Maandelijks archief juli 2008

Ik ga liever 10 keer teveel dan 1 keer te weinig naar de dierenarts, dus toen Bruce vanmorgen rillend op de tafel lag belde ik meteen. "Kunt u ‘m even temperaturen, want als hij koorts heeft, dan kunt u beter toch even langskomen", zei de assistente. En nee, natuurlijk lukte dat temperaturen niet. Bruce had wel andere dingen aan z’n kop dan zo’n koud ding in z’n kont krijgen. En ja, daarna ging Bruce van ellende weer terug onder de bank om daar te blijven rillen. En toen raakte ik zelf in paniek, want was als de hechtingen eruit waren gegaan? Wat als z’n darmen aan het dwalen waren in z’n lijf? Dus weer in een snikhete taxi met m’n vader en een kat in bakkie om zekerheid te hebben, want alles beter dan de staat van wanhoop waarin ik verkeerde. Even later vertelde de dierenarts dat Bruce inderdaad koorts had. Hij kreeg nog een extra anti-biotica-shotje en een extra setje pillen mee. En we wachten wederom alles af.

Okay, het is geen 6 miljoen, maar van het geld dat Bruce ons het afgelopen jaar gekost heeft hadden P. en ik best 2 maanden naar Thailand gekund… Voor het geintje van de afgelopen dagen betaalden we 650 euro, maar hij doet het weer! Alle schietgebedjes hebben geholpen! Hij ligt momenteel met grote oorlogswond onder de bank en hij maakt een duffe doch gezellige indruk! Hij mag 2 dagen niet eten en daarna pas heel voorzichtig. Aanstaande zaterdag is het een kritieke dag, omdat dan de darmwondjes zouden kunnen gaan lekken. Dus nog even doorbidden dan maar, zucht! Het is een hele toestand allemaal, maar, oh, wat hou ik van die kat!

"Hallo, met de dierenarts, ik bel u even over Bruce Lee”, zei de dierenarts gistermiddag. “Vertel”, zei ik met een bonkend hart, doodsbang dat het slecht nieuws zou zijn en dat Bruce alsnog gestikt was in het draadje voordat ze ‘m konden opereren. “Nou, ik heb het even goed bekeken”, zei ze, “en de draad zit om z’n tong gedraaid en gaat dan richting z’n maag.” “Dat meen je niet”, zei ik. Maar dat meende ze wel. “En nu verwacht ik”, ging ze verder, “dat als we de draad doorknippen, dat de draad dan vanzelf richting het maag-darmkanaal verdwijnt en dat hij er dan volgens de gebruikelijke weg uit gaat.” “Oh”, zei ik, “dat is trouwens wel eens gebeurd, dat er een draad uit z’n kont hing met stront eraan.” “Dus we opereren ‘m niet”, zei de dierenarts, “maar we kijken eerst wat er gebeurd als we het draadje losknippen. En dan blijft hij vannacht een nachtje hier en dan…” “Oh, nee”, onderbrak ik haar, “hij zit daar ’s nachts bij jullie alleen in zo’n kooi, zonder dat er iemand naar ‘m omkijkt, dat wil ik niet. Als jullie dat draadje hebben losgeknipt dan kom ‘m vanavond wel ophalen.” “Okay, dan maken we een afspraak voor morgenochtend”, zei ze, “en dan kijken we hoe het dan met ‘m is. Laten we hopen dat het allemaal met een sisser afloopt.” En dat hoopte ik ook. En dat hoopte P. ook. En m’n ouders ook. Maar dat deed het dus niet. Eenmaal thuis kotste Bruce meteen het water uit dat hij even daarvoor had gedronken. De rest van de avond lag hij voor Pampus in het hemelbed. En ’s nachts tilde ik ‘m mee naar beneden om bij mij en P. op bed te slapen. En gelukkig deed-ie dat ook, anders had ik zelf ook geen oog dichtgedaan. Maar vanmorgen trof ik een bijna laveloze Bruce aan op het voeteneind. Hij had geen honger, geen dorst, reageerde niet op ‘blikkie-blikkie’ en wilde alleen maar liggen en slapen. Dus toen we ‘m om 9.00 bij de dierenarts brachten, besloot ze ook meteen om ‘m alsnog te gaan opereren. En nu ben ik in afwachting van het verlossende telefoontje dat Bruce de operatie goed heeft doorstaan. Ondertussen heb ik net als Bruce het gevoel dat er een knoop in m’n maag zit.

Update, 14.46: Bruce is net aan het bijkomen van z’n narcose. Het was nogal een zware operatie volgens de dierenarts. Er zat een 2 meter lange draad gefrummeld vanaf z’n maag tot aan z’n dikke darm. Die is nu verwijderd door 2 gaatjes in z’n dunne darm te maken. Om 17.00 mag ik weer bellen om te kijken of ik ‘m om mag halen vanavond of dat hij een nachtje in de nachtkliniek moet doorbrengen. Zucht en steun!

Update, 17.35: Ik mag ‘m zo op gaan halen!

Update, 19.02: Bruce is thuis! Later foto’s van z’n grote wond!

Denk je dat je echt alles hebt gehad op poezen-drama-gebied, en vooral dat het nu eindelijk ook wel eens afgelopen mag zijn, sta je ineens met een kater met hoge koorts wéér bij de dierenarts. Bruce Lee heeft een draad ingeslikt en het kan om z’n darmen zitten. Zielig! Hij wordt einde middag geopereerd en ondertussen doe ik maar weer 100 schietgebedjes. Gelukkig zijn m’n ouders hier om mee te bidden.

Vriendin S. brandt af en wat cd’tjes voor me met live-sets van Armin van Buuren. Niet dat ik dat zelf niet kan, maar als zij het doet is het leuker. En nu is er muziek die ik wel aardig vind. Of geinig. Of leuk als achtergrondmuziek. Maar er is ook muziek die je optilt. Die je alles doet vergeten. Muziek die je godverdomme het gevoel geeft dat je leeft! En voor mij zijn dat dus de live-sets van Armin van Buuren. Of mischien iets breder; voor mij is dat trance. Maar om specifiek te zijn; voor mij is het de 9 uur durende live-set die Armin van Buuren speelde in de Jaarbeurs in Utrecht in april 2008. Deze volledig illegaal, maar met heel veel liefde, gedownloade cd ‘Armin Only – Imagine’ draai ik al weken elke dag. En nu is er 1 nummer op die cd die ik extra waardeer. Een plaat die ik steeds terugspoel om ‘m dan nog een keer te horen via m’n pc-speakertjes. And again… and again… and again… and again… and again… and again… and again…  En ik ben al een paar dagen op zoek naar de titel van die plaat. Maar ik kan ‘m niet vinden. En daar knap ik bijna volledig hysterisch van uit m’n panty. Bijna dan. Want ik heb, naar mijn idee, overal al gezocht. Het is de plaat die er op ongeveer 1:03:30 wordt ingemixt en die er op 1:03:56 helemaal gigantisch in knalt. Die. Die tussen nummer 12 en 13 op de cd. Die waarvan je meteen spontaan 5 xtc-pillen wil slikken. Misschien dat m’n leven precies hetzelfde blijft als ik niet weet van wie dat ene nummer is, maar op dit moment denk ik van niet. Het is een obsessie. Ik zit er helemaal in. Dus, fuck it, ik draai de hele set gewoon nog een keer! En als ik 88 ben en dement, of getormenteerd door alle drank en drugs die ik in m’n leven in m’n lichaam heb gegooid, laat mij dan in Godsnaam non-stop naar deze 9-uur-durende set van Armin van Buuren luisteren. Laat me incontinentiematten vol pissen, laat me m’n vrienden vergeten, m’n verleden niet meer herinneren, laat me achter in een klein kutkamertje met nog 4 andere bejaarden, maar geef me een MP3-speler met deze live-set op repeat. Omdat ik, als ik deze set wanneer dan ook hoor, morgen of over 50 jaar, zal voelen dat de wereld ooit aan mijn voeten lag, dat alles kon, dat ik alles kon, dat ik alle keuzes kon maken, dat ik alles had. En meer.

p.s.: Ik wilde dus een gezellige YouTube-link neerzetten hier. En toen vond ik ineens de plaat die ik zocht. Zul je altijd zien. Ik had het over ‘Till the Sky Falls Down’ van Dash Berlin. Maar dan vet diep gemixt door Armin. Zoals alleen hij dat kan: http://youtube.com/watch?v=4MFSJJaDvYk.  

P. en ik namen een abonnement bij ConnectCar. Een eigen auto hebben we niet nodig, maar af en toe is het best handig om er eentje in de buurt te hebben. En er is een ConnectCar-parkeerplek precies voor onze deur, dus een uur rondrijden op zoek naar een parkeerplekje was verleden tijd! Wij waren een paar maanden fan van ConnectCar. Wij reden overal naartoe! Wij hielden van dit systeem. Wij hielden van onze parkeerplek! Maar aan alle geluk komt een einde en dat einde kwam voor ons vorige week, toen de pa van P. z’n verjaardag vierde. We reserveerden de ConnectCar keurig van 14.00 tot 1.00 en wij liepen de deur uit met een paar zware tassen zelfgemaakte hapjes. Wij deden de deur op slot en stonden toen ineens op een lege parkeerplek. “Hè? Waar is die auto nou?”, vroeg ik onnozel. “Die zal degene voor ons wel niet hebben teruggebracht”, zei P. pissig. “Wel, godverdegodver”, zei ik. “En nu?” P. besloot te bellen met ConnectCar. Ja, nee, ja, nee, degene voor ons had de auto waarschijnlijk niet op de juiste plek gezet. En ja, nee, ja, nee, hij had ook niet doorgegeven waar de auto dan wel stond. En ja, nee, ja, nee, dat was heel vervelend. Maar we konden naar de Brouwersgracht lopen, daar stond een andere ConnectCar, die konden we wel pakken. “Ja, flikker op, dat is 20 minuten lopen met die 3 kilo saté en gehaktballetjes”, zei ik, “moet ik op m’n hakken van 12 centimeter nu boeten omdat een of andere klootzak onze Opel Corsa niet op de juiste plek heeft teruggezet? Hell no!” Ook P. werd nu écht boos en hij belde terug: “Wij nemen een taxi en die kosten die verhalen wij op degene die de auto niet heeft teruggebracht.” Moesten we maar doen. Dus dat deden we. En een paar dagen later belde P. weer naar ConnectCar. Hoe het nou precies zat. En vooral hoe het nou precies zat met die 65 euro die wij hadden betaald voor een taxi van Amsterdam naar Mijdrecht. “Wat?”, brieste P., “Dus de persoon voor ons krijgt alleen een boete van 25 euro?” Ja, dat waren blijkbaar de regels. En hij kreeg een waarschuwing. En naar onze taxikosten van 65 euro konden we fluiten. Maar de volgende keer dat we een ConnectCar leenden hoefden we alleen de benzinekosten te betalen. Geen reserveringskosten. Fijn hè?! Heel fijn! En bedankt. Het systeem van ConnectCar bestaat bij de gratie van eerlijke mensen. En laten er daar nou net te weinig van zijn.
www.connectcar.nl

In een poging om mezelf gelukkig te eten had ik vrijdag de halve Albert Heijn geplunderd. Ik zuchtte en staarde naar de zakken snoep, chips, drop, koek en de slagroomschnit die ik net had gekocht. Wat een weelde. Veel te veel. En na 7 apekoppen, een paar dropsleutels, een handje Hamka’s en een gevulde koek zat ik eigenlijk al vol. Maar veel gelukkiger voelde ik me niet. Zucht. “P.”, riep ik terwijl hij aan het stofzuigen was, “P., ik ga even een tas met boodschappen voor die ene zwerver klaarmaken. Die ene die altijd op de brug zit met die hond.” Tijdens mijn trip naar de Albert Heijn was ik langs hem gekomen en ik geef hem wel vaker wat geld. Altijd 5 euro, zodat hij de rest van de dag niet meer hoeft te bedelen. Dat is wat hij nodig heeft, vertelde hij ooit, 5 euro, om zowel voor zichzelf als z’n hond te zorgen. Ik deed wat snoepjes in een boterhamzakje en wat dropjes in een ander boterhamzakje. Ik halveerde m’n zak doppinda’s. Ik halveerde m’n slagroomschnit en deed ‘m in een plastic bakje met plastic vorkje. En samen met een zak chips, een pak koekjes en wat fruit en tomaten deed ik alles in een tas. “Tot zo liefje”, riep ik en wandelde naar de brug. “Hé, hoi, hoe is het?”, vroeg ik toen ik naast de zwerver hurkte. “Goed hoor”, zei de zwerver. Ik opende m’n plastic tas. “Ik heb wat lekkere dingetjes voor je ingepakt”, zei ik, “wat fruit, nectarines, perzik, wat tomaatjes, chips, koekjes, snoepjes, nootjes en wat te drinken.” Hij keek van de tas naar mij en zei: “Jij bent gek.” Ik zei: “Nee joh, ik heb meer dan genoeg.” Ik gaf hem een briefje van 20 euro. “Hier, dan hoef je hier het hele weekend niet meer te zitten.” Hij bedankte me uitvoerig en zei toen: “Mag ik je wat vragen? Ben jij rijk?” “Ja, ik ben rijk”, zei ik, “mijn vriendje en ik hebben een goede baan, dus er valt genoeg te delen.” “Dat is mooi”, zei de zwerver, “dat is heel mooi.” “Maar hoe heet je eigenlijk?”, vroeg ik. “Ik heet P.”, zei de zwerver. “Echt waar?”, riep ik, “dat meen je niet! Zo heet mijn vriendje ook!” “Nou, dit is mij nog nooit overkomen”, zei P. de zwerver, “wil je jouw vriend ook hartelijk bedanken?” “Natuurlijk”, zei ik, “een fijn weekend.” En verdomd, toen ik wegliep voelde ik mezelf een stuk beter. En er wachtte thuis nog een halve slagroomtaartschnit op me.

Vroeger, vroeger, vroeger! Toen ik nog maar een jaartje schreef voor deze website, werd ik regelmatig aangesproken door ‘rukkers’; mannen die sekscontact probeerden te leggen via ICQ, mail, MSN of meer van dat soort chatprogramma’s. En omdat ik momenteel voor FOXY bezig ben met een item nam ik weer even een trip down memory lane om te ontdekken dat er eigenlijk nog niets is veranderd in het chatgedrag van mannen die héél erg met hun pik omhoog zitten… én dat ik het nog steeds leuk vind om ze een beetje te pesten. Lees hier: Rukker 11. En hier: Rukker9.

Rukkert1342 (08:07): Jij hebt zeker een relatie?
Luna (08:07): Ja, al 10 jaar.
Rukkert1342 (08:08): Ik heb relatie, maar mag daten zoveel ik wil. Heb lekker speelgoed.
Luna (08:08): LEGO? Of bedoel je die foto van je lul in je boxershort die je net stuurde?
Rukkert1342 (08:10): Jij bent zeker nooit stout?
Luna (08:11): Ik ben zeker wel eens stout…
Rukkert1342 (08:11): Hmmm… heerlijk… Ik heb behoefte aan veel sex…
Luna (08:13): Dan kun je je toch ook afrukken?
Rukkert1342 (08:13): Doe ik er ook nog bij… Ben jij vaak stout?
Luna (08:14): Met stout bedoel ik niet vreemdgaan hoor…
Rukkert1342 (08:15): Wat bedoel je dan?
Luna (08:15): Nou, dat ik wel eens stiekem een courgette door de spaghettisaus doe, terwijl ik weet dat m’n vriendje dat niet lust… maar dan snij ik het zo klein dat hij het niet merkt…
Rukkert 1342 (08:17): En jij werkt voor een seksblad?
Luna (08:17): Ja, al 7 jaar…
Rukkert (08:18): Weet je hoe het is om altijd geil te zijn?
Luna (08: 18): Ja hoor, daar weet ik alles van…
Rukkert1342 (08:19) Loop bijna de hele dag met een opgezwollen pik rond…
Luna (08:20): Joh!?
Rukkert1342 (08:20): Mag ik je een keer ontmoeten?
Luna (08:22): Nee, dat gaat niet gebeuren…
Rukkert1342 (08:24): Jammer.
Luna (08:24): Ik heb een relatie en dan zou ik een man ontmoeten die zinnen in een chat gebruikt als ‘ik loop bijna de hele dag met een opgezwollen pik rond’, ik denk niet dat ik daar punten mee scoor thuis!
Rukkert1342 (08:26): Dat ga ik toch niet zeggen?
Luna (08:27): Je schrijft net dat je de hele dag met een stijve pik rondloopt!
Rukkert 1342 (08: 29): Klopt, sorry, maar je man weet toch dat je bij een seksblad werkt?

Het was toch allemaal iets erger dan de dierenarts had gedacht, helaas. Skinner heeft geen last van z’n schildklier, wat heel fijn is natuurlijk, maar z’n eiwit-waarden zijn zorgelijk laag en hij heeft waarschijnlijk een heel erge infectie/ziekte/vieze-narigheid/toestand in z’n darmen… En om 100% zeker te weten wat het is zou hij een endoscopie kunnen krijgen, maar dat zou enkele honderden euro’s gaan kosten en niet dat dat nou het probleem is, maar voor zo’n endoscopie moet-ie onder narcose en daar is-ie eigenlijk te zwak voor… Dus leek het de dierenarts ook het beste om ‘m Prednison te geven. En dat heb ik ‘m net gegeven. Klein poezendrama alom hier!