Maandelijks archief september 2011

Waarschijnlijk kom ik hier later van terug, maar de normen en waarden uit de jaren ’50 en ’60, daar heb ik wel wat mee. Ik bedoel, dat hele feminisme, hartstikke leuk, maar het moet je maar net uitkomen. In de jaren ´50 was het allemaal zo lekker duidelijk: hij verdient het geld, zij regelt het huishouden en de kinderen. Hij is de baas in huis en zij dus niet. Net zoals God het bedoelt heeft. Easy does it. Niks geen parttime werken, niks geen carrière voor haar, niks geen co-ouderschap, niks geen scheiden, niks geen pappa-dagen voor hem, niks niet het ’30 Minutes Meals’-boek van Jamie Oliver aanschaffen zodat er gezonde, maar ook snelle maaltijden op tafel verschijnen. Gewoon ’s ochtends de braadlapjes al opzetten, zodat ze 8 uur later volledig uit elkaar vallen en dat dan met een lekkere vleesjus en gekookte aardappeltjes en een bloemkooltje! Want laten we eerlijk zijn; het huishouden en de kinderen; je hebt er een bloody fucking dagtaak aan! En dat valt niet te combineren met een fulltime baan. Er zullen vast vrouwen zijn die het 24/7 kunnen, al mijn petjes af voor hen, maar mij zou het never nooit niet lukken. Want ik heb nu al zo’n 2 jaar om de 2 weken dochter S. een weekend in mijn leven, maar het is niet alleen een weekend, want ook doordeweeks gaan die zorgen eigenlijk gewoon door. Niet dat ik in de weekenden dat ze er niet is nog wel eens lekker uit mijn panty knal, maar toch. Ik heb haar wel in m’n achterhoofd. Allways. En met de 2 dagen per week dat ik voor oppasmeisje M. zorg, komen er weer heel andere verantwoordelijkheden. Zo haal ik haar 3 dagen per week uit school en dat hele moeders-op-het-schoolplein is so not my cup of tea! Om dan toch gewoon met je petticoat het schoolplein op te huppelen en er schijt aan te hebben en vriendelijk naar iedereen te lachen om vervolgens te versmelten met Wordfeud op je iPhone en te doen alsof je hele belangrijke dingen leest; een gave is het! Een gave! En het kost plenty energie! Momenteel heb ik dus 4 banen, allemaal vanuit huis, en ik moet eerlijk zeggen; ze gaan me alle 4 prima af. En ik laat af en toe heus wel wat steekjes vallen, maar zo over het algemeen is everybody happy met dat wat ik betaald doe. En nu had ik eigenlijk een soort van punt willen maken met deze column, maar ik moet over een uurtje oppasmeisje M. weer uit school halen. En ik daarvoor toch echt nog even die nieuwe vibrator voor de FOXY hebben getest. Maar als ik in de jaren ’50 of ’60 had geleefd, dan had ik vandaag dus niets anders hoeven doen dan mooi zitten wezen in m’n petticoat, een runderrollade bereiden met een lekker port-knoflook-sausje en de sokken van m’n man wassen en strijken. Een tip voor alle vrouwen die snappen dat die prachtige jaren ’50 en ’60 nooit meer terugkomen: zie jezelf nooit als moeder, maar als MILF.

Nog even over die petticoats. Ik ben er namelijk nogal extreem gelukkig mee. En iedere vrouw die ooit getrouwd is in een ‘echte’ trouwjurk, dus zoeentje met een hoelahoep-ding eronder of een petticoat en heel veel kant, of gewoon eigenlijk misschien wel elk vrouw die in wat voor kickass trouwjurk trouwde moet het gevoel herkennen; in zo’n jurk voel je je geweldig! Helemaal vrouw! Helemaal swing-it-baby! Bij elke stap die je doet hobbelt de jurk zo lekker licht om je heen en met elke stap die je doet wordt je eraan herinnert dat je een feestjurk aanhebt! En dat het leven eigenlijk een feestje is, maar dat je zelf die fucking slingers niet op moet hangen, maar aan moet trekken. En trouwens, het hoeft niet eens een petticoat-jurkje te zijn, maar het dragen van wat voor feestjurk dan ook doet wonderen voor je humeur, je vrouwelijkheid en je sexy-ness! Vanaf het moment dat ik de eerste petticoat aantrok riep ik al tegen de verkering; “Ik doe nooit meer iets anders aan! Ik wil alleen nog maar petticoats en ik wil hier ook in begraven worden. Echt. Dit is het beste wat me ooit is overkomen, na de uitvinding van de pil en de tampon en de vibrator, ik zweer het je. En ik wil nu alleen nog maar petticoat-jurkjes bestellen en petticoats in alle kleuren en nu hoef ik niet meer die 10 kilo af te vallen, want kijk, die petticoats vallen gewoon precies over alle chubby plekken heen en ze doen wonderen voor m’n figuur!” De verkering dacht waarschijnlijk; het zal wel, want ik roep wel vaker overenthousiaste dingen; zo heb ik ‘m ooit elke avond seks beloofd, maar na onze seksmarathon van vorige week heb ik er wel weer even genoeg van voor een hele maand. Maar… ik loop nu al wél 2 weken dagelijks in een petticoat en I’m loving every minute of it. Want… het allerbeste van het hele petticoat-gebeuren moest nog komen! De petticoats pasten namelijk ook precies onder zo ongeveer 1/4 van mijn megacollectie van 150 vintage jurkjes! En door een petticoat te dragen onder die jurkjes is mijn collectie ineens uitgebreid met wel 100 nieuwe outfits, want je kan natuurlijk kiezen voor een witte of een zwarte petticoat! En dat komt zo ongeveer neer op een besparing van 1000 euro en daar kan ik dan weer nieuwe schoenen van gaan kopen! En matching tasjes! Geweldig! En dan heb je altijd van die zeikerds die zeggen dat geluk niet in materiële zaken zit. Die mensen hebben overduidelijk nog nooit een petticoat aangehad.

“Nee! Kut, kut, kut”, roep ik terwijl ik beteuterd naar een papiertje van SelektVracht staar.
“Wat is er, wat is?, vraagt oppasmeisje M. geschrokken.
“Ah, kut, kut, oh, nee, sorry, niet kut, heel vervelend, jij mag geen ‘kut’ zeggen en ik eigenlijk ook niet, maar ik baal een beetje.”
“Wat is er aan de hand dan?”
“Ik had jurkjes besteld via internet en die wilde ik zo ontzettend graag aantrekken en nu is de postbode net geweest terwijl wij bij de Albert Heijn waren.”
“Dus nou krijg je de jurkjes niet?”
“Jawel, de postbode komt morgen weer, dus er is helemaal niks aan de hand, maar ik wilde ze gewoon ontzettend graag nu al hebben. Nu. Nu. Nu. Ik kan niet wachten!”

De dag daarvoor had ik 4 jurken en 2 petticoats besteld bij www.attitudeholland.nl. Het was groter dan ik. Ik voelde ineens een extreme behoefte naar het dragen van petticoats. Jaren en jaren heb ik nooit meer dan 10 euro betaald voor mijn jurkjes en iets anders dan jurkjes draag ik niet of het moeten de pyjama’s zijn die ik aantrek op de dagen dat niemand behalve de verkering mij ziet. Al houd ik die pyjama ook aan als er dan toch iemand langs komt. En ik denk trouwens ook dat de postbodes die toch zeker 2 keer per week aanbellen voor pakketjes, zowel die van de TNT, Selektvracht en die van de DHL, mij nog nooit in iets anders dan een pyjama hebben gezien, iets wat mij normaal gesproken vreselijk zorgen zou baren, ik heb toch een soort van reputatie hoog te houden en het roddelcircuit in Tiel draait altijd op volle toeren, ware het niet dat ik kickass pyjama’s heb. Met Hello Kitty erop.

Om 20.30 die avond gaat de voordeurbel.
De postbode.

“Ja, ik dacht, ik kom even checken of je nu wel thuis bent, want je was er vanmorgen niet en je bent eigenlijk altijd wel thuis en ik reed toch door de straat.”
“Ik ben er nu hoor”, zeg ik met een grote glimlach, “heb je m’n pakketje?”
“Nee, die ga ik dan nu even ophalen, ben je er over een halfuurtje nog?”
“Ja! Maar ga je ‘m speciaal voor mij ophalen?”
“Ja, geen probleem hoor.”
“Echt waar?”
“Ja, ik zie je zo.”
“Dan maak jij me de gelukkigste vrouw van heel Tiel!”

Een half uur later sta ik in de woonkamer te shinen in m’n nieuwe jurkjes met petticoat.

Hebben al die keren de deur opendoen in m’n Hello Kitty-pyjama waarschijnlijk toch indruk gemaakt op de postbode.

De verkering en ik bekeken dinsdagmiddag de aftermath van het Appelpop- en Fruitcorso-weekend in onze slaapkamer.

Alle seksspeeltjes die tot ons gebruikelijke assortiment behoren liggen verspreid door de kamer. En alle seksspeeltjes die ik ooit nog zou moeten testen voor FOXY liggen geopend en dus getest op de grond of op 1 van onze nachtkastjes. Ik heb er geen blijvende herinnering van, dus die zullen we nog een keer moeten testen. Overal liggen batterijen en snoeren van opladers. Er liggen minstens 3 flessen glijmiddel op de grond. Op. Leeg. Ik krijg een flashback van die lege flessen glijmiddel en dat we toen op zoek zijn gegaan naar proefsachetjes met glijmiddel. Die sachetjes liggen ook op de grond en tussen de lakens. Her en der liggen flessen cola die we later gevuld hebben met water. Lege bierflesjes. Flessen wijn. Plastic bekertjes. En we vinden 4 pakjes sigaretten, 3 pakjes zakdoeken, 3 asbakken en nog veel meer ranzigheid.

“Wat erg”, zeg ik.
“Wat stinkt het hier”, zegt hij.
“Dat is jouw zweet.”
“Dat is echt niet alleen mijn zweet.”
“Ja, maar het was wel gezellig hè”, zeg ik terwijl ik ‘m aankijk met een big smile.
“Echt wel.”

Nadat we zondagavond om 23.00 de laatste vrienden uitzwaaiden na een supergezellig Appelpop-vrijdag, een nog gezelligere Fruitcorso-zaterdagmiddag en een nog steeds gezellige Appelpop-zaterdagavond en -nacht én zondagmiddag, hadden de verkering en ik het lumineuze plan om maandag de hele dag in bed te blijven. Why not? We waren allebei vrij maandag en dinsdag, we moesten bijkomen van het weekend en we verdienden allebei wel een beetje diepgaande quality time samen.

“Hier hebben we toch niks meegedaan?”, vraagt J. terwijl hij een kledinghanger onder de lakens vandaan vist.
“Nee…”, zeg ik, “toch?”
“Nee…”, dat hadden we wel onthouden, toch?”
“Jawel… toch?”

“Oh, maar liefie, die kussens, die gaan echt niet meer hoor”, zeg ik terwijl we de slaapkamer druk aan het opruimen zijn en m’n neus in ons beddengoed steek.
“Wat dan?”, vraagt hij.
“Moet je ruiken”, zeg ik en druk hem een kussen onder z’n neus.
“Oooooh.”
“Vies!”
“En nou?”

En in een vlaag van verstandsverbijstering rijden we naar de Leenbakker om daar een setje nieuwe kussens en molton-hoeslakens te halen en om daarna ons hele bed en matras en alles wat er voorhanden is dusdanig om te draaien en te voorzien van nieuw of schoon beddengoed, en alles wat er schoon te maken valt te schrobben, te stofzuigen of te dweilen.

Het was nogal nodig.
En na deze 2-uur-durende lichamelijke inspanning vallen we meteen weer in slaap.
Lepeltje-lepeltje.
Om 18.00.

“En haar hele vloer lag bezaaid met haarclipjes, speldjes, papiertjes, troep, rotzooi, smerigheid, blikjes cola, snoeppapiertjes en in haar bed lagen allemaal pennen en weet ik veel wat, het kon gewoon echt niet, en op de grond zaten allemaal vlekken van allerlei soorten make-up shit en toen heb ik alles opgepakt en weg geflikkerd”, zeg ik.
“Gelijk heb je”, zegt m’n moeder.
“Want ik heb ’t 100 keer gevraagd en elke maandag kan ik alles opruimen als zij een weekend geweest is.”
“Je hebt gelijk.”
“Ik ben verdomme geen huishoudster.”
“Nee, dat weet ik allang.”
“Dus nu is haar kamertje keurig opgeruimd, met alle boeken op een rijtje in de kast, make-up in een bakje en klaar. En toen wilde ik onze slaapkamer gaan stofzuigen en toen zag ik dat dochter S. het dus niet van een vreemde heeft.”
“Wat dan?”
“J. had z’n eigen Sjakie en de Chocolade-fabriekje opgericht aan zijn kant van het bed. Ook allemaal halflege blikjes cola, halve repen chocolade, papiertjes van mini-Marsjes, mini-Brosjes, lege M&M’s-zakken, Rolo-repen, zakdoekjes, flessen water, 10 boxershorts, 5 losse sokken, het was 1 grote ranzigheid.”
“Smerig.”
“Ja, smerig, dus ik heb daar ook alles weg geflikkerd. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik ruim het links op en dan wordt er rechts door een ander een tyfuszooi van gemaakt. Zo kan ik het toch nooit bijhouden? Zo schiet het niet op hoor. Ik ben toch geen huishoudster?”
“Nee, dat weet ik allang.”
“Ze moeten hun eigen shit achter hun eigen reet opruimen.”

“Kun je nagaan hoe ik het heb gehad met jou vroeger.”