Maandelijks archief april 2012

“Doe de deur even achter je dicht”, zegt m’n moeder tegen J. als hij buiten een sigaretje gaat roken.
“Waarom moeders, het is best lekker weer hoor”, zegt J.
“Ja, maar ik heb de kachel aan”, zegt m’n moeder.
“De kachel aan??????”, vraag ik.
“Ja, de kachel aan.”
“Jij hebt nooit de kachel aan en zeker niet in april, waarom dan?”
“Ja, voor die stomme hond van jullie.”
“Nee! Heb je de kachel aangezet voor Nina?”, vraag ik lachend.
Ze kijkt alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
“Ik heb hier wel eens in de winter zitten te vernikkelen van de kou en toen zei je dat ik maar een extra trui aan moest doen en dat ik niet zo moest zeiken en dat het helemaal niet koud was en dat je de kachel gewoon op 18° had”, zeg ik.
“Tssss”, doet m’n moeder.

Mijn moeder, die volledig anti-hond is en al weken, maanden, jaren, net als ik, vooral bezwaren had tegen de aanschaf van een hond in ons huishouden heeft de kachel aangezet voor de puppy. In april! Mijn moeder, die me iedere keer dat ik haar zag of sprak, zei dat ze geen hondenmens is en dat ik zeker toch maar niet moest denken dat ze ook maar 1 dag of avond op die stomme rothond zou gaan passen, want ik wou een hond, zij niet. Mijn moeder, die wel altijd op de poesjes wil passen, want de poesjes zijn lief. Die moeder, die vorige week, toen ik zei dat we puppy Nina een avondje naar vrienden zouden brengen, vond dat dus echt niet kon. Onder geen beding. “Oh, nee, die hond gaat daar niet naartoe”, zei ze stellig, “oh, nee, breng haar dan maar naar ons.”

En, oh, nee, die hond mocht toch echt niet op de bank bij haar, dat ik dat goed vond, dat moest ik zelf weten, maar bij haar ging dat dus echt niet gebeuren.

Diezelfde avond lag Nina nog samen met opa Piet de krant te lezen. Op de bank.

Hoe het zo heeft kunnen lopen, dat snap ik zelf ook nog niet helemaal, maar ik, hét ultieme poezenvrouwtje, kreeg bijna 3 jaar terug een relatie met een hondenman. Een hondenman die ook nog eens allergisch was voor poezen. Een hondenman die al 3 jaar te pas en te onpas vertelt dat hij toch echt ook wel een hond wil. Nu. Altijd het liefste nu. Maar als nu niet kan, dan zeker weten ooit.

“Ja, en dan kan ik er zeker elke dag mee gaan lopen”, zei ik.
Nee, echt niet, ik doe het ’s ochtends en ’s avonds en dan hoef jij alleen maar 1 keertje ’s middags”, zei hij.
Sure.
“Ik ben niet van de honden.”
“Honden zijn veel leuker dan katten.”
Waarop ik superieur met m’n hoofd van ‘nee’ schudde.
Als dochter S. er was deed zij ook nog eens een duit in het zakje.
“Ja, een hond, een hond! En als ik er ben dan zal ik ‘m uitlaten, echt waar. Aaaaaaaah? Doe het voor ons? Voor pappa? Aaaaaah?”

Deze psychologische marteling heb ik zo’n 3 jaar moeten ondergaan. Het was de levende hel. Toon mij een foto van een willekeurige poes of kater en ik wil ‘m, ik wil ‘m. Eigenlijk geldt hetzelfde voor alle babydieren. “Zullen we een pinguïnnetje nemen?”, vraag ik na het zien van Happy Feet 2. Op dat niveau bevind ik mij zo’n 23,5 uur per dag. Dat laatste half uurtje is gereserveerd voor m’n verstand. Nee, geen pinguïn, nee, geen lammetje, nee, niet nog een poesje, nee geen chinchilla, nee, geen egeltje, nee, geen konijntje, nee, geen gerbil, en vooral; nee, geen hond.

Toen werd er ingebroken bij de buren. Op klaarlichte dag. En toen werd de verkering een beetje bang, of eigenlijk zag de verkering dé ideale mogelijkheid om mij ervan te overtuigen dat een hond in dit huishouden nu toch echt wel essentieel was. “Jij zit de hele dag alleen thuis en straks zit je boven te werken en dan breken ze in en dan kom ik straks thuis en dan lig jij daar op de grond”, zei hij. “Dat zal wel meevallen”, vond ik. Vond de verkering van niet. Die was al het internet aan het afstruinen, op zoek naar de ideale pup voor het beschermen vrouw en flatscreen.

Maar het was nog steeds een ‘nee’ van mijn kant en ik ben weken bestookt met foto’s van de allerliefste puppy’s met de allerzieligste en allertrouwste hondenogen. En of het deze psychologische plaatjes-oorlog was, of dat ik me in het half uurtje van verstand bedacht dat ik het eigenlijk helemaal niet zo erg vind om zelf elke dag 3 keer met een hond te moeten wandelen, ook niet in de regen, ook niet in de kou. Of dat ik bedacht dat ik inderdaad niet laveloos en verkracht met een ingeslagen schedeltje onderaan de trap wil liggen. Ik weet niet wat het was. 

Maar de verkering kreeg afgelopen vrijdag voor z’n verjaardag een puppy. Ze heet Nina Hagen. Het is een Amerikaanse bulldog. En ze heeft mijn status van ‘hét ultieme poezenvrouwtje’ in 0.1 seconde aan gruzelementen gebracht door me alleen maar aan te kijken met haar puppy-oogjes.

Het is er langzaam ingeslopen. Een opdrachtgever minder. Opdrachtgevers die minder kunnen betalen voor hetzelfde werk. Minder PloesiePoesie-opdrachten dan in de jaren daarvoor. Elke maand minder geld overhouden terwijl je toch echt niets bijzonders hebt gedaan. Sparen? Hahahaha, laat me niet lachen. Zorgwekkend? Nee, want ik heb er de afgelopen maanden nog geen boterham minder om gegeten of wijntje minder om hoeven drinken. Maar toch. Hoe is dat volgend jaar? En het jaar daarna? Kan ik mijn leven blijven leven zoals nu; nog nooit in vaste dienst geweest bij welke werkgever dan ook en ook nog nooit mijn hand opgehouden bij welke instantie dan ook? Kan ik erop blijven vertrouwen dat het allemaal wel goed komt, dat er wel weer iets nieuws op mijn pad komt wat ik wil en kan doen en waarmee ik ook nog genoeg geld verdien om die boterhammen, wijntjes en zakken kattenvoer te blijven betalen? Op dit moment vertrouw ik daar nog wel op, al sluimeren er op de achtergrond onzekerheid, twijfel, algehele malaise en vooral het grote waarheen-waarvoor-gevoel. Ik heb geen kinderen, ga ze niet krijgen, maar wat moet ik dan achterlaten? En aan wie? Wat is mijn nalatenschap? Het kan toch goddomme niet de bedoeling zijn dat ik maar wat rondhuppel en m’n dingetjes doe en dan een keertje dood neerval als ik 88 ben? Dat kan gewoon niet, althans, daar voel ik helemaal niks voor. Waar ik dan wel wat voor voel, daar ben ik nog mee bezig. Working on it. Life is what happens when you’re busy making other plans; zo’n fucking dooddoener waarvan ik dus niet op m’n 88ste wil denken; ja, daar zat eigenlijk wel een kern van waarheid in. Ondertussen móét je wel busy zijn with other plans, omdat er dus brood, wijn en kattenvoer gekocht moet worden. En één van dat soort other plans is mijn nieuwste blog www.climaximaal.nl. Een blog waar heel veel liefde en tijd in gaat zitten en wat ik toch ook wel als een soort van legacy mag zien. Een blog waar ik helemaal vrij aan het schrijven ben, zoals in de beginjaren van maanisch.com, zonder schaamte en zonder dat ik nadenk wie het allemaal leest (m’n ouders, de buren, familie, vrienden, kan mij het schelen, iedereen mag lezen dat ik niet vies ben van een buttplug). En vooral een blog waar ik ook geld mee kan verdienen. Via affiliate-programma’s. Een prachtsysteem! Dus als er via-via-via www.climaximaal.nl iets verkocht wordt bij een online seksshop die ik adviseer, dan ontvang ik een klein percentage van de omzet. En verdien ik dat? Hell yeah. Cause I’m writing my ass off. Letterlijk en figuurlijk.