Maandelijks archief februari 2013

Sinds een paar weken doe ik vrijwilligerswerk op de afdeling waar mijn moeder ooit in het ziekenhuis lag. Toen mamma er nog lag kwam het hoofd van de activiteitenbegeleiding langs om te vragen of ik niet misschien ook een keertje met de bewoners zou willen schilderen, want ze vond mijn schilderijen zo leuk. “Ja, wil ik wel, maar niet nu, niet nu m’n eigen moeder hier nog ligt”, zei ik. Want mijn eigen moeder die kijkt nog liever 24 uur non-stop naar een bosje narcissen dan dat ze met een stel andere ‘zieken’, ‘bejaarden’ of eigenlijk überhaupt vreemden, gaat schilderen, sjoelen, zingen, of punniken. Mijn sociale genen komen dus overduidelijk van mijn vaders kant en om zelf nou in zo’n huiskamer te gaan schilderen terwijl mijn eigen moeder een paar deuren verder ligt, nee, dat voelde niet helemaal als de bedoeling. Maar mamma is alweer een paar maanden thuis en ligt regelmatig op haar knieën om de badkamer schoon te maken, dus qua huishoudelijke taken is zij op haar 70ste een stuk beter bezig dan ik. Ik kan in de tijd dat ik op de vrijdagen ga schilderen met de bejaarden ook m’n badkamer schoonmaken, maar ik vind het veel leuker om te schilderen. Alle schilderijen die ik ooit heb opgehangen zijn weg, dus die gang, die lelijke gang, die is weer net zo lelijk als een paar maanden terug. Mijn plan is om daar, samen met de bewoners van deze afdeling zo’n 100 tot 150 kleine schilderijtjes op te hangen in een soortement van regenboog met allemaal visjes erin. Ik zie het helemaal voor me en het wordt fantastisch, maar eigenlijk is het vooral leuk om met de oud-Tielenaren te praten over vroeger en van wie zij er eentje zijn en van wie ik er eentje ben. Of eigenlijk; “Van wie bindegij d’r ene?” En dan hoor je dat mijn vader nog met die en die heeft gevoetbald of dat die en die weer de zus van die en die is. En al moet een aantal mensen wat overgehaald worden: “U laat me niet hier in m’n eentje schilderen hoor, dan ben ik helemaal voor niks gekomen met m’n kwasten en verf!”, toch vinden de meesten het leuk om mee te doen, of blijven er in ieder geval voor de gezelligheid bij zitten. En elke week doen er andere mensen mee, omdat sommige mensen binnen 1 week of 2 weken weer naar huis mogen. Maar sommige mensen doen de week daarna niet meer mee omdat ze zijn overleden. De dame die vorige week nog zo enthousiast met me mee schilderde en zo lief zei: “Je kunt wel zien dat jij er aanleg voor hebt hoor”, was er vandaag niet meer. Op het moment dat ze dat tegen me zei wist zij al dat ze de dag daarna euthanasie zou plegen. Wist ik niet.

We woonden net een paar dagen in dit nieuwe, heerlijke huis, toen Nina en ik een andere Amerikaanse Bulldog tegenkwamen. In tegenstelling tot de meeste hondjes die we tot dan toe waren tegengekomen tijdens ons rondje vond het baasje van de Amerikaanse Bulldog het wél okay om de honden met elkaar te laten spelen. Normaal gesproken lopen hondenbaasjes met een grote boog om Nina heen; ik heb zelfs een dame weg zien rennen met haar hondje van het formaat cola-blikje. Nu is Nina uiteraard de liefde zelf en voorzien van roze strik, maar ze is nogal groot en lomp en ja, dat schrikt af. Het baasje van de andere Amerikaanse Bulldog herkende het probleem toen we even later onze honden hun energie op elkaar zagen botvieren. “Hoe heet die van jou eigenlijk?”, vroeg ik. “Nana”, zei het baasje. “Neeeeeee”, zei ik, “die van mij heet Nina!” Een dikke hondenvriendschap was geboren en sindsdien lopen Nana, Nina en wij dagelijks een uur aan het einde van de middag, zodat de hondendames hun energie kwijt kunnen, want bloody, fucking hell, die moeten dagelijks een partij rennen! Het gaat er af en toe ruig aan toe en zowel Nana als Nina hebben de littekens al op hun lijf, maar ze zijn hun ruzietjes altijd binnen no time weer vergeten en lopen daarna weer gezusterlijk met een tak te slepen. Het leek ons dan ook een goed idee om eens uit te proberen of Nana een weekendje bij ons zou kunnen logeren. Haar baasje met zijn vrouw gingen een paar dagen weg en Nana werd bij ons gedropt met bench en brokken. En oh, het was zo leuk en oh, het was zo gezellig. Samen de hele dag achter elkaar aan lopen, likken, lopen, zuchten, spelen, links, rechts en er was geen vuiltje aan de lucht. Naar spelende honden kijken is leuker dan televisie en als het zo ging, ja, dan wou ik wel 10 honden! Wel 20! Een kennel! En puppy’s! Tot ik de dames in m’n eentje uit ging laten ’s ochtends. Of eerder; toen we weer terug kwamen thuis. Ik deed de deur open en ineens zat ik middenin een hondengevecht wat ik niet meer kon stoppen. Gegild heb ik. Ik heb m’n eigen hond geprobeerd van Nana af te schoppen, maar ze waren gewoon te sterk en te agressief. En net toen ik wou beginnen met huilen kwam de verkering met gevaar voor eigen piemel in z’n blootje naar beneden stormen en tilde Nina met 1 beweging uit het hondengevecht en sleurde even later Nana naar haar bench. En ook ik werd in een hoekje gezet, want ik had beter op moeten letten. Maar, hallo! Ik ben een poezenvrouwtje, ja! En het klinkt allemaal heel logisch hoor, dat je eerst je eigen hond naar binnen laat en dan pas een logeerhond, maar ik heb dus die hele Martin Gaus-training overgeslagen in m’n leven en er was overal bloed en ingescheurde nagels en pootjes die heel zielig omhoog werden gehouden! Ik tril er nu nog van als ik er aan denk, maar Nina en Nana zijn alweer de dikste hondenvriendinnen.

Ik weet niet precies meer hoe en wat en wanneer, maar ik bedacht me ineens; ik ga 100 Valentijnskaartjes sturen. En dan juist naar mensen die ik niet persoonlijk ken, maar die wel deel uitmaken van mijn leven. Want hoeveel mensen lees ik elke dag? Zie ik elke dag? Via berichtjes op Twitter. Op foto’s op Facebook. Hoeveel mensen ken ik op die manier al jaren, maar heb ik nog nooit in het echt gezien? Heel veel! Meer dan 100! Dus ik ben gaan schilderen, op stukken verhuisdoos, want ja, doei, het geld groeit me niet op m’n rug en verhuisdoos, dat staat best ruig en heel stoer en ook heel streetart! Ik knipte 100 tortelduifjes, ik plakte ze ertussen, en dan nog iets met hartjes van graffiti-paint en wat flatsflats met rode verf en toen moest ik ineens aan 100 adressen komen en ook nog kaartjes schrijven en sturen en enveloppen schrijven, en nou ja, voor een ADHD-er een heel complexe toestand en daarna ook nog postzegels plakken en alles in de brievenbus doen, maar… het is gelukt! En ik verdien alleen daarvoor al een medaille en een kusje van de Koningin. Alle kaartjes zijn nu een beetje binnen gestroomd en ik snap nu eigenlijk zelf pas wat ik heb gedaan. In een wereld waarin ik me af en toe zo verdomd alleen voel heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering geschilderd! Gewoon geschilderd. En ik voelde me super en fijn en zo ontzettend verbonden! Ik ben verbonden! Verbonden met iedereen! En ja, ik weet het, het klinkt zo vreselijk fout. Zo zennerig, zo ontzettend zweverig, zo ontzettend geitenwollensokken, maar als je maar heel even de tijd neemt om te kijken naar alles. Naar alles om je heen! Hoe gaaf is Twitter? Is Facebook? En dat wil je toch ook gewoon zeggen, roepen, schreeuwen, naar elkaar! Ik ben blij dat ik je ken! Wat ben je leuk! Wat zit je haar goed! Wat ben je lief! Ik had nog wel heel even iets van; ja, maar wat als de vrouwen van de mannen die ik een kaartje stuur iets raars gaan denken, dat ik verliefd ben op hun kerel, of wat als iemand het helemaal verkeerd opvat als ik haar ‘een geweldig wijf’ noem, maar, fuck dat, ik heb alles gewoon gestuurd! En ik had het liefst iedereen in the whole wide world een kaartje willen sturen, maar hé, ik ben ook maar een mens. Een mens met grenzen. Maar dit mens houdt van jou.

p.s. Voor mijn meer aardse en pornoverhalen verwijs ik graag naar www.climaximaal.nl want dit spirituele, dat houd ik dus niet langer dan een dag vol.