Maandelijks archief januari 2012

“Zal ik het doen? Zal ik het doen?”, vraag ik de verkering. “Liefie, als jij dat wil, dan moet je het even gaan vragen”, zegt hij. “Zal ik het gaan vragen? Zal ik het gaan vragen?”, vraag ik. “Doe maar”, zegt hij, waarop ik naar boven loop om op de slaapkamer van dochter S. te vragen of ik die avond bij haar in bed mag slapen. Sinds kort staat ons oude 1.80 brede tweepersoonsbed op haar kamer en afgelopen zaterdagavond lag zij daarin, samen met het overbuurmeisje. En aangezien de poezen van de verkering nooit bij ons in bed mogen en aangezien dat dus zo ongeveer mijn allergrootste wens is, nog liever dan wereldvrede, had ik bedacht om dan bij dochter S. en het overbuurmeisje te gaan liggen, samen met kater Bruce Lee. “Mag ik samen met Bruce vannacht bij jullie slapen?”, vroeg ik. “Jaaaaaa”, riepen dochter S. en het overbuurmeisje in koor, want die dachten natuurlijk; met Luna in bed kunnen we nog langer praten en nog langer opblijven! En in a way, was dat ook zo. Want ik heb, in a way, volledig deelgenomen aan de typische pyjama-party-meisjes-gesprekken van dochter S. en overbuurmeisje I., maar ik heb stellig gezworen, met spuug en al, om hier niets over uit te lekken naar de buitenwereld. En als je iets stellig zweert, met spuug en al, dan moet je je aan je woord houden. Al heb ik me regelmatig afgevraagd; hoe the fuck kunnen deze kleine meisjes (11 en 12) dit soort dingen weten? Ik heb ook regelmatig bijna in m’n onderbroek gepiest van het lachen om de bedoelde geintjes en de onbedoeld grappige dingen die ze zeiden. En ik hoop dat ik ze ergens ook nog wat wijze levenslessen heb meegegeven: “Nee, maar je kan echt niet tegen een jongen zeggen dat hij een garnaaltje heeft, want dan krijgt hij een trauma voor z’n leven hoor, dat soort dingen bespreek je maar met je vriendinnen, later.” En: “Als, ik zeg, als, je ooit, als je dus een jaar of 18, maar liever 20, maar liever nog 24, 26, 30 bent, dan, dan dus als, als je hét dan wil doen, doe het dan met iemand die je heel leuk vindt en al wat langer kent en waar je van houdt en vooral niet voor een pakje sigaretten, of voor een pisang-jus of mobiele telefoonkaart. Want seks is dus nooit een ruilmiddel! Echt niet hoor!” Toen ik zondagochtend wakker werd om 4:15, kwam ik erachter dat kater Bruce niet naast me lag. En nooit had gelegen ook. Kut-kat! En ja, als het zo moest, dan kon ik dus net zo goed die laatste 2 uurtjes nog even lekker tegen mijn eigen J. aan gaan liggen. Kijken of er misschien nog wat te regelen viel in ruil voor een Engels ontbijtje.

Op het moment dat je denkt; het kan dus echt niet erger, dan kan het dus echt wél erger. Ik had me er net bij neergelegd dat mijn permanente quarterlife-crisis eigenlijk geruisloos is over gegaan in een existentiële crisis. En ach, van een existentieel crisisje af en toe is nog nooit iemand slechter geworden. En als er iets was wat mij er doorheen sleepte, dan was het het besef om me elke dag weer achter hetzelfde stukje plastic te kunnen verschuilen! Bril op en gaan! Gaan! Fuck alles en iedereen, want ik heb dus lekker de kekste bril van allemaal en jullie maken me niks, helemaal niks! Maar die bril, mijn bril, dé bril die ook op alle foto’s staat die deze website sieren, die bril, die is kapot. Gevallen. Gisteren. Tijdens het naar boven tillen van een dekbed, zo, hops, op de vloerbedekking. En ja, een montuur van 15 jaar oud, die overleefd dat niet. Dus. Paniek! Paniek! En de meeste brildragers, die gaan dus elk jaar of elke 2 jaar naar de opticien om een nieuwe bril uit te zoeken, want ook qua bril heb je allerlei trends en de ene bril past nou eenmaal beter bij je garderobe dan de ander, maar dat doe ik dus nooit! Ik heb dan wel meerdere brillen, maar uiteindelijk zet ik al bijna 15 jaar, ja, 15 jaar, dezelfde bril op m’n neus. Mijn bril past bij alles! Bij mij, bij mijn garderobe, bij m’n verkering, bij m’n katten, bij m’n schoenen, m ’n tassen, m’n servies, de bloemetjes in m’n haar, m’n make-up, m’n alles! Ik zie mezelf als studentje nog zo de opticien op de Van Hallstraat in Amsterdam naar binnen lopen en toen ineens een soortement van liefde op het eerste gezicht ervaren met dé bril. Deze bril. Mijn bril. Mijn zwarte montuur. Mijn jaren ’60 vleugelmontuur. Mijn ‘cat eye glasses’. Mijn bril die gewoon totally zo ontzettend bij mijn gezicht past. Mijn bril! Is! Kapot! En nu kan iedereen wel zeggen dat ik gewoon even een nieuw montuurtje uit moet zoeken, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want het montuurtje dat ik wil, kan ik niet vinden! En ik zoek al 6 jaar, want ik wist dat dit crisis-moment er ooit zat aan te komen, maar het was het nooit echt helemaal! Ik draag nu een soortgelijk montuurtje, maar dan in het groen. Maar groen is geen zwart en green will never be the new black! Wat al die kut-wijvenbladen ook beweren. Ik ben goddomme m’n volledige identiteit kwijt! Dit is niet te doen! Niemand, maar dan ook echt helemaal niemand begrijpt de impact van datgene wat mij gisteren is overkomen. Nou ja, misschien Nana Mouskouri dan.

Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik tijdens het lezen van interviews in vrouwenbladen meteen check hoe oud de geïnterviewde in kwestie is. Vooral bij vrouwen die het schijnbaar allemaal voor elkaar hebben (blond, maatje 38, leuke man, 2 kinderen, goede banen, goed geld, prachtig opgeruimd huis en toen die ene keer hun hondje doodging, ja, toen waren ze wel verdrietig, maar door met z’n allen te mediteren boven het grafje hebben ze het als gezin heel goed verwerkt). En dat zo’n vrouw dan met hele catchy uitspraken komt: ‘Ja, ik dacht gewoon aan die ene jurk die ik zo graag wilde en door mezelf in die jurk te visualiseren ben ik 15 kilo afgevallen in 1 maand.’ En als zo’n vrouw dan jonger is dan ik, dan ben ik lichtelijk over de pis. Vuile bitch! Wat heeft zij wat ik niet heb? Hoe kan zij haar huis nou zo netjes hebben en zo keurig wit en Feng Shui? Waarom past zij na die 2 kinderen nog wel in een maatje 38? Waarom lukt het haar wel om zo’n 365-dagen project vol te houden en mij niet? En waarom blijven al die boeken over mindfullness, leven in het nu, spirituele groei, loslaten, stoppen met zeuren, weggooien kun je leren en tantraseks bij andere vrouwen altijd wél hangen, of in ieder geval een beetje, maar bij mij nou nooit? Hoe kan het toch dat mijn leven af en toe zo’n bloody fucking mess is? En ik hoop dan altijd dat het aan m’n leeftijd lig, dus als ik interviews lees met oudere vrouwen, dan denk ik; oh, gelukkig, zij is 41, dus dan heb ik nog minstens 5 jaar om mijn leven wél op orde te krijgen. Helemaal blij word ik van interviews waarin de geïnterviewde (ouder dan 50) vertelt het zelf ook allemaal niet te weten, het nooit te hebben geweten en gewoon maar een beetje aanmoddert in het leven. En dat het dan allemaal toch een soort van goed is gekomen. Want hoe ouder ik word, hoe meer dingen ik moet afstrepen op m’n TODO-lijstje in verband met mijn uiterste houdbaarheidsdatum. Meezingen in Kinderen voor Kinderen? Nee. Meedoen aan Hollands Next Top Model? Nee. MTV-presentatrice worden? Nee. Wimbledon winnen? Nee. Als maagd het huwelijk in? Nee. Ooit de rust vinden om elke dag gewoon tevreden te zijn met wie ik ben, wat ik doe en wat ik heb? Misschien.

“Hé, heb je het al gehoord?”, vraagt de vader van oppasmeisje M. me. “Nee, wat dan?”, zeg ik. “Wij zouden een relatie hebben”, vertelt hij. “Echt waar joh?”, zeg ik, “sinds wanneer?” “Ja, dat verhaal doet de ronde hier op het schoolplein”, zegt hij. “Ah, nee”, zeg ik verbaasd. “Ja, echt”, zegt hij, “zij kwam dat vorige week even vertellen”, zegt hij terwijl hij wijst naar de achterkant van een vrouw met een kort moeke-kapsel. “Ah, nee”, zeg ik nog maar een keertje, “Jesus Christus.” Elke woensdag en donderdag haal ik oppasmeisje M. op van school en elke woensdag en donderdag haalt de vader van oppasmeisje M. zijn zoon, dus het broertje van oppasmeisje M. ook op van dezelfde school. Dus ja, elke woensdag en donderdag staan hij en ik samen te praten op het schoolplein, want ja, wij kennen elkaar. Van buiten ja, en niet van binnen! Al moet ik wel zeggen dat ik z’n tepelpiercing heb gezien, maar dat had vooral een shockerend effect, want ik snap dus helemaal niets van tepelpiercings, maar dat geheel terzijde! En ik heb er momenteel even helemaal de schijtus in dat ik in Tiel woon. In een kutdorp, al is het een stad. In een stad waar alles wat maar even afwijkt van de norm meteen uitgebreid besproken en beroddeld moet worden op schoolpleinen, kantines en in de rij voor de kassa. In een stad waar ik dan wel prima met m’n petticoat-jurkjes kan rondlopen, want dat zwiept zo lekker en ach, ja, het staat wel vrolijk en ach, ze is gewoon zo’n gekke meid, nee, leuk joh, die jurken. Maar waar er achter m’n rug om gesuggereerd word dat ik het dan wel met iedereen moet doen, want ja, als je er anders uitziet dan moet je er ook wel andere normen en waarden op nahouden. Toch? Ja, toch, niet dan? En als het aan mij ligt, dan zou ik het liefste naar die moekes met hun moeke-kapsels en hun fijne moeke-schoenen stappen om ze te vertellen dat ik gisteren, nee, wat zeg ik, al weken zo ontzettend heerlijk lig te neuken met de vader van oppasmeisje M. en dat ze hem toch echt een keertje zelf zouden moeten uitproberen, want ze weten niet wat missen en als ze dat niet durven, dat ze dan geheel gratis bij mij een vibrator uit mogen komen zoeken! Maar dat doe ik niet, omdat de gemiddelde Tielse moeke geen humor heeft en het woord ‘cynisme’ niet eens kan spellen. Mijn eigen Tielse moeke stuurde mij gelukkig een relativerend mailtje met als onderwerp ‘gelul’. De inhoud: ‘Dat geklets is van alle tijden… weet je nog… 30 jaar geleden zou R. in verwachting zijn van je vader terwijl je vader allang was gesteriliseerd. Dat bedoel ik dus!!! Niets nieuws onder de zon!’ Ja, toch, niet dan?

Gisterochtend was de eerste ochtend sinds een paar maanden dat ik niet met angst en beven naar beneden liep om te kijken wat voor ravage ik daar zou aantreffen. Maandagochtend hebben we sphynx-poes Oprah naar haar nieuwe baasjes gebracht. Want het ging écht niet meer. Bijna dagelijks werd ik getrakteerd op een poezendrol op de bank, waardoor ik iedere ochtend een kwartier stond te boenen. Niet mijn hobby. Helemaal niet mijn hobby. En ik voel me ergens schuldig dat ik niet echt álles heb geprobeerd om het welzijn van Oprah in ons huishouden wat op te vijzelen, maar mijn poezenmoeder-hart zegt dat ik wel de beste beslissing voor haar en de rest van de katers heb genomen. Want Sid Vicious, hij heeft z’n naam mee, terroriseerde haar volledig door het hele huis heen. Ging voor de kattenbak liggen wachten als ze erop zat. En als ze maar van de bank af wilde springen om te gaan eten, dan vloog hij erachteraan. De verkering en ik werden gek van de poezenspanningen en poezenstress in huis, waardoor wij onze toevlucht namen in alcohol, tranquillizers, uppers and downers om nog maar een beetje stabiel door het leven te gaan, want we hoefden maar een ‘miauw’ te horen of we sprongen op van de bank of renden naar beneden om te checken wat er aan de hand was. En nu kreeg ik van meerdere poezenvrouwtjes het advies om de poezen aan een soort natural poezentranquillizer te zetten, maar ja, als ik kan kiezen om mijn geld uit te geven aan een mood-veranderend middel voor de katten of voor mezelf, ja, doei, dan kies ik liever voor iets voor mezelf! Het leven is al moeilijk zat! Ook had ik er nog voor kunnen kiezen om een kattenfluisteraar langs te laten komen en dat had ik eigenlijk wel leuk en gezellig gevonden, maar op de een of andere manier had ik daar niet veel vertrouwen in. Meer vertrouwen had ik in de mail die ik kreeg van het kattenvrouwtje uit het Dierenopvangcentrum in Amsterdam: ‘Oprah is natuurlijk een Sphinx en Sphinxen zijn communicatief wat gehandicapt omdat ze geen snorharen en vacht hebben die ‘normale’ katten gebruiken bij hun onderlinge communicatie (dikke staart, hoge rug, snorharen naar voren/achteren). Het kan dus zijn dat dit ten grondslag ligt aan het jagen van Sid; zij kan niet goed met hem communiceren en dus snapt hij haar niet.’ En dat laatste, dat is Sid Vicious ten pootjes uit; hij snapt het allemaal niet zo. Dus toen een oude internetbekende mij mailde om te vertellen dat Oprah welkom was bij hem, zijn vriend en hun 2 sphynx-katers, wist ik dat dit de beste oplossing was. Maar in de auto terug moest ik echt wel even huilen.