web analytics

Maandelijks archief augustus 2008

MINIMALISME

"Ik wil alle tierelantijntjes en troep weg, het moet weg, alles moet weg, ik ben het zat", gilde ik vanmorgen om 6.30 tegen P. terwijl ik alweer bezig was met het schoonmaken en opruimen van de woonkamer. Hij keek me vertederd aan en zei: "Mooi hè, hoe dat minimalisme met de jaren komt. Ik had dat ook toen ik 32 was."

9

LUNA HEEFT ER DE SCHIJTES IN

Maandagochtend 8.00: “Pffffffffrrrrrrrtttttssssss”, hoor ik vanuit het hoekje van de keuken. Ik vermoed het ergste en inderdaad; naast de kattenbak ligt een plas stront en Skinner staat er ietwat verloren bij. Met een stukje karton en een papiertje probeer ik wat van de waterdunne drap in een plastic zakje te schuiven om het daarna meteen naar de dierenkliniek te brengen. Een paar uur later word ik al gebeld. “Ik heb slecht nieuws”, vertelt de dierenarts, “Skinner is toch weer besmet met de parasiet.” “Ja, dat dacht ik al”, zeg ik. “Dus alle katten moeten opnieuw aan een pillenkuur”, vertelt ze, “en dit betekent dat er zich een herbesmettingsbron in huis bevind en die kan overal zitten. In de plantenbak, in de kattenbak, maar ook op plekjes waar ze graag liggen bijvoorbeeld.” “Oh, fuck”, zeg ik gelaten. “En het is geen oordeel over de hygiëne in jouw huis, maar ik raad je aan om alles overal schoon te maken met water met verdund chloor.” “Oh, nee, dan heb ik 300 vierkante meter om te schrobben”, antwoord ik. “Oh, dat is wel heel vervelend, maar het is wel het beste”, zegt ze, “en vanavond tussen 6 en 7 liggen de pillen voor de poezen klaar.” “Oh, kan dat niet eerder, want ik heb eigenlijk een afspraak”, vraag ik. Nee, dat kon niet eerder. Zucht. Wanneer ik de telefoon uitdruk is het eerste waar ik aan denk een wijntje. Die heb ik nu wel verdiend. Wat? Ik heb er wel 10 verdiend! Ik bel m’n hulplijn. “Liefje, ik word helemaal gek hier”, zeg ik. “Die katten moeten wéér allemaal aan die pillen voor 5 dagen. En Skinner moet gewassen worden. En het allerergste is dat het hele huis helemaal gereinigd moet worden, van boven tot beneden, met water en chloor. Zodat Skinner niet weer herbesmet kan worden. Kan overal zitten, in de plantenbakken, op de vloer. Ik sta op instorten. En dit samen met m’n detox, ik heb dorst, oh, wat heb ik een dorst, ik trek het niet, ik vind het kut, ik baal ervan en de dierenarts heeft die pillen pas klaar staan tussen 6 en 7 vanavond en ik had eigenlijk hele andere plannen, maar nu moet ik daar toch nog langs straks, verdomme.” “Maar liefje, wat wil je dat ik eraan doe?”, vraagt hij. “Hoe bedoel je?”, vraag ik. “Nou, wat kan ik nu doen om je te helpen?”, vraagt hij. “Helpen, helpen?”, zeg ik, “ik wil gewoon even tegen je aan zeiken. Je kan me toch niet helpen. Ik wil alleen klagen.” “Maar liefje”, zegt P., “daar heb je toch je weblog voor?”

20

VOOR STERKE MAGEN!!!

Ik moest er zelf een beetje van kokhalzen, van de foto’s die ik te zien kreeg! Nu kan ik over het algemeen prima tegen gore televisieprogramma’s met opengereten lijven en ledematen, expliciete operatiefoto’s en bloed, maar foto’s van de binnenkant van mijn eigen katertje, ehm, nou nee! Voor sterke magen: zie hier de operatiefoto’s van Bruce Lee! Op de site van Dierenkliniek de Wetering!

10

ZO GAAT-IE GOED!

Waar een mens dus spontaan van naar een koud glas Chardonnay grijpt: Ik hoorde gisteren dat Skinner nog steeds, of misschien alweer besmet is met z’n Giardia-parasiet, dus de komende dagen kan ik wéér met pillen voor alle poezen aan de slag. Ik word al moe als ik eraan denk! Maar helemaal moe werd ik vanmorgen! Toen stond ik namelijk heel voorzichtig een draadje van ongeveer 80 centimeter uit het keeltje van Bruce Lee te trekken. Zucht!

9

MADONNA!!!!

Dat fijne concert dat Madonna volgende week gaat geven… daar ga ik dus echt wel naartoe! ‘Give it 2 me, Yeah / No one’s gonna show me how / Give it 2 me, Yeah / No one’s gonna stop me now!’

4

HERE WE GO AGAIN

Ik ging vrijdagochtend op de weegschaal staan. Moet je sowieso nooit doen, maar omdat ik Skinner elke week moet wegen en die kater er niet uit zichzelf op ging staan, had ik geen keus. Ik zag een getal dat ik niet herkende, zelfs toen ik Skinner er met zijn 3,1 kilo vanaf trok bleef er een getal over dat ik nooit eerder op m’n weegschaal zag. Kut. Kuttekuttekut. Wat nu? Er waren 2 opties. De eerste was; doen alsof ik niks gezien had. Gewoon een flesje van het een of ander opentrekken en aan het einde van dat flesje zou ik waarschijnlijk niet eens meer weten waar ik me een paar uur eerder druk over maakte. Ik koos voor optie 2: Detox. Hardcore. Ieder pondje gaat door het mondje, maar waarschijnlijk zijn die pondjes er bij mij intraveneus en integraal ingepompt met liters Chardonnay en Prosecco. De avond ervoor had ik zelfs nog bij vriend P. en vriendin D. op de bank gezeten. Hun aan een klei-shake, ik met een Chardonneetje. “Nou, lekker hoor, zo’n wijntje”, had ik gelachen, “veel succes met die shakes van jullie.” Ik had ze zelfs een beetje voor gek verklaard, maar de volgende ochtend stond ik dus zelf met een paar doosjes Detox-pillen bij de Etos. Ik las ‘Ter ondersteuning voor het lichaamseigen vermogen om afvalstoffen te verwijderen’ en ‘cichoreiwortel, bittersinasappel, psyllium, spirulina en guldenroede’ en het leek mij een prachtproduct! Al het gif m’n lichaam uit! En fruit, groente en heel veel water erin! Ik ging ervoor! En toen ik thuis kwam kickte ik meteen de eerste pil naar binnen. Om ‘m daarna meteen weer kokhalzend in de gootsteen te spugen. Zucht. De pil, xtc, M&M’s, deepthroaten, kokkindjes, kauwgom; allemaal geen probleem, maar die Detox-pillen krijg ik dus niet weg. Niet in 1 keer in ieder geval. Ik heb nu 3 dagen geen alcohol gedronken. Geen vlees gegeten. Geen suiker. Vandaag ging ik uit eten met P. en ik heb niet eens een wijntje besteld om het heerlijke hoofdgerecht (ravioli gevuld met zaagbaars en pistachenootjes) te begeleiden. Ik heb in die 3 dagen 18 Detox-pillen geslikt. En iedere 18 keer was het een drama. Een kleine hel in de keuken. Een gevecht tussen mijn huig en mijn wil. Nog 27 dagen en 142 pillen te gaan. Vanaf morgen spoel ik ze weg met een Chardonneetje.

25

WIN EEN BRUCE ROMPERT!


Bruce toont hier, in blakende gezondheid, maar weer eens waarom het PloesiePoesie-logo volledig op hem gebaseerd is! En dit logo drukte ik, geheel zelf, met mijn nieuwe zeefdruk-machine uit Japan op wat lieve baby-rompertjes! Kan in de wasmachine, kan gestreken worden en er kan op gekotst en gekwijld worden. De eerste twee lezers/lezeressen die reageren, en die in de afgelopen maand een kindje hebben gekregen, krijgen geheel gratis zo’n kekke rompert thuisgestuurd! Voor alle anderen; de romperts zijn binnenkort te verkrijgen in mijn PloesiePoesie-shop. Als ik eindelijk de rust en reinheid en relaxtheid heb gevonden om alles te updaten!

Update 1: Rompert #1 gaat naar Linda!!!
Update 2: En de tweede rompert gaat naar Evelien!

33

R.I.P. NAAIMACHINE

Als de naaimachine waarop m’n moeder vroeger haar kleding maakte en jaren later mijn eerste babykleertjes, als die naaimachine vandaag, na honderden PloesiePoesies genaaid te hebben, als die naaimachine het dan écht, écht niet meer doet, écht na 40 jaar z’n langste tijd gehad heeft, ja, dan is dat wel een moment om zachtjes bij te huilen.

8

DE OLYMPISCHE SPELEN

Ik ben die hele Olympische Spelen al weken zat, maar P. zit er elke dag weer helemaal klaar voor. Partner P. vandaag, met tranen in z’n ogen: "Ik dacht niet dat ik het ooit zou zeggen, maar Ankie van Grunsven is een sieraad voor de Nederlandse sport."

9

LUNA EN JORDY

Met 5 plastic tassen vol PloesiePoesies probeer ik het kleine halletje binnen te lopen waar het winkelmeisje me op gewezen heeft. “Daarachter staat een stoel”, zegt ze, “ga maar vast zitten, dan help ik deze klant nog even.” Ga maar vast zitten? Ga maar vast zitten?! Eerst moet ik me langs 2 middelgrote honden en 1 grote Deense Dog pup zien te manoeuvreren! En binnen no time staan ze alledrie kwijlend tegen me aan te springen. “Je bent toch niet bang voor honden hè?”, vraagt het meisje. “Eh, nee, hoor, maar ik ben meer een poezenmens, volgens mij ruiken ze dat”, zeg ik. “Ze doen niks hoor”, roept het meisje, “en er lopen hier ook 5 katten rond, dus ze zijn wel wat gewend.” “Oh, okay”, zeg ik terwijl ik m’n tassen neerzet en plaatsneem op het stoeltje. De honden schieten als een kermisattractie langs m’n benen. Links, rechts, op en neer en op en neer. “Nee, niet je kop in de tas”, zeg ik tegen een dikkige labrador en duw ‘m aan de kant. Nee! Geen hondenkwijl op m’n PloesiePoesies! “Jij bent braaf”, zeg ik tegen een soort zwarte herder die naast me komt zitten en aai ‘m over z’n kop. Ik ruik aan m’n hand. Nee, niet lekker. “Ik kom er zo aan hoor”, zegt het winkelmeisje, “wil je koffie?” “Ja, doe maar.” En terwijl ik heel even niet oplet staat de Deense Dog-pup ineens met een roze PloesiePoesie in z’n bek te schudden. “Nee, hondje, nee!”, roep ik en probeer de poes uit z’n bek te pakken. “Nee, stout”, probeer ik daarna. Oh, paniek! “Laat los hondje, laat los!”, roep ik in een laatste wanhoopspoging en gelukkig sta ik even later het hondenkwijl van de poes te vegen. “Misschien kun je de tassen beter op de tafel daar zetten”, zegt het winkelmeisje terwijl ze me een kopje Senseo geeft, “nog 5 minuutjes, dan ben ik er.” Wanneer ik m’n tassen op de tafel heb gezet en een slokje van m’n Senseo neem zie ik dat de Dog zijn kop in een kattenbak steekt. “Jordy! Niet doen”, hoor ik vanuit de winkel, “Jordy!” Het meisje loopt richting de Deense Dog en trekt hem aan z’n halsband uit de kattenbak. Een strontlucht komt me tegemoet. Jordy’s grote roze tong draait een cirkel rond z’n bek. “Heeft-ie nou kattenpoep gegeten?”, vraag ik het meisje. “Ja, ze doen het alle drie”, zegt ze, “hoe verser de poep hoe beter.” WTF? De Dog zit op nog geen meter afstand en kijkt me vrolijk aan. Daarna komt Jordy met z’n kwijlende bek op me afgelopen. En legt z’n kop op m’n knieën. Op m’n kekke ‘70’s jurkje. I’m soooooo not a dog person.

17