Maandelijks archief september 2012

Op 13 juni werd mijn moeder 70. Op de Intensive Care. Hiep, hiep, hoera. Diezelfde dag kreeg mijn vader te horen dat hij z’n baan zou gaan verliezen. Hoera! Mijn vader werd gisteren 60. Hiep, hiep, hoera! Mijn moeder ligt nog steeds in het ziekenhuis. Hiep! Hiep! Mijn vader heeft bijna 45 jaar non-stop gewerkt, misschien totaal 4 weken ziek geweest in 45 jaar, dus zijn fysieke gezondheid is ook wel een ‘hiep, hiep, hoera’ waard. Maar mijn vader trekt het nu mentaal niet meer. Zijn vrouw ligt al 4 maanden doodziek in het ziekenhuis, hij is totaal overspannen, hij wordt tussendoor ontslagen, maar dat kan niet officieel, want hij zit in de Ziektewet, hij is de weg helemaal de weg kwijt, het gaat van kwaad tot erger, snapt er niks meer van, maar dan moet hij toch integreren, want ja, dat zegt de ARBO-arts, en dus moet hij ander werk gaan doen in het bedrijf waar hij al jaren werkte, maar dan zonder z’n vorige collega’s, zonder überhaupt collega’s, want die zijn allemaal al weg, hebben al andere banen, want ja, die waren jonger. En dan sta je daar, als man van 60, met een vrouw met kanker, baan binnenkort kwijt. En ja, dan stort je nog veel verder in, dan slaap je ’s nachts niet, maar nee, je moet integreren, ook voor jou is er nog een toekomst, je moet aan de toekomst denken! Ook al ben je 60! Want weet je, je kan ook nog een computercursus gaan doen, ook voor jou nog een baan die bij je past! Heus! En ze willen jou vast bij dat andere bedrijf na je ontslag nog wel aannemen als lader en losser, want nee, dat je 60 bent, dat maakt niet uit, joh! Nee joh, Polen zijn helemaal niet goedkoper, jij hebt je werk altijd goed gedaan. Je krijgt van ons een intentieverklaring, dat het bedrijf dat onze werkzaamheden heeft overgenomen jou voorrang geeft bij het solliciteren naar je eigen baan, maar dan wel pas 5 maanden na je ontslag, in verband met wat juridische dingetjes. Want je moet aan de toekomst denken. Integreren! Je moet integreren! En dan ben je dus een man van 60, met een vrouw die waarschijnlijk niet lang meer leeft, met een pensioengat omdat je huidige werkgever niet aan pensioenen deed, met rekeningen van de AWBZ-instelling die je amper kan betalen, je loopt bij de huisarts, de ARBO-arts en straks ook bij een arts van het UWV, want je moet van je werkgever een second opinion aanvragen, want ja, de ARBO-arts (of nee, het zijn 3 verschillende artsen, die je alle 3 maar 1 uurtje hebben gesproken) heeft gezegd dat je weer 2 x 2 uur per week moet integreren, en dat je dus wél gaat integreren, maar je na een week weer ziek meldt, omdat je het dus echt niet trekt, ja, dan ga je dus tegen het advies van de ARBO-arts in en dat is dus eigenlijk een soort van werkweigering, en dat jij je hele wereld om je heen in ziet storten, ja, daar hebben wij geen boodschap aan, want als je weer volledig geïntegreerd bent, dan kunnen wij je ook weer volledig ontslaan, ja, maar we vinden het wel heel vervelend voor je hoor, van je vrouw, hoe gaat het nou met haar? Hier heb je een bosje bloemen. En een doos chocolaatjes. En gefeliciteerd hè. Met je 60-ste verjaardag. Ja, toch een mijlpaal hè?

Dit stukje heb ik net op www.tielsetinten.nl gezet (en ik heb gisteren trouwens weer 5 nieuwe schilderijen opgehangen in ziekenhuis Rivierenland):

Vorige week liep ik met 2 schilderijen het ziekenhuis in en werd aangesproken door een jongeman met krulletjes: “Bent u de dame van de Tielse Tinten?” Ja! Dat ben ik natuurlijk! Hij vertelde dat hij mijn actie erg leuk vond en dat hij zelf ook een schilderij had meegenomen. Ik was herkend! Haha! En een compliment is altijd fijn om te horen!

Ik hing de schilderijen op (7 TINTEN ZWEVEN en TINTELTINTEN), hing de kaartjes ernaast en liep richting mijn moeder op de Schakelafdeling. Ik zou na mijn bezoekje wel even wat foto’s gaan maken, maar het bezoekje duurde wat langer dan ik in mijn planning had! Mamma Luna werd voor het eerst sinds 8 weken in een rolstoel gezet en dat was natuurlijk het perfecte moment om mijn moeder ook voor het eerst sinds 8 weken weer eens mee naar buiten te nemen. Kon ze eindelijk weer eens genieten van de frisse lucht en een ander uitzicht dan de parkeerplaats van ziekenhuis Rivierenland! En ze kon meteen de nieuwste schilderijen zien die ik had opgehangen. En die vond ze natuurlijk erg mooi (want moeders vinden altijd alles mooi wat hun kinderen maken, al is zij 70 en ik 36).

Na onze wandeling besloten we ook maar even samen te lunchen in het restaurant. Als je toch op pad bent, dan moet je er ook het maximale uithalen!

In het restaurant werd ik weer aangesproken door de jongeman met de krulletjes: “Er is al een schilderij meegenomen hoor.” “Nee”, zei ik, “dat kan niet hoor, want ik heb er nog geen foto’s van gemaakt.” Maar het was waar. Toen ik op de eerste verdieping arriveerde was 7 TINTEN ZWEVEN al weg. Logisch ook! En ach, dan geen foto’s, maar gelukkig kwam even later een verpleegkundige de kamer van mijn moeder op om te vertellen dat zij dit schilderij had meegenomen, zodat ik toch nog de foto’s kon maken (“Ja, je moet ‘m nog even terughangen hoor.”).

Het gonst dus in het ziekenhuis en onder de verpleegkundigen dat ik bezig ben met dit project. En dat is gaaf! Gisteren werd ik door verschillende mensen aangesproken in het ziekenhuis (“Ben jij die dame van die schilderijen?”) om te vertellen dat ze de schilderijen zo mooi vinden. Eén verpleegster heeft een groot schilderij boven haar eettafel hangen en kreeg kippenvel toen ze ‘m voor het eerst zag. Mooi! Mooi! Mooi! Ik ben blij dat ik de gang bij de Schakelafdeling wat kleur aan het geven ben en ik vind het een fijne gedachte dat een aantal van de schilderijen terecht is gekomen bij de verpleegsters die mijn moeder verzorgen (en dan hebben ze meteen iets leukers om met m’n moeder over te praten dan kanker, lekkende stoma’s, trombose-benen, fysiotherapie en of ze wel genoeg eet en drinkt). Ik vertrouw erop dat ook de verpleegkundigen uit ziekenhuis Rivierenland een bedrag doneren op KWF Kankerstichting, al mogen de mensen die werkzaam zijn in de zorg ook wel eens gewoon iets liefs terug krijgen!

Het gaat goed met mamma. Naar omstandigheden natuurlijk, want het grote kanker-traject komt er nog aan. De toekomst is onzeker, en ja, dat is-ie altijd en er zijn dan mensen die zeggen; “Ja, ik kan morgen ook onder een bus komen.” Mensen die dit zeggen denken dat ze met deze woorden enige troost brengen, maar het zijn vaak de mensen die ik zelf met alle liefde onder zo’n bus zou willen duwen. Push! Hé, verrek, je had gelijk, ik voel me toch een stuk beter, nu ik van jouw bullshit-verhalen verlost ben! Thanks! That was one small push for woman, one giant leap for mankind. And now cry me a river! Mamma wilde vorige week eindelijk haar mobiele telefoon weer hebben, na maanden aandringen van de verkering, pappa en ik. “Maar mamma, dan kan ik je ook gewoon weer even bellen met een lulverhaal”, had ik gezegd. “En dan kan ik vragen wat je wil eten, dat is makkelijker toch?” Vond ze zelf van niet. Geen zin in. Tot vorige week. Ze heeft haar mobieltje terug en kan mij ’s avonds bellen om te vertellen dat ik lekker gekookt hebt. “Je hebt jezelf overtroffen”, hoorde ik door de telefoon. En toen had ik gewoon andijvie met een papje gemaakt. Stapje vooruit. Huilmomentje. Vorige week kwam ik ’s middags even langs en toen werd mamma net in een rolstoel gezet. We besloten om samen te gaan wandelen en zijn 2 uur weggebleven, want hebben ondertussen ook nog samen geluncht in het ziekenhuisrestaurant. Dat m’n moeder voor het eerst sinds 8 weken weer naar buiten ging en voor even weer een ander uitzicht had dan de parkeerplaats waar haar bed op uitkijkt, ja, dat was toch zeker wel een stap vooruit en ook wel een klein huilmomentje. Je moeder van een afstandje in een rolstoel zien zitten aan zo’n formica tafeltje in het ziekenhuisrestaurant terwijl je zelf een soepje en een salade haalt, ja, dat was eigenlijk 1 groot huilmoment, want ik wil godverdomme lekker thuis met haar aan een zelfgemaakt soepje zitten, maar je huilt natuurlijk niet, want het feit dat ze überhaupt aan zo’n tafeltje in het ziekenhuisrestaurant zit, dat noem je dus een stap vooruit. Maar m’n moeder is de afgelopen maanden 100 stappen teruggegaan en het kost de rest van haar leven om lichamelijk ook maar iets in de richting te komen van daar waar ze 4 maanden geleden was. Maar wat is ze weer aan het knokken. “Ja, mevrouw van den Heuvel”, zei de arts van haar afdeling gisteren, “het gaat goed met u en ik denk dat het tijd wordt om binnenkort het kanker-traject te gaan starten.” En dan weet je niet of je moet lachen of huilen.

“Ja, hallo met een mannetje van de NUON, bel ik u gelegen?”
“Nou, eh, ik zit toch al bij jullie, dus ik hoef niet over te stappen?”
“Ik bel u om te vertellen dat u dit jaar zo’n 1300 euro moet bijbetalen op uw energierekening.”
“Wat?”
“Is er misschien iets veranderd in uw situatie?”
“Wat?”
“Heeft u misschien een airco aangeschaft?”
“Wat?”
“Ja, ik snap dat ik u nogal overval, maar ik moet u hierover bellen en vragen of er misschien iets is veranderd in uw woonsituatie?”
“Moet ik 1300 euro bijbetalen?”
“U kunt daar een betalingsregeling voor treffen.”
“We betalen al 215 euro per maand!”
“Ja, ik ken uw gezinssituatie niet.”
“Wat?”
“Heeft u misschien nieuwe apparaten aangeschaft?”
“Wat?”
“Ja, en het kan soms zo zijn dat verouderde apparaten…”
“Voor 1300 euro meer stroom trekken per jaar?”
“Eh…”
“Ik zou godverdomme willen dat ik een wiet-plantage hier op m’n zoldertje had, dat had die 1300 euro verklaard en dan had ik die kut-rekening zonder problemen kunnen betalen en dan had ik ook nog nieuwe schoenen kunnen kopen, maar er is dit jaar niks veranderd qua apparaten of gezinssituatie, helemaal niks, niks, niks! En ik werk thuis en m’n computer staat de hele dag aan, maar dat doet-ie al 3 jaar, godverdomme en ik snap dat u er niks aan kan doen, maar u belt me eigenlijk wél heel ongelegen, nu ik weet waar u voor belt.”
“Ja, dat snap ik.”
“Nou, ik snap er niks meer van.”
“Misschien kunt u iemand langs laten komen die al uw apparaten een keertje doormeet?”
“Ja, en die kost zeker ook 100 euro per uur?”
“Eh…”

Een uur later bezoek ik m’n moeder in het ziekenhuis die een nacht met 2 keer een lekkende stoma achter de rug heeft. En in de ochtend nog een keer. En haar stoma blijft maar lekken en dan ook nog een soort van infectie-achtig iets erbij, en ze heeft weer heel veel pijn en dan begint ze te huilen en dat doet ze eigenlijk nooit en dan hou ik haar stevig vast, voor zover dat gaat, en dan huil ik met haar mee en dan zeg ik; “Er zit ook helemaal niks mee hè, mamma?”

Zegt ze: “Ik denk niet dat ik het verdien.”

If life strikes you on the cheek, offer the other cheek as well.
If someone takes your coat, don’t stop him from taking your shirt.