Maandelijks archief december 2009

Het was 5.00, ik was wakker en het was 24 december. "Ik heb kerststress", meldde ik aan m’n verkering. "Waarom?", vroeg hij. "Ik voel het gewoon", zei ik, "ik voel het, ik voel het." "Nergens voor nodig", zei hij, "S. komt en de pappa’s en de mamma’s komen en die vinden het écht allemaal best." "Oh", zei ik, maar ik was er toch niet gerust op. Dus nadat ik nog 2 uur wakker lag en ondertussen een boodschappenlijstje in m’n hoofd creëerde, rammelde ik hem wakker en zonder problemen deden we om 8.00 boodschappen en zaten om 9.00 weer op de bank. "Zo", zei ik, "nu ben ik er wel klaar voor denk ik." "Dan ga ik S. halen", zei hij. En terwijl hij z’n dochtertje ophaalde om daarna 6 dagen bij ons te zijn deed ik nog maar een rondje met de stofzuiger door het huis. Gewoon omdat het kon! En nadat zijn dochtertje haar tas had uitgepakt volgden een aantal totaal stress- en gedoe-loze familiaire feestdagen. De ouders van m’n verkering zijn 30 jaar geleden gescheiden en allebei weer hertrouwd met een man, zodat ik nu in het bezit ben van 1 schoonmoeder en maar liefst 3 schoonvaders! Wat er ook meteen op neerkomt dat deeltijd-dochtertje S. 6 opa’s heeft! Ingewikkeld, maar mijn vader is in ieder geval helemaal in zijn nopjes met zijn nieuwe rol als opa. Dat hij dat nog mag meemaken terwijl z’n dochter altijd als hardste schreeuwde dat ze nooit kinderen wilde. En ik moet eerlijk toegeven; zo’n klein meisje dat mijn vader ‘opa’ noemt, God, pak de doos Kleenex er iedere keer maar bij. Er waren dus heel wat opa’s en oma’s te bezichtigen en dat deden we ook. We reden naar Groningen, we reden naar Apeldoorn, we bleven thuis in Tiel, we suki-yaki-den, we gourmetten, we aten erwtensoep, we aten veel toastjes, we klaverjasten met zijn moeder en haar man, we klaverjasten met mijn ouders en we klaverjasten met zijn vader en zijn man. Ik zat wel alle drie de keren bij het verliezende team, maar dat kan dus echt niet alleen aan mij liggen hè? En ach, noem het burgerlijk. Noem het Hollandse gezelligheid. Noem het een warm bad. Noem het meant to be. Noem het met je neus in de boter. Noem het liefde. Noem het totally stressloos. Als je van je deeltijd-dochtertje een heel lief briefje krijgt voordat alle feestdagen beginnen, dan kan je alles aan.

“Ik had je bijna een poesje gegeven voor je verjaardag”, had m’n verkering 2 weken geleden nog gezegd. “Nee, maar ik wil geen nieuw poesje hoor”, zei ik. “Maar je zegt steeds dat je een nieuw poesje wil”, zei hij. “Ja, maar dat is een grapje hoor”, zei ik, "2 is katten is echt genoeg". En het was ook steeds een grapje. Echt. Heus. Echt. Maar toen m’n verkering in de auto bekende dat het hém zo leuk leek om een poesje van ons samen te hebben en toen m’n deeltijd-dochter daarna vanaf de achterbank mega-enthousiast begon te roepen: "Pappa wil een poesje, ja, pappa wil een poesje, een poesje, ja, we gaan een poesje halen", toen kon ik zoveel groepsdruk gewoon niet aan en zei ik dat we best wel even in het asiel konden gaan kijken dan. Dus wij naar het asiel met de vraag of er nog kittens waren. Hadden ze. Het asielmeisje troonde ons mee naar een kittenkamer met de mededeling dat deze kittens allemaal adopteerbaar waren. Een grijs met wit tijgertje keek ons van achter het raam aan. Tongetje uit z’n mond. “Ach, kijk hem nou”, zegt het meisje van het dierenasiel. “Aaaaah”, verzuchten we met z’n drieën in koor. Maar ik wilde eigenlijk geen wit met grijs tijgertje. Ik wilde een rode. Maar het enige rode katertje in de ruimte was dus totally not into me toen ik ‘m probeerde op te tillen. De grijs-met-witte zag echter z’n kans en sprong meteen bij me op schoot. Ja, en daar ga je. Daar ga je. Daar ga je dan weer keihard. "Ik hoef de andere kittens niet meer te zien hoor", zei deeltijd-dochter nadat de grijs-met-witte kitten haar gezicht had afgelikt. "Ik ook niet", zei m’n verkering nadat de kitten een paar minuten als een lappenpop tegen ‘m aan had gespind. "Doe er maar een strikje om", zei ik tegen het asielmeisje, want ik was natuurlijk allang verkocht. En eenmaal thuis gedroeg de 6-maanden-kitten zich alsof hij er altijd al geweest is. Hij blij, wij blij en ook Sid en Bruce keken niet echt op of om en waren na een tijdje al met ‘m aan het spelen. "Maar hoe gaan we ‘m noemen?", vroeg ik, "want alle poezen hebben een naam die past bij de periode waarin ze kwamen. Dus z’n naam moet wel voor nu staan. Voor iets positiefs. Voor gezellig en fijn." “Frank Sinatra”, zei m’n verkering. "Perfect", zei ik. I did it my way.

Elk onderzoek aangaande de kwaliteit, de smaak en het effect van sperma met positieve uitkomsten wordt door de meeste mannen met ruim enthousiasme ontvangen. Zo stuurde ex S. me een tijdje terug een linkje naar een artikel met de titel ‘sperma slikken goed tegen ouderdom’ met als begeleidende boodschap; ‘Kijk schatje, het is goed voor je, het is wetenschappelijk bewezen.’ Alsof ik zijn zaad vroeger nooit doorslikte op zon- en feestdagen. Tssssk.

Mijn huidige verkering kan er ook wat van:

"Mijn nagels zijn te zacht."
"Dan moet je meer melk drinken en meer zaad slikken, lievie."

"Ik krijg volgens mij rimpels."
"Dan moet je mijn zaad rond je ogen smeren."

“Ik heb een beetje hoofdpijn.”
"Wat dan echt helpt is mijn pik in je mond nemen."

De Oostenrijkse onderzoekers Tobias Eisenberg en Frank Madeo onderzochten het effect van spermidine, een stofje dat in hoge concentratie voorkomt in sperma. Zij kwamen erachter dat vliegen 30% langer leefden en dat de cellen van muizen die spermidine aan hun dieet toegevoegd kregen minder celschade door veroudering opliepen. Hartstikke mooi natuurlijk! Hoopvol ook! Op basis van deze resultaten staken verschillende media de hand in eigen balzak en concludeerden dat sperma goed is voor ouderdomsziekten als Alzheimer en Parkinson en dat het slikken van sperma de ouderdom vertraagt. De onderzoekers hebben het in hun publicatie nooit over het ‘doorslikken van sperma’ of überhaupt over ‘sperma’ gehad, maar nu.nl kopte sensatiebelust met de titel ‘Sperma doorslikken houdt vrouwen jong’. En na het lezen van dit spermanieuws renden alle mannen meteen naar huis om hun vriendin of ex-vriendin het heuglijke nieuws te vertellen.

Gelukkig zijn de onderzoekers zelf ook niet zo blij met de conclusies die de diverse media naar aanleiding van hun onderzoek trekken. En sorry ex S., maar volgens Eisenberg is ook de hoeveelheid sperma die je zou moeten slikken voor een levensverlengend effect nét iets teveel om praktisch haalbaar te zijn. Voor jullie mannen dus. Maar het blijft schattig hoor, de argumenten waarmee mannen je proberen te overtuigen dat doorslikken voor hen niet zo nodig is, echt niet hoor, maar het is wel héél goed voor jou! Sure.

"Het lukt me niet om een nieuw stukje voor m’n site te schrijven, ik kan me niet concentreren."
"Lievie, weet je wat jij nodig hebt?"

Kluun, dat is toch die kerel die allerlei vrouwen neukte terwijl z’n vrouw aan kanker stierf? Deze ongenuanceerde regel wordt nu, na het uitkomen van de film van ‘Komt een vrouw bij de dokter’ weer eens dunnetjes in alle media uitgespreid. Ik word daar een beetje moe van. Hoeveel mannen gaan er niet vreemd terwijl hun vrouw 8 maanden zwanger is? Hoeveel vrouwen dragen een kind van een ander dan hun eigen partner zonder dat ooit te vertellen? Hoeveel stelletjes blijven niet nog jaren bij elkaar voor de kinderen en gunnen elkaar het licht in de ogen niet? Hoeveel mannen neuken tijdens hun midlife-crisis regelmatig buiten de deur met een 20 jaar jonger meisje van kantoor? En hoeveel van die vreemdgaanders durven dat uiteindelijk op te biechten? Weinig. En als je er dan voor uitkomt ben je blijkbaar gestigmatiseerd voor de rest van je leven. En zeker niet in staat om een nieuwe relatie op te bouwen, want eens een vreemdgaander, altijd een vreemdgaander. Toch? Ik ging vreemd terwijl de vader van mijn partner op sterven lag. Dat is het zinnetje dat van mij is overgebleven als alle nuance eruit is gehaald. Ik ben bij mijn partner weggegaan op een moment dat hij mij misschien het hardste nodig had. Niet echt iets om trots op te zijn. En dat ben ik dan ook zeker niet. Maar spijt heb ik er nog geen seconde van gehad. Want pas daarna durfde ik aan mezelf toe te geven dat ik al jaren ongelukkig was. En kon ik me afvragen waar ik in Godsnaam allemaal mee bezig was. Dat ik écht veel en veel teveel dronk, dat ik maar deed alsof het allemaal helemaal geweldig ging en dat ik de dagen maar wat doorhobbelde. Ik vertelde nooit iemand hoe verdrietig ik was. Hoe ongelukkig. Dat deed ik niet, want ik wist het eigenlijk zelf niet eens meer. En vertellen dat je ongelukkig bent betekent voor mij ook dat je er iets aan moet doen. Dat je je problemen moet oplossen. En daar was ik, en daar waren P. en ik samen, niet meer toe in staat. De dag voordat ik wegging bij P. belde ik niet naar m’n ouders om al m’n shit op tafel te gooien. Ik belde niet naar m’n beste vriendin. Ik belde niemand die dicht bij me stond. Ik belde iemand die ik 5 jaar niet had gezien. Ik belde naar m’n huidige verkering. Voor een booty call. Maar het bleek een wake up call.

"Ik ben best wel een beetje zenuwachtig", zeg ik tegen de dame die m’n schaamhaar gaat weg-laseren. "Ah joh, dat hoeft helemaal niet", zegt ze. Ze laat me plaatsnemen in een tandartsstoel met witte handdoeken eroverheen. Naast me staat een intimiderend groot apparaat. Formaatje wasmachine. "Het voelt voor jou misschien een beetje ongemakkelijk, maar ik heb al enorm veel vrouwen behandeld en we zijn vrouwen onder elkaar toch?” Eh, nou, dat zal dan allemaal wel, ik vind het toch niet echt heel gezellig om me in het bijzijn van een vreemde uit te kleden. Maar wat moet, dat moet en ik even later lig ik in volle glorie op de witte handdoeken. "Kijk", zeg ik en ik wijs richting m’n lies, "moet je zien, die bultjes, dat kan toch niet, dat is toch lelijk, ik heb me vanmorgen geschoren en nu alweer dit!" "Over iets meer dan een half jaar ben je daar voor altijd vanaf en dat is zo fijn!", zegt ze vrolijk. "Heb je het zelf ook laten doen?", vraag ik. Gedeelde smart is immers halve smart. "Ja, ik moet nog 1 behandeling”, zegt ze, “en ik ben er ontzettend blij mee.” "Nou, ik kan niet wachten", zeg ik, "dus kom maar op met dat apparaat." En na het aanbrengen van wat geleidingsgel begint de laserdame met de IPL-behandeling. "Voel je dit?", vraagt ze terwijl ze een keertje flitst. "Nee, eigenlijk niet echt", zeg ik. "En dit?", vraagt ze na het apparaat waarschijnlijk een tandje hoger te hebben gezet. Ook niet echt. En het is niet dat ik zo’n ongevoelig kutje heb, want normaal gesproken hoef je er maar naar te kijken en ik kom al klaar, dus daar kan het niet aan liggen. "Nou, dat is dan mooi", zegt de laserdame en ze flitst vrolijk een eindje verder. Pas op m’n schaamlippen zelf heb ik zoiets van; nou, echt lekker is anders. Maar het gevoel is prima te doen. En na 5 minuten blijkt de hele happening alweer voorbij. "Was dat het?", vraag ik. "Ja, dat was het", zegt ze. "Nee!", roep ik verbaasd. Maar dat was het echt. "Ik ga het echt iedereen aanraden", zeg ik. Ik zag er zo tegenop en ik was zo bang dat het ontzettend pijn zou doen, maar het is dat ik weer 6 weken moet wachten tot de volgende behandeling, anders was ik morgen al gegaan.

www.laviekappers.nl

Een half jaar geleden heb ik een lijstje met 3 dingen opgesteld die ik ooit wilde, maar nooit durfde. Dingen die ik moet doen. Dingen waar ik de rest van m’n leven nog wat aan heb. Dingen die allen de onderliggende gedachte hebben; mens durf te leven! De eerste was een tatoeage op m’n pols. Die zit er inmiddels en die laat ik ook nog wel even zitten. Het tweede is het halen van m’n rijbewijs. Ik ben inmiddels 34 en een rijbewijs bezitten is misschien toch wel handig voor de toekomst, al heb ik nu een niet-drinkende man met auto in m’n bezit. Dat rijbewijs kan nog wel even wachten dus. Het derde ding op m’n lijstje is het volledig thermisch en permanent laten laseren van m’n schaamhaar. Sommige mensen zijn allang blij dat ze elke ochtend überhaupt weer wakker worden, maar ik wil de rest van mijn leven graag elke ochtend wakker worden met een glad kutje. Dat gedoe met scheermesjes ben ik namelijk helemaal zat. Je scheert je, je bent blij, je doet naakt een dansje door de slaapkamer, je man is blij en een paar uur later loop je weer met bultjes, jeuk en stoppeltjes tussen je benen. Je blijft aan de gang. Het is water naar de zee dragen. Een hele toestand. Daarnaast ben ik in de meeste van mijn handelingen ietwat lomp, manisch, ongeconcentreerd en ongecontroleerd en die eigenschappen in combinatie met een scheermesje en je meest gevoelige lichaamsdelen zorgen gegarandeerd voor problemen. En die problemen kunnen volledig worden geëlimineerd door een paar IPL-behandelingen. En wat is nou 6 tot 10 keer pijn lijden als je er een leven lang plezier van hebt? Dacht ik. Er is namelijk een klein probleem. Ik heb iets met kappers. Of eigenlijk juist helemaal niets. Ik kan er niet tegen dat ze aan me zitten, dat geouwehoer tussendoor, het maar lijdzaam ondergaan van de knipbeurt en dan maar afwachten of ze doen wat je zelf in gedachten had. En een dame met een IPL-laserapparaat in haar handen is eigenlijk de grootste kutkapper van allemaal natuurlijk. Vanmiddag ga ik voor m’n eerste afspraak.

Trots als een hond met 7 lullen was ik gisteren, toen alle winnaars van een Dutch Bloggie 2009 hun award kregen opgespeld. Elke medaille had een andere kleurcombinatie en was opgeleukt met pomponnetjes, balonnetjes, een stukje USB, een toetsenbord-toets, dingetjes uit een suprise-ei, gestempelde lintjes en een fijne Dutch Bloggie-button! Uren en uren werk zit er in elke medaille, en vooral ook veel gegodver, maar het zag er allemaal superfeestelijk uit. En dat was precies de bedoeling!