Maandelijks archief januari 2006

“Hé E., met Luna, je had net gebeld?”, vraag ik mijn zwager E. aan de telefoon. “Ja, ik had jullie thuis al geprobeerd”, zegt E., “en daarna P. op z’n mobiel en daarna jou op je mobiel. Is P. bij jou?” “Ja, die zit naast me. We zijn in Tiel bij m’n ouders. Wil je hem spreken? Niet even gezellig met mij?”, vraag ik lachend. “Nee, mag ik P. eerst even?”, vraagt zwager E. op een manier die ik meteen begrijp; dit wordt geen gezellig telefoongesprek. Ik geef mijn mobieltje aan P. en blijf hem aankijken om z’n reactie te pijlen. En ik zie dat het niet goed is. Ik kijk daarna naar m’n eigen moeder. “Er is iets niet goed hoor”, fluister ik naar haar. “Dus pappa is nu bij haar?, hoor ik P. vragen aan de telefoon. “Z’n moeder”, fluister ik naar de mijne, “er is iets met z’n moeder.” Ik adem in. En ik adem uit. En ik probeer met mijn gedachten de werkelijkheid te beïnvloeden; nu nog niet, nu nog niet, nu nog niet, nu nog alsjeblieft even niet. Nog 10 jaar erbij. “Een acute longontsteking”, zegt P. even later, “en een bacterie en 40 graden koorts. Ze is vanmorgen met loeiende sirene naar het ziekenhuis gereden.” We eten snel een kop tomatensoep en een paar broodjes bij mijn ouders en rijden daarna meteen naar P.’s zus in Mijdrecht. En dan zit je aan een tafel met een biertje en een portje en een glaasje appelsap en een bakje met nootjes. En je denkt wat. En je staart wat. En je zegt dingen als: “Ze is in goede handen nu” en “het komt allemaal wel goed.” En als de vader van P. binnenkomt van zijn bezoek aan het ziekenhuis zegt hij: “Nou, ze was alweer op me aan het schelden hoor, dus ze is aan de betere hand.” Maar we zien aan hem dat hij ontzettend geschrokken is en dat hij zich groot probeert te houden. En we weten allemaal dat er iets veranderd is. Dat wat gaat komen weer een stukje dichterbij is. Onze ouders en schoonouders worden zichtbaar ouder. Maar het was nooit eerder zo voelbaar als vandaag.

Inademen in door je neus. Uitademen door je mond. Adem in, adem uit. Ik adem mee. De hele verloskamer in het VU ademt mee. Ik adem al uren mee. En vriend J. die ademt nog veel meer uren langer mee. Ik denk niet dat ik, mocht het ooit zover komen, op zwangerschapsyoga hoef. Ik beheers dat hijgen, ademen en puffen door het meeluisteren en meedoen met vriendin D. al tot in de finesse. Maar geef dat meisje een ruggenprik! Kan iemand mijn lieve vriendinnetje D. alsjeblieft een ruggenprik komen geven? Liggend persen. Zittend persen. Als je al 13 uur weeën om de 3 minuten hebt, kan er dan niet iemand iets aan komen doen? Op een baarkruk persen. Er wordt zelfs een vacuümpomp bijgehaald. Ik vind het verschrikkelijk om te zien dat D. zoveel pijn heeft, al voel ik ook een immens respect voor de waanzinnige oerkracht die er in haar zit. Maar na 14 uur oerkracht en zeker na 15 uur oerkracht mag van mij de hedendaagse techniek het ook wel eventjes overnemen. En precies op het moment dat ik denk; geen vrouw hoort zoveel pijn te hebben, dit kan niet goed gaan, nu is het écht, écht, écht mooi geweest, beslist de gynaecoloog dat het zo ook écht niet langer kan. Binnen 2 minuten zijn alle slangetjes en stekkers losgehaald en is vriendin D. met bed en al richting een operatiekamer gereden. Toch een keizersnede. En dan is het stil. Vanuit een met lichtgroen-skai gestoffeerde stoel staar ik naar de lege verloskamer. Geen puffen. Geen zuchten. Geen persen. Geen verpleegkundige die vertelt hoe er in- en uitgeademd moet worden. Het is heel stil. En ik kan alleen nog maar wachten. Leken de uren daarvoor voorbij te vliegen, het uur dat volgt tikt langzaam voorbij. Ik lees een folder over foliumzuur. En eentje over borstvoeding. En daarna die over foliumzuur nog maar een keer. En dan, na een heel lange tijd, komt vriend J. mij huilend vertellen dat zijn dochtertje is geboren. En na nog een keer heel lang wachten mag ik op de afdeling neonatologie vriendin D. een dikke kus komen geven en daarna minutenlang staren naar de aller- aller- allermooiste en helemaal gezonde Mila.

Maandagochtend 7.01. M’n mobieltje trilt. “Hé J.”, mompelde ik slaperig. “Ja, normaal bel ik nooit zo vroeg”, zei vriend J. rustig, “maar D. heeft al vanaf 0.00 weeën. Dus als jij deze kant op kan komen?” “Nu? Het zou toch pas over 2 weken?”, vroeg ik. “Nee, het gaat nu echt gebeuren”, zei hij. “Ik kom eraan”, zei ik ineens klaarwakker. Een paar dagen eerder vroeg vriendin D. me of ik bij de bevalling wilde zijn. Want zij en J. wilden graag foto’s van alles. “Weet je dat wel zeker?”, vroeg ik. Dat wist ze zeker. “En weten jullie ook wel zeker dat jullie mij daarbij willen en niet iemand anders?”, vroeg ik. Dat wist ze ook zeker. “Ik ben alleen zo bang dat jij nooit meer kinderen wil als je bij mijn bevalling bent”, zei ze. “Nou, als er iemand vaak naar ‘De Bevalling’ op SBS6 heeft gekeken dan ben ik het wel”, grapte ik, “maar ik wil dat jullie er nog wel even goed over nadenken. Want ik vind het nogal wat. Een hele eer en een heel groot cadeau.” Even daarvoor hadden we samen nog naar het geïnstalleerde bevalbad in de woonkamer gekeken. “En hier ga je in bevallen?”, vroeg ik lachend. “Ja, dat is wel de bedoeling”, zei ze. “Wat een groot ding”, zei ik, “en dan komt het kindje zo gezellig naar boven drijven?” Dat was wel het plan. “Ik wil er erg graag bij zijn”, zei ik tegen vriendin D., “maar denk er nog maar even goed over na.” Maar J. en D. hadden niet eens tijd om nog even na te denken of om met mij te overleggen wat voor foto’s ze precies wilden. Want hun kindje kondigde zich 10 dagen te vroeg aan. Dus gisterochtend om 7.30 stond ik achter vriendin D. die in het bevalbad haar weeën lag op te vangen. Te wachten op een paar centimeter meer ontsluiting. Die niet kwam. Die zelfs na een half uur vol heel heftige weeën nog steeds niet kwam. Wat wel kwam was de beslissing van de verloskundige om naar het ziekenhuis te gaan. En de camera en ik gingen mee.

‘Idols’: echt een programma waar ik voor thuis blijf. Waar ik voor ga zitten. Lekker kijken naar de audities, de workshops en de finalisten. Lekker een beetje zelf voor jury spelen, thuis op de bank. Maar mijn volledige Idols-ervaring wordt dit jaar verpest door die Chantal Janzen. Afgezien van haar hele hi-hi-hi-houding stelt ze buitengewoon domme vragen en geeft ze buitengewoon domme reacties. Nu valt domheid over het algemeen prima te pruimen. Ik zeg; lekker diep uitgesneden shirtje, push-up beha en iedereen vergeeft het je dat je IQ niet verder reikt dan 79. Maak ik zelf ook regelmatig gebruik van. Als ik word verwacht op een feestje met onbekenden waar ik mezelf na een aantal uur lallend terug zal vinden, dan weet ik van tevoren dat ik een lekker jurkje aan moet doen. Na afloop word ik herinnerd als het-wijf-met-die-tieten, in plaats van het-wijf-met-die-domme-antwoorden. Werkt perfect. Wat ik dus niet snap is dat die stylist van Chantal Janzen deze oer-wijsheid niet kent. Want, hoe ze het voor elkaar krijgt, krijgt ze het voor elkaar, maar ze ziet er elke week weer slechter uit dan die ervoor. Zo verscheen Chantal een aantal weken terug met een korte broek. Een korte broek! En gisteren droeg ze een plooirok. Een plooirok! Wat mij tot de conclusie brengt dat de stylist van Chantal Janzen geen stylist is, maar een styliste. Chantal heeft geen lekkere homo met een zwart lijntje om z’n ogen naast zich, maar een vrouw. En niets zo onbetrouwbaar als een vrouwelijke styliste. Een homo zegt gewoon: “Meid, zo’n plooirok moet je niet doen hoor, met die heupen van jou.” Terwijl een styliste, diep van binnen jaloers op de presentatie-baan van Chantal, zal zeggen; “Leuk, spannend, moet je doen, zo’n plooirok, lekker gek.” Ik werd zaterdag compleet afgeleid van de finalisten en hun performance, het enige waar ik nog naar kon staren was Chantal in haar onflatteuze plooirok. Dus; kan die Chantal Janzen alsjeblieft weggestemd worden? Dan kan ik me weer concentreren op het programma. SMS volgende week zaterdag ‘CHANTAL EXIT’ naar 5656’.

En ineens zag ik. Maar ‘zien’ is niet het goede woord. Ik voelde het. Ik voelde ineens alles, maar eigelijk voelde ik niets. Na een heel gezellige middag met Marloes kwam ons gesprek ’s avonds op haar koan-studie. Via Wikipedia: ‘Een koan is een uitspraak of raadsel, dat in het Zen-boeddhisme tot doel heeft de student te verwarren, door het denken met een zodanige paradox te confronteren, dat het op de achtergrond treedt ten opzichte van de directe waarneming. De zo te bereiken continue directe waarneming, zonder (voor)oordelen, wordt in het boeddhisme verlichting genoemd.’ En Marloes gaf mij een voorbeeld van zo’n koan. En ik antwoordde. En zij vroeg weer verder en ik antwoordde weer iets anders en daarna vroeg zij weer iets verder. En door iedere vraag stuurde ze me een iets andere kant op. Moest ik harder nadenken. Dieper. En daarna nog harder en nog dieper. En weer. En weer. Tot ik ineens, na een paar uur, met open mond naar de grond staarde. Het was niet het lezen van een zinnetje met als strekking; je moet leven in het nu. Het was niet het lezen, het was niet het begrijpen, het was het voelen. Het was het ineens allemaal diep voelen. Het was het voelen dat alles wat voor nu gebeurd is, eigenlijk niets uitmaakt, omdat het niets aan nu verandert. En dat alles wat na nu zal gebeuren eigenlijk ook niets uitmaakt, omdat het niets aan nu verandert. En dát voelen was geweldig. Dat allemaal voelen, dat was een wonder. Ik loop sinds gisteravond met een glimlach door de wereld die er niet vanaf is te slaan. En misschien ben ik volgende week al mijn levensinzichten weer vergeten. En dat maakt me nu niet uit, want ik weet dat het nooit meer écht weggaat. Dat het altijd in mij zit. En om deze diepere inzichten te vieren trek ik nú een flesje champagne open.