Maandelijks archief maart 2006

“Liefje! Je raadt nooit wat ik aan het doen ben”, vraag ik door m’n mobieltje. “Nee”, zegt P. rustig. “Nou, raad dan!’, zeg ik. “Nee, zeg het maar gewoon”, vraagt P., “ik ben hier even druk bezig.” “Nou”, zeg ik, “ik ben ook heel druk. Ik ben alle keukenkastje aan het opruimen en alles wat over de datum is aan het weggooien. En ik neem ook meteen de koelkast mee. Hele keuken schoon. Had je niet gedacht hè?” Nee, hij had van alles in gedachten, maar dit inderdaad niet. “En weet je wat nog meer?, vraag ik. “Nou?”, vraagt hij. “Vanavond eten we Tagliatelle Genovese, uit een kookboek van Jamie Oliver.” “Wat is dat?”, vraagt P. en ik hoor een lichte paniek in zijn stem. De naam van het gerecht klinkt niet als iets met aardappelen of aardappelpuree, dus in zijn beleving kan het hele gerecht dan nooit iets geweldigs zijn. “Tagliatelle Genovese”, zeg ik, “klinkt helemaal chique toch? Daar wil een man toch voor naar huis komen of niet?” “Wat zit erin?, vraagt P. voorzichtig. “Nou, tagliatelle natuurlijk en ik ga zelf pesto maken met basilicum en pijnboompitjes en parmezaanse kaas. Dat zit er dus door. En ook verse haricot verts en nog meer parmezaanse kaas en, nu komt het allerbeste, ook Roseval-aardappeltjes. Met aardappeltjes dus erdoor, lekker hè?” “En wat voor vlees?’, vraagt hij. “Wat voor vlees?, vraag ik terug. “Ja, vlees”, zegt hij. “Er zit geen vlees in”, zeg ik, “dat zit niet in Tagliatelle Genovese volgens Jamie.” “Oh, zegt P., geen vlees, dat is natuurlijk wel een beetje raar.” “Hoezo?”, vraag ik. “Nou, bij het avondeten hoort gewoon vlees”, vindt hij. Zucht. Diepe zucht. “Nou, tot vanavond dan maar”, zeg ik, “dan bak ik voor jou wel een schnitzel.” “Lekker”, zegt P. en hangt op. Zucht. Gezocht; enthousiaste vegetariër voor 1 avond op wie ik mijn lentegevoel kan overbrengen.

Zondagmiddag, 19 maart kwamen 2 Duitse werknemers van partner P. wat werk doorspreken. Tijdens dit gesprek geeft werknemer N. ons een zelfgemaakt boekje met de titel ‘A Guide To Cutting Stencils.’ Het mini-boekje gaat over de Londense stencil-kunstenaar Banksy, een kunstenaar waar zowel P. als ik nog nooit van hadden gehoord. Werknemer N. blijkt bevriend met deze Banksy en ik ben helemaal weg van zijn werk. Maatschappijkritisch, maar dan wel met een knipoog. En mooi! Ik vind alles mooi! We vragen aan werknemer N. of hij misschien kan regelen dat Banksy iets bij ons op de muur komt spuiten. Ooit. Werknemer N. kijkt wat hij kan doen. Bijna een week later komen onze Amerikaanse vrienden D. en E. weer terug in Amsterdam, na 10 dagen touren door Europa. Met een boek en een joint hangen ze op de bank. “What are you reading”, vraag ik vriend E. terwijl ik naast hem sta. Hij klapt het boek dicht en ik lees de cover; ‘Banksy, Wall and Piece’. “No, fucking way!”, roep ik. En daarna vertel ik ze dat ik Banksy net heb ontdekt en dat ik zijn werk helemaal briljant vind. Dan vertellen vriend A. en E. over een toevallige ontmoeting op zondag 19 maart in Londen met een ex-collega uit Amerika die hen heeft verteld over stencil-kunstenaar Banksy. Daarna probeerden zij wat werken van Banksy te spotten in Londen en kochten vervolgens allebei het boek. “No way! That’s synchronicity!”, roep ik. Als een dag later ook de Vietnamezen Q. en D. weer arriveren in Amsterdam vertellen we ze het Banksy-verhaal. “No way”, zeggen ze, “that’s unbelievable.” “Synchronicity man!”, zegt vriend D. met een jointje in z’n hand. We laten de Vietnamezen zowel het kleine als het grote boek zien en ook zij zijn onder de indruk van het werk van deze stencil-kunstenaar. “Awesome stuff”, zegt Vietnamees Q. terwijl hij het boek vluchtig doorbladerd. Maar wanneer hij het boek een kwartier later wat beter doorneemt ziet hij ineens iets wat hij herkent. Daarna kijkt Vietnamees Q. ons allemaal 1 voor 1 aan. Vervolgens knoopt hij zijn overhemd los en onder zijn overhemd draagt hij een T-shirt met daarop 1 van de stencils van Banksy. Gekocht in Barcelona, zondag 19 maart.

Toen vriendin H. me 9 maanden geleden belde met de mededeling dat ze om half zeven was opgestaan om kaarten voor het concert van Depeche Mode voor ons te halen, wist ik al dat dit hét concert van het jaar zou worden. En hoewel grote verwachtingen alleen maar kunnen tegenvallen, kan een concert van Depeche Mode dat dus niet. Depeche Mode is briljant en ook hun nieuwste cd ‘Playing the Angel’ valt weer in die categorie. Dus. Kom maar op met dat concert, dacht ik de afgelopen 9 maanden. Laat maar lekker doorkomen! Dat ik vrijdag en zaterdag maar 2 uur per nacht had geslapen en dat ik eigenlijk al volledig naar de klote was toen ik in Ahoy stond, maakte weinig uit. Laat alles maar lekker doorkomen Dave Gahan! En toen het eerste nummer ‘A Pain That I’m Used To’ begon was ik inderdaad weer 100% opgeladen. Alle restjes energie die ik nog in me had heb ik eruit gedanst en gezongen. Elk spiertje dat nog maar een beetje kon bewegen heeft dat ook gedaan. Kippenvel-moment: ‘Everything Counts’; “The grabbing hands / Grab all they can / All for themselves / After all / It’s a competitive world / Everything counts in large amounts.” En dan niet weten of je aan het janken bent of aan het zweten of gewoon een combinatie van die 2. Nog een kippenvel-moment: ‘Personal Jesus’; waarbij de hele zaal uit z’n dak gaat, “Reach out and touch faith!” zingt, 2 handen in de lucht, “Reach out and touch faith!”, en weer 2 handen in de lucht. Magisch. En dan Dave Gahan. Die man hoeft niet eens te zingen om voor kippenvel te zorgen. Die hoeft alleen maar een beetje te staan. Zucht. Wat een geile vent. Als een meisje van 16 heb ik staan gillen toen hij steeds meer kleding uittrok en uiteindelijk met ontbloot en bezweet bovenlijf stond te kronkelen op het podium. Een heerlijk afgetraind, doorgesnoven en doorgespoten lijf! Woehoe! Het Depeche Mode-concert dat ik gisteren zag in Ahoy was niet alleen hét concert van het jaar, maar zelfs het allerbeste concert dat ik ooit zag.

Ik ben een groot fan van allerhande keukengadgets. Kunnen gekleurde spulletjes, zoals een trechter in de vorm van een olifantenslurf van Alessi of een rasp in de vorm van een vrouw met een groene bloemenjurk van Koziol zijn, die gezellig op de keukenrand staan, maar nooit gebruikt worden. Kunnen ook grote apparaten zijn die in de kast liggen, maar ook nooit gebruikt worden. Zo kocht ik 2 jaar geleden zo’n helemaal te handige broodbakmachine. De geur van versgebakken brood zou me iedere ochtend tegemoet gaan komen, maar uiteindelijk heb ik die machine precies 4 keer gebruikt. Kleine handige apparaatjes zoals het melk-opkloppertje, het meloensnijdertje en de pizzasnijder moest ik destijds gewoon hebben, maar worden ook nooit gebruikt. En terwijl ik weet dat ik alle apparaten, behalve dan de Ice Cream Maker en de Power Juicer, in huis heb om een 8-gangen-diner van 5-sterren te bereiden blijft het toch knagen. Geen Blokker-folder is veilig. Geen aflevering van TellSell gaat geruisloos voorbij. Het is een verslaving. Nieuwste object van mijn affectie was de speciale Pickwick theehouder voor de Senseo. Moest ik hebben. Dus ik kon mijn geluk niet op toen ik gisteren in de Dirk op het Marie Heinekenplein de Pickwick-starterset voor slechts € 2,49 zag liggen. Deze starterset bestond uit een T-padhouder, 1 zakje met 20 Early Grey-pads en 1 zakje met 20 Tempting Red-pads. Early Grey, Tempting Red; fijne thee-namen. Toen wist ik zeker dat dit het stukje techniek was waar ik al jaren op had zitten wachten. Ik zou vaker thee gaan drinken. Thee in plaats van wijn, dát was het antwoord op al mijn problemen. Dus thuis meteen proberen die T-padhouder. En, toegegeven, het hele systeem is razend handig. Maar lekker is iets heel anders. Want het smaakt naar thee, het lijkt ook op thee, maar het is toch zeker geen kopje Earl Grey zoals een kopje Earl Grey hoort te zijn. Die andere smaak maar even proberen dan. Ook niks. Het zijn matige kopjes thee die ook nog eens veel te snel afkoelen. Een deceptie is het, die hele Pickwick T-padhouder. Morgen naar de Huishoudbeurs.

“Jesus, P., moet je zien”, zeg ik en ik schuif hem m’n bril onder z’n ogen.” “Wat is dat?”, vraagt hij. “Geen idee”, zeg ik, “het kan toch geen zure regen zijn?” Ik ga zachtjes met een nagel over het oppervlak van mijn bril. “Het lijkt wel of er allemaal gaatjes zijn ingebrand”, zeg ik terwijl ik m’n bril nog een keer probeer schoon te spoelen onder de hete kraan met afwasmiddel. Tevergeefs. “Dit is kut”, zeg ik tegen P., “het zit er echt in. Het gaat er niet meer vanaf.” Terwijl ik probeer na te gaan hoe deze deukjes kunnen zijn ontstaan herinner ik me een klein incident met een mes, een wortel en een snijplank. Die ochtend was ik bezig met het maken van een wortel-gembersoep en heb ik in m’n vinger gesneden. Die snee zat op een rotplekje, dus zoals de reclame mij heeft laten zien wilde ik het sneetje dichten met Hansaplast-pleisterspray. Maar doordat ik die verwonding heel irritant vond, deed ik de handeling iets te snel, lette ik niet goed op en sprayde per ongeluk de verkeerde kant op. Tegen m’n bril. En op dat moment was ik blij dat ik die op had, want Hansaplast-pleisterspray is typisch zo’n product waarbij je het ‘contact met de ogen’ moet vermijden. Dit gebeuren maakte de situatie nog veel irritanter, maar ik kan me niet herinneren dat er toen meteen gaatjes in m’n bril ontstonden. Waarschijnlijk heeft er de rest van de dag een chemische reactie plaatsgevonden tussen de Hansaplast-pleisterspray en het glas van mijn bril. En een bezoekje aan de opticien leert mij in ieder geval dat de bovenste laag van m’n brillenglas inderdaad op sommige plaatsen volledig is weggevreten. Geen redden meer aan. Ik moet 2 nieuwe glazen aanschaffen. Een geintje van € 99,- per glas, en, nog veel erger; ik loop ik al een week met mijn reserve-bril. Maar als deze Hansaplast-pleisterspray al zo’n agressief effect heeft op het glas van mijn bril, dan vraag ik me af of het wel zo verstandig is om deze substantie in de toekomst nog op m’n huid te spuiten.