ik de laatste die je tegenhoudt. Boodschappen doen met je regenlaarzen aan? Why not? Elke dag glitter-oogschaduw? Ik doe mee! Make people smile. Be proud! Zorg dat je om jezelf moet lachen. Je bent mooi. Altijd. Conformeer je nooit aan de massa! Nooit! Het moment dat ik er hetzelfde uitzie als mijn buurvrouw is het moment dat je mij mag opknopen aan de allerhoogste boom.

11

LUNA VERLANGT NAAR EEN BURN-OUT

Toen m’n moeder vorig jaar ziek werd dacht ik dat er wel even bij te doen. Als ze dood zou gaan, dan zou ik daar mee om kunnen gaan en als ze permanent thuis verzorgd zou moeten worden, dan had ik dat ook met gemak aangekund. Drie keer per dag naar het ziekenhuis? Was geen probleem! Elke dag voor zowel haar als m’n eigen gezin koken? Deed ik even! En ik maakte wat iedereen lekker vond, al was dat verschillend. M’n vaders naderende ontslag? Ah, joh, dat moesten we niet als last zien! Het was dan wel kut, maar daar konden we mee omgaan toch? Om de 2 weken naar de Arbo-dienst, om de 2 weken naar de huisarts, gesprekken met de werkgever, gesprekken met een arbeidsrechtadvocaat en tussendoor ook nog even zorgen dat mijn moeder de zorg zou krijgen die ze verdient door te bellen met diverse instanties? Ik kon het allemaal en ik deed het allemaal. En ik deed het goed! Dat ik tussendoor de PloesiePoesie-shop moest sluiten, dat zag ik als een uitdaging om aan nieuwe dingen te beginnen. En dat we tussendoor ook nog eens gingen verhuizen, dat was fantastisch, want we gingen toch naar een groter huis? En ik zou in dat nieuwe huis toch niet alleen meer ruimte hebben voor een eigen atelier op zolder, maar ook dochter S. en oppasmeisje M. konden een eigen kamer krijgen en we hadden een grotere, mooiere tuin en ik zou dichter bij m’n ouders komen te wonen, dus eigenlijk alleen maar positieve dingen toch? En het is ook allemaal positief. Nu. Maar ik merk dat vorig jaar een enorme impact op me heeft gehad. Zowel geestelijk als lichamelijk. Maar ik ben het type niet om in te storten. Ook omdat ik gewoonweg niet kán instorten. Als ik niet werk, krijg ik geen geld. Zo simpel is het. Ik heb nooit een arbeidsongeschiktheidsverzekering voor ZZP’ers afgesloten en ja, dat had ik moeten doen, maar ja, ik moest ook andere rekeningen betalen. Dus soms verlang ik naar een gewone baan van 9 tot 5, what a way to make a living, puur en alleen om het feit dat ik dan nu heerlijk, doorbetaald, met een burn-out thuis had kunnen zitten. Een half jaar op de bank of in bed om bij te komen van alle ellende. Lijkt me fantastisch. Meer dan 12 uur slapen per dag onder het genot van een Oxazepammetje. En voor alle types die nu gaan lopen zeuren dat ik niet weet wat het is om een burn-out te hebben en dat als ik er eentje zou hebben dat ik dan wel anders zou praten, want een burn-out is dus echt geen pretje en die gun je niemand, wil ik graag zeggen; fuck you, ik doe een moord voor een doorbetaalde burn-out! Agressie is trouwens ook 1 van de symptomen van een burn-out.

22