Maandelijks archief januari 2013

Ik kreeg een berichtje via Facebook met de strekking: ‘Ik heb vandaag in België een schilderij gekocht van jou, voor, schrik niet, € 2,50.’ Ik weet niet waar ik meer van schrok; van het feit dat een schilderij van mij dus maar € 2,50 waard blijkt en ik dus een carrière als kunstenaar maar moet vergeten, of dat iemand überhaupt een schilderij van mij had doorverkocht. Ik schrok trouwens niet eens, ik vloog meteen in een extreem negatieve flow.

De afgelopen maanden heb ik 50 schilderijen opgehangen in ziekenhuis Rivierenland. En van die 50 schilderijen weet ik van slechts 10 schilderijen bij wie ze hangen. Of waar. Bij die 10 zit een aantal vrienden en de rest zijn verpleegkundigen en doktoren van mijn moeder. En eigenlijk is het een prachtige score; 1 op 5 van de personen die een schilderij meeneemt laat iets van zich horen. Maar, om maar even gebruik te maken van de negatieve flow; als iemand niet eens de moeite neemt om mij even te laten weten dat hij of zij een schilderij heeft meegenomen, heeft diegene dan wel gedoneerd op giro 26000 t.n.v. KWF Kankerbestrijding? Waarschijnlijk niet. Ik ben, tot mijn moeder werd ontslagen uit het ziekenhuis, doorgegaan met schilderen en schilderijen ophangen, ook al hoorde ik, zeker de laatste weken, niets meer over de verblijfplaatsen van de Tielse Tinten. De laatste 30 waren allemaal binnen een dag, soms zelfs binnen een uur, weg, dus ik ging ervan uit dat degene die ze had meegenomen er blij mee was. Dat mijn Tielse Tinten een mooi plekje aan een muur kregen. En al was dat niet het geval, het maakte me op dat moment weinig uit, al verklaarde de verkering me regelmatig voor gek; “Je moet ze gaan verkopen, mensen maken er misbruik van.” Maar het was voor mij ook een les in loslaten. En ik had afgesproken met mezelf: weg is weg. Als ik een schilderij had opgehangen, had ik ‘m losgelaten. Dan had-ie van mij part ritueel verbrand mogen worden, of kapot gesneden, in de greppel gegooid, whatever. Maar who was I kidding?

Natuurlijk had ik het heel erg leuk gevonden als ik van álle 50 schilderijen had geweten waar ze hangen. Natuurlijk wil ik dat mensen het mooi vinden wat ik maak! En natuurlijk; of er gedoneerd is op giro 26000 t.n.v. KWF Kankerbestrijding. Dat was de hele opzet! Dat ik berichten hoorde als ‘ja, ik heb al een donker schilderij van je thuis, nu wil ik ook nog een lichtere, die neem ik de volgende keer wel mee’ of ‘zou je er voor mij eentje met vlinders kunnen maken’ of ‘ja, m’n zoon heeft net een nieuw huis gekocht en die wil er wel eentje met zwart en rood’ legde ik naast me neer. Want dat was niet de opzet! Ik maak wat ik wil en als je het mooi vindt, dan neem je het mee en dan doneer je een bedrag wat je kan missen op het rekeningnummer van de KWF Kankerbestrijding. En zou je mij dan alsjeblieft een mailtje kunnen sturen? Met eventueel een foto van waar het schilderij nu hangt? Meer vroeg ik niet! Maar toch heb ik het gevoel dat mijn Tielse Tinten-project is overgenomen door hebzucht. Door de ‘het is gratis, dus ik neem het mee’-mentaliteit. Het schilderij dat voor € 2,50 is verkocht in België, is dus 1 van de schilderijen waar ik nooit meer iets van had gehoord.

“Liefie, zo zijn mensen”, zegt de verkering. “Nee, dat vind ik niet leuk en dat wil ik niet accepteren”, zeg ik. “Probeer het dan zo te zien”, zegt hij, “het schilderij heeft een hele reis gemaakt van Tiel naar België! Dus je hangt nu in Engeland én België!” “Oh, ja, ik ben een internationaal kunstenaar”, zeg ik, “maar dan wel een heel verdrietige internationale kunstenaar.”

De afgelopen weken, of eigenlijk vanaf het begin dat we in dit nieuwe huis wonen, heb ik in een soort zelf-gekozen vacuüm gezeten. Even niks. Heel even doen alsof er niks aan de hand is. Een soortement van dagelijkse herhaling van het stukje ‘we doen net alsof het niet zo is’ van Frank Boeyen. M’n moeder had begin december te horen gekregen dat al haar bloedwaarden goed waren en daar waren zowel de oncoloog als wij natuurlijk erg blij mee. Even rust. Feit bleef dat m’n moeder kanker heeft. En al is m’n moeder er zelf behoorlijk nuchter onder, ik had stiekem gehoopt dat ik nog wel een jaartje, of liever 10, in die staat van ‘we doen net alsof het niet zo is’ kon blijven. Elke dag opstaan met de gedachte dat iedereen van wie je houdt nog leeft en gezond is. Opstaan en weten dat je gewoon de telefoon kan pakken om je moeder te bellen. Opstaan en weten dat een kopje koffie samen slechts 5 minuutjes wandelen is. Een grote pan tomatensoep maken en een Tupperware-bakje langs je ouders brengen. Of nog veel leuker; een pan zelfgemaakte erwtensoep van je moeder krijgen. Ook leuk; m’n moeder die zich zorgen maakt om onze gezondheid, omdat ik al 2 weken rondloop met griep en de verkering al 2 weken met een longontsteking. Nog leuker; een vader die daarom een fles zelf geperst sinaasappelsap langs komt brengen. Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen, en het is niet dat we er niet over praten, en ook zeker niet dat wij het woord ‘kanker’ niet in onze mond durven te nemen, maar ergens, stiekem, had ik op een wonder gehoopt; dat er geen enkele kankercel meer in het lichaam van m’n moeder te vinden is, nu niet en nooit niet. Maar vorige week vond de oncoloog dat het toch wel tijd werd om binnenkort aan de chemo te gaan. Had ik niet verwacht. Zat ik ook niet op te wachten, want ik vond het even heerlijk in m’n ‘we doen net alsof het niet zo is’-vacuüm. Maar zoals mijn moeder zelf zegt: “Ja, hallo, ik heb kanker hoor, en kanker gaat niet over door ernaar te kijken en ook niet door erop te blazen.” Feit is dat het eigenlijk al een wonder is dat mijn moeder überhaupt nog leeft en aanstaande zaterdag weer een pan erwtensoep komt brengen.