Maandelijks archief maart 2007

“Geef mij eens zo’n paasei”, zegt m’n moeder terwijl ze naar mijn etagère met chocolade-eitjes wijst. Ik geef haar een eitje en ga weer verder met het kijken naar ‘Oprah’. Tot m’n moeder ineens opstaat van haar stoel en heel hard begint te piepen en hijgen. “Hieuw, hieuw”, doet ze en ik schrik me kapot. “Wat is er?”, vraag ik volledig in paniek, maar m’n moeder kan geen adem meer krijgen. “Bel 112”, schreeuwt m’n vader die net zo hard in paniek is als ik. Ik ren naar de telefoon en sta daarna enkele seconde met de telefoon in m’n hand te bedenken welk nummer ik ook alweer moet indrukken. Dan bedenk ik me dat de komst van de ambulance sowieso te laat zou zijn. Hoe lang doet een ambulance erover om hier te komen? Een paar minuten? Dan is ze allang gestikt in dat paasei! Hoelang kan een mens zonder zuurstof voordat er gedeelten van de hersenen beginnen af te sterven? Mijn moeder als een schuimpje in een rolstoel, incontinent, weet ik veel wat, dat beeld had ik eigenlijk voor over een jaar over 20 in gedachten. Nog niet nu! Ik hoor en zie m’n moeder weer naar adem piepen. ‘Hieuw, hieuw.” Ik moet helemaal niet het alarmnummer bellen, ik moet de Heimlich-manoeure toepassen. Ik heb altijd gedacht dat het kennen van de Heimlich-manoeuvre nog wel een keer van pas zou komen, maar dat ik ‘m bij m’n eigen moeder zou gebruiken, dat had ik nooit kunnen bedenken. Meteen sta ik achter m’n moeder met m’n vuist tegen haar maag met alle kracht te duwen. En te duwen. En het lijkt niet te lukken, maar even later komt er toch een stuk paasei naar buiten. Zucht en steun. “Wat had je nou gedaan?”, vraagt m’n vader aan m’n moeder als we even later volledig uitgeput aan tafel zitten. “Man, ik verslikte me gewoon”, zegt ze rustig. “Verslikte? Verslikte? Ik dacht dat je hartstikke dood ging”, zeg ik. “Ach, dat heb ik wel vaker hoor”, zegt ze kalm. Maar een uur later zit ik nog te beven op m’n stoel en m’n hartslag tikt nog steeds op standje hyperventilatie. “Wil je dat alsjeblieft nooit meer doen!”, zeg ik tegen m’n moeder, “moet je zien hoe m’n handen trillen.” “Ik ga toch een keertje dood hoor”, zegt ze rustig. “Ja, doe dat dan lekker bij jezelf thuis en niet bij een ander”, zeg ik. En eindelijk kunnen we er met z’n drietjes een klein beetje om lachen.

Okay, er is een 17-jarig Frans meisje na inname van paddo’s van een brug vlakbij het NEMO gesprongen. Als ik op dat moment naar buiten had gekeken, dan had ik haar kunnen zien vallen. Van die gedachte krijg ik kippenvel. En ik snap dat haar ouders de wanhoop nabij zijn. Ik snap dat haar ouders een verdriet voelen dat met niets te vergelijken is. Ik snap dat zij nu boos zijn op Nederland in het algemeen en Amsterdam in het bijzonder. Ze kunnen niet begrijpen dat hun dochter in aanraking kon komen met paddo’s. Maar wat ik niet begrijp is dat de hele Nederlandse politiek zich nu opnieuw gaat buigen over de wetgeving omtrent de legalisering van alle soorten drugs. Omdat 1 Frans meisje flipte. Drugs, dus ook softdrugs, mogen niet aan minderjarigen verkocht worden. Snap ik. Maar dat minderjarigen toch aan de drug van hun keuze kunnen komen: that’s life! Je krijgt of koopt het van een vriend van een vriend van een vriend en die z’n buurman. Dat gebeurt overal. Niet alleen in Nederland, maar overal. Ook in Frankrijk. En het feit dat je in Nederland in ieder geval legaal aan hasj, weed en allerhande smartdrugs kan komen is naar mijn mening een hele goede zaak. Je krijgt ‘waar’ voor je geld. En hopelijk ook genoeg foldertjes en informatie om op een goede manier met die drug om te gaan. En dé manier om paddo’s te gebruiken: niet combineren met alcohol of andere drugs, gebruik het in een veilige omgeving en zorg ervoor dat iemand nuchter blijft. En op die manier heb ik zelf meerdere keren alle sterren van de hemel kunnen tellen. Alle kleuren die ik zag kunnen ruiken. En ik heb mijzelf nog nooit zo spiritueel en zo in touch met de wereld gevoeld als toen ik een portie paddo’s in combinatie met heel veel gummibeertjes had weggeslikt. Bill Hicks: “You never see positive drugs stories on the news, do you? (…) Always that same LSD story, you’ve all seen it. ‘Young man on acid, thought he could fly, jumped out of a building. What a tragedy.’ What a dick, fuck him! He’s an idiot. If he thought he could fly, why didn’t he take off from the ground first? You don’t see ducks lining up to catch elevators to fly South. They fly from the ground, you moron. Quit ruining it for everybody. He’s a moron, he’s dead, good. We lost a moron, fucking celebrate. (…) How about a positive LSD story? Wouldn’t that be news-worthy, just the once? To base your decision on information rather than scare tactics and superstitions and lies? I think it would be news-worthy. ‘Today, a young man on acid realized that all matter is merely energy condensed to a slow vibration. That we are all one consciousness experiencing itself subjectively. There is no such thing as death, life is only a dream and we’re the imagination of ourselves."

Nog een nadeel van wonen in Amsterdam centrum op de begane grond: graffiti. Onze linkerbuurman had viavia geklaagd over de graffiti die zich op ónze gevel bevond. De graffiti op onze muur straalde namelijk een gevoel van verpaupering af op zijn muur en dat was weer slecht voor zijn winkel. Laat hij het dan lekker schoonmaken, was mijn eerste reactie. En mijn tweede trouwens ook. Van een schoongemaakte gevel heb je namelijk maar een paar weken plezier en hoogstens een paar maanden. Ik ben 1,5 jaar geleden al met een fles thinner bezig geweest. En toen was alles keurig schoon. Maar een paar maanden later zat het er weer op. En toen mijn bovenburen hun appartement vorig jaar wilde verkopen hebben zij alles nog een keer helemaal schoongemaakt. Met terpentine. De gevel bleef 3 maanden schoon, net lang genoeg om in de tussentijd hun appartement te verkopen. En nu zat de gevel alweer een jaar vol. En als het nou móóie graffiti was! Iets wat met liefde en aandacht is gemaakt! Een piece van Banksy of Miss Van zou ik m’n hele leven laten zitten. Ongeacht wat onze linkerbuurman er van zou zeggen. Maar wat wij op onze gevel gespoten krijgen zijn losse flodders. Tags, zonder enige diepere bedoeling, behalve dan het zoveel en zo snel mogelijk neerzetten ervan. En dan ook nog altijd met een zwarte spuitbus of een zwarte merkstift. Want dat verwijdert natuurlijk het moeilijkste. Dan liever eentje van Laser 3.14, die man spuit tenminste eerste iets filosofisch op de muur om daarna af te sluiten met zijn tag. Daar zit tenminste nog een ziel in. Die heeft erover nagedacht! Maar nee, onze gevel wordt vooral lelijker gemaakt en niet kleurrijker of filosofischer. Maar om onze relatie met de rechterbuurman toch een beetje gezellig te houden, en omdat ik het zelf ook wel zat was om tegen die smerigheid aan te kijken, stond ik vorige week de hele gevel in te zepen met een naar sinasappels ruikend graffiti-verwijderings-goedje. En tijdens mijn 4-uur-durende schrob-en-boen-actie kwam de linkerbuurman ook even goedkeurend kijken: “Je voelt je zo armoedig hè, als je hiermee bezig bent?” Nee! Je meent het? Als er over een maand weer zo’n lelijke tag op zit, dan mag hij het verwijderen. Ik ben er weer helemaal klaar mee voor de komende 2 jaar.

Wat doe je als je als bekende, of beetje bekende, Nederlander een beetje uitgerangeerd bent, je voetbalcarrière is afgelopen, het schaatsseizoen is voorbij, als je gewoon vindt dat je wel wat meer in de belangstelling zou mogen staan of als je wel zin hebt in een uitdaging? Gewoon iets geks? Dan deed je in 2005 mee aan het programma ‘Dancing with the Stars’. Fantastisch, top, ik genoot en partner P. leed mee, al vond hij het heus ook wel tof dat Jim de danswedstrijd toen won. Het jaar daarna, toen Barbara de Loor won, toen keek ik ook nog regelmatig naar dit programma. Vond ik geinig. Vond ik een beetje net als vroeger naar Ron Brandsteder kijken. Voelde knus. Voelde thuis. Maar ik denk dat ik het dit jaar maar oversla, want ik heb geen flauw idee meer wie er aan het programma meedoen. Ook het programma ‘Dancing on Ice’, dat vorig jaar begon en op hetzelfde tijdstip werd uitgezonden als ‘Sterren dansen op het Ijs’, door weet ik veel welke zenders, vond ik in het begin wel aardig, maar begint nu te vervelen. Het jongetje uit de Maggi-commercial zegt het al: “Cooking with the Stars, Tuinieren with the Stars; verzin eens wat anders.” En dat advies hebben ze dan ook meteen opgevolg bij de commerciëlen! Maar er blijkt, en partner P. is daar zeer blij mee, toch een grens te zitten aan mijn voorliefde voor pulp, want wat ik vorige week voorbij zag komen, dat ging zelfs mijn wansmaak te boven. Zo presenteren Linda de Mol en Gordon elke maandag het programma ‘Just the Two of Us’ op Talpa. In deze ‘zinderende’ liveshow worden bekende Nederlanders, die niet kunnen zingen, gekoppeld aan ‘toppers’ uit de zangwereld en dan moeten ze samen live een liedje zingen. Dramatisch. Maar het kon nog erger. In ‘So you wanna be a popstar’ moeten bekende Nederlanders, die ook niet kunnen zingen, doen alsof ze in hun ééntje kunnen zingen. Ik vind het onvoorstelbaar, maar dit is dus vermaak in Nederland: kijken naar Bekende Nederlanders die iets doen waar ze niet goed in zijn. Gelukkig kan ikzelf vanavond weer lekker voor de buis om 22.55 om naar ‘Dossier 2300’ te kijken. Ditmaal een documentaire over Lucica Bunghez die een tumor van 70 kilo op haar rug had.

Allereerst: mijn partner P. is de allerbeste! Ik hou van hem, hij is de liefste, de leukste, de liefde van mijn leven, mijn maatje, mijn alles en meer! Hij is geweldig en grappig en intelligent en hij zit, al wordt hij bijna 38, nog steeds strak in het pak! Hulde voor hem en mij, hoera, maar al deze prachtige eigenschappen, al dit liefs en leuks, verdwijnt ’s nachts. ’s Nachts voel ik een diepe, hele diepe haat én nijd voor hem. Partner P. is ’s nachts namelijk van het dekbed-rolmopsen: een kunst die partner P. tot in de finesse beheerst. Hierbij ligt hij eerst op z’n rug en draait zich daarna om, met zijn rug naar mij toe, hierbij een gedeelte van het dekbed meenemend. Daarna draait hij zich weer terug op z’n rug en door die handeling zit meer dan driekwart van het dekbed om hem heen gerold, dus ook ónder hem. Ondertussen lig ik volledig naakt, voor de ogen van 3 katten, in de kou. Ja, en probeer dan nog maar eens van iemand te houden. Ik kan het niet. Ik ben dan niet in staat om te denken; ah joh, maakt het uit, dit is de liefde van mijn leven, laat ‘m lekker warm onder die deken liggen, de schat, ik neem wel genoegen met dit kleine reepje dekbed. Nee, op zo’n moment is hij niet de man van mijn dromen, nee, dan is hij de man die mij uit mijn dromen houdt. En de enige manier om te krijgen waar ik recht op heb is om mijn gedeelte van het dekbed zo snel mogelijk onder hem vandaan te rukken en P. daarna nog een mep op z’n hoofd te geven, zodat hij het niet nog een keer durft te proberen. Maar zo’n 8 jaar rukken en meppen begon toch z’n tol te eisen. Ik droomde ervan om alleen in een bed te slapen en P. hoopte ooit weer eens een nacht door te komen zonder een vage herinnering aan een fysieke mishandeling. De oplossing bleek eigenlijk heel simpel: twee 1-persoonsdekbedden. En al voel ik me ergens ontzettend oud en burgerlijk en saai; ik heb sinds jaren niet zo diep en fijn geslapen. Maar om toch een klein beetje wraak te nemen op al mijn slapeloze nachten de afgelopen jaren moet P. voortaan onder een roze dekbedhoes met bloemetjes slapen.

Partner P. vraagt mij de op 2 na meest gestelde mobiele-telefoon-vraag: “Wat ben je aan het doen?” “Ik zit helemaal in de Oprah-dvd-box”, zeg ik, “en bereid je maar voor als je straks thuis komt, want m’n gezicht is helemaal opgezwollen.” “Hoeveel dvd’s heb je zitten kijken dan?”, vroeg hij. “Ehm, ik zit al 6 uur non-stop op de bank en het is heel zielig!”, zei ik. “Oh”, zuchtte P., die mij, sinds de komst van de Oprah-dvd-box, bijna dagelijks op de bank aantreft met een waterige blik gericht op het beeldscherm. Die dvd-box blijkt een geschenk uit de hemel. Of eerder een ruil uit de hemel, want een tijdje terug kreeg ik een mailtje van Maanisch-lezeres C.: ‘Ik las je stukje over de tragische Oprah-programmering (en inhoud) en wat wil het lot: ik heb de Oprah 20th anniversary dvd box dubbel en er dus 1 over! Misschien wil je ruilen tegen wat van die geweldige door jou gemaakte goodies.’ Goddomme! Dat leek mij een geweldige ruil! En dat ik er zelf nog niet eerder op was gekomen, om die dvd aan te schaffen! Dus ik stuurde C. wat poezenspeeltjes en ansichtkaarten en zij stuurde mij de dvd-box. En ik moet toegeven: die complete box is alles wat ik ervan verwacht heb. Alles en meer! Huil ik normaal gesproken alleen bij de zwaar verminkte Oprah-gasten, of bij de moeders die hun kind verloren, nee, op de dvd’s staan zelfs interviews met celebrity’s die mij tot tranen toe hebben geroerd. Zo huilde ik toen Mohammed Ali het podium op bibberde. En ik huilde toen John Travolta zat te huilen. Maar het allerhardste heb ik gehuild om de uitzending met de titel ‘Kerstgedachte’. In die complete aflevering, zonder reclame, gaat Oprah met een team naar Afrika om daar meer dan 50.000 kinderen een kerstcadeautje te brengen. Ja, dat hakt flink in mijn emotionele toestand. Heerlijk. Ik vond het dus een topruil. En m’n moeder zei het vroeger al toen ik Troetelbeer-stickers en poëzieplaatjes ging ruilen met de meisjes uit de buurt: ‘Van ruilen komt huilen.’