Maandelijks archief juni 2005

Ergens is het niet zo verbazend dat juist Lolita een muis vindt en niet 1 van de andere katten. John Digweed en Bruce Lee zijn immers echte binnenkatten en Skinner die mist gewoon het moord-gen. Waarom het mij wel verbaasd is het gegeven dat Lolita het meest angstige poesje is dat ik ooit gezien heb. We haalden haar in januari 2002 uit het asiel en sinds december 2002 wonen we in dit huis. Sinds die tijd is ze misschien 4 keer de keuken uitgekomen. In september 2004 kochten we een magnetron en sindsdien ligt ze daar permanent bovenop. Alleen als we iets met elektromagnetische golven willen verwarmen komt ze even van haar plekje af. Zoef, in een hoekje om na een half uur weer bovenop de magnetron te liggen. In haar schuilt altijd een zielig, angstig poesje. Ze krimpt ineen als je haar wilt aaien en ze laat zich door de 3 katers regelmatig terroriseren. Dus dat juist zij, de enige meisjespoes, eergisteren met een muis in haar bek liep, vervulde mij ergens wel met trots. Maar dat zij gisteravond wéér een muis ving en dat wéér gepaard liet gaan met een luid ‘Mwoaoawh… Mwoaoawh’, dat vond ik dan wel heel stoer van haar, maar ik kreeg vooral kippenvel van de gedachte dat we dus meerdere muizen in huis hebben. En het zette me aan het denken. Want ’s nachts, als P. en ik in bed liggen en de 3 katers zich ook in de slaapkamer bevinden, dan hoor ik haar ook wel eens dat geluid maken. Ik werd er soms wakker van, maar dacht dan dat Lolita eventjes haar energie kwijt moest. Van dat altijd op de magnetron liggen wordt een poesje immers stijf. Maar waarschijnlijk gaat Lolita dus elke nacht op muizenjacht om haar prooi daarna met huid en haar te verslinden, want ik heb nog nooit een muizenlijkje of staartje gevonden. Stille poesjes hebben diepe moordneigingen. En nu begrijp ik ook meteen waarom Lolita dag en nacht bovenop die magnetron bivakkeert. Vanuit die loungeplek kan ze precies de onderkant van de oven in de gaten houden. En daar bevindt zich hoogstwaarschijnlijk het muizenhol.

“Mwoaoawh… Mwoaoawh”, klinkt het vanuit de keuken. “Volgens mij heeft Lolita een haarbal”, zeg ik tegen P. die net als ik apathisch op de bank naar ‘Law & Order: Criminal Intent’ kijkt. “Hmmm”, humt P. ongeïnteresseerd. “Mwoaoawh!!!”, miauwt Lolita het weer. “Het klinkt niet goed hoor”, zeg ik, “straks stikt ze.” Dus ik sta op, loop richting keuken en tref daar Lolita met een grijs dingetje in haar bek. “Peeeeee! Ze heeft een muis gevangen”, gil ik terwijl binnen enkele seconden op de bank sta. “Peeeeee! Een muis! Een muis. Een muis!”, gil ik verder. Vanaf de bank hang ik over het keukenmuurtje en kijk de keuken in. Naar Lolita en de creperende muis. “Doe nou iets”, roep ik terwijl ik op en neer spring. Relaxt staat P. op, loopt de keuken in en aanschouwt het kat-en-muis-spelletje. “Hmmmm”, humt hij en gaat weer op de bank liggen. “Peeeeee!”, gil ik weer, “kijk nou, peeeeee!” Maar P. staart geconcentreerd naar de televisie. “Hoe kun je nu televisie kijken?”, schreeuw ik. “Doe iets! Doe iets.” “Wat moet ik doen dan?’, vraagt P., “zeg me wat ik moet doen en ik doe het, maar volgens mij heeft Lolita het onder controle.” “Nee! Ze speelt ermee! Straks gaat die muis dwalen door het huis! Doe iets!”, blèr ik nog veel harder. Wakker geworden van mijn gegil gaan Skinner en John Digweed zich ook met Lolita’s muis bemoeien. En daar had Lolita niet op gerekend, want het was háár speeltje. En als de 3 grommende katten vechten om de muis, verdwijnt de muis in de krantenbak. “Peeeeee, de muis zit in de krantenbak, doe nou iets, doe nou iets.” Maar inmiddels heeft Lolita de muis weer met haar pootje op de keukenvloer geslingerd en staren 3 katten naar het in elkaar gekrompen muisje. “Het is gewoon de natuur hoor”, zei P. rustig. “Natuur, my ass, doe iets, doe iets”, roep ik, nog steeds springend op de bank. Uiteindelijk heeft P. de muis met behulp van een halve rol keukenpapier buiten in een vuilnisbak gegooid. En tijdens al dit gegil, gegrom, gepiep en gemiauw heeft Bruce Lee, de kat waar ik samoerai-achtige kwaliteiten aan toeschreef, geen poot uitgestoken. Mietje.

Vibratormannetje E. liet van zich horen via de mail: ‘Hé Luun, ik heb iets nieuws, echt iets voor jou. Kijk maar even op m’n site of je het wat vindt om te bespreken voor de FOXY.’ Ik keek naar de dieplink die hij me stuurde, maar kon er weinig spannends aan ontdekken. ‘Pff, gewoon een Tarzan! Been there, done that’, mailde ik. ‘Nee, echt, dit vind jij leuk, dit moet je zien, schreef hij terug, ‘ik stuur er wel eentje op!’ ‘Laat maar lekker doorkomen dan’, mailde ik. Ondertussen dacht ik na over wat er in nog te verbeteren viel aan de Tarzan. Er schoot me even niets te binnen. De Tarzan is verkrijgbaar in bijna elk denkbaar formaat, mét of zonder roterende parels, met in-en-uit-stoot-mechaniekje of niet, met of zonder draaiende kop, met of zonder trillend anaalding en met clitoris-trillertjes in werkelijk alle soorten en maten. En dit alles in alle kleuren van de regenboog. Zo’n 2 jaar geleden kwam de eerste waterproof Tarzan op de markt en vorig jaar ontdekte ik een Tarzan met zoveel knipperende lichtjes dat een potje soloseks leek op een bezoekje aan een discotheek. Dus ik was zeer benieuwd met wat voor innovatiefs vibratormannetje E. op de proppen zou komen. Na het 4 jaar recenseren van het nieuwste en het leukste op seksspeeltjesgebied ben ik niet zo heel snel meer onder de indruk, maar gelukkig weet vibratormannetje E. na die 4 jaar precies waar ik van hou; geinige gadgets met veel knopjes. En veel knopjes had de Fingers Delight die hij me stuurde inderdaad. Ik drukte wat links en rechts en het apparaat begon enthousiast te trillen en te draaien. Niet bijster bijzonder, vond ik. Tot ik het knopje met de opdruk ‘audio’ ontdekte. Ik drukte erop en ineens begon er een mannenstem mee te hijgen tijdens het roteren van de parels. “Oh baby, yeah baby, fuck me”, klonk het vanuit de Tarzan. Woehoe! Toe maar! Woehoe! Een verstopte hijgende man; dat was inderdaad precies wat er nog ontbrak aan mijn favoriete seksspeeltje. Ik had het bijna zelf kunnen verzinnen.

Zien en horen is geloven; klik (filmpje, 3,4 MB)

Een idyllisch barbecue-moment werd wreed verstoord door een oorverdovend lawaai. Een motor. De 2 aanwezige mannen keken op van hun worstje en begonnen een verhitte discussie over welke motor het moest zijn geweest die door de straat reed. Over geluid en kleppen en cilinders. Ik snapte er weinig van en moest gelijk denken aan een uitzending van ‘Wedden Dat’ waarin een freak alle motoren ter wereld aan hun geluid wist te herkennen. “Volgens mij was het een Harley Davidson”, zei ik in een poging om mee te doen met het gesprek. “Nee, natuurlijk niet”, zei de ene man en hij legde me daarna uit dat Harley’s een totaal ander geluid produceren dan andere motoren. “Ik heb niets met techniek en machines”, zei ik, “behalve dat programma ‘Junkyard Wars’ op Discovery Channel, dat vind ik wel geinig.” Dat kenden ze wel dat programma. “Geweldig om te zien hoe fanatiek mannen bezig kunnen zijn met schroefjes en moertjes”, vond ik. Dat vonden zij ook, want zij waren zelf ook fanatieke schroeven-en-moertjes-mannen. En motor-mannen, dat ook. Het gesprek viel even stil en ik zocht naar andere technische onderwerpen die mij wél aanspraken. De mannen aten hun worstje. “Kennen jullie die site Fucking Machines?”, vroeg ik. “Ja!”, riepen zij in koor. “Heb je die roulettetafel met die 4 dildo’s gezien! Die is echt bizar”, zei ik. “Ja, maar die Pussy Whacker zit beter in elkaar”, zei de ene man. “En die boormachines met die vibrators! Hoe komen ze erop!”, zei ik. “Ja, er staan een paar leuke apparaatjes tussen”, zei de andere man. Zijn ogen glinsterden. “De meeste van die machines worden aangestuurd door een vliegwiel”, zei de ene man. “Ja, schroefjes en moertjes”, zei ik. “Weet je”, zei de andere man, “volgens mij is dit voor het eerst dat ik met een vrouw een gesprek heb over techniek.” “Je moet gewoon naar de juiste combinatie zoeken” zei ik, “ik heb trouwens nog wel een dildo thuis.” Daarna viel het gesprek weer stil. Ik at mijn kippetje, de mannen gooiden nog een hamburger op de barbecue en dachten ondertussen na over vliegwielen, schroeven en moertjes.
www.fuckingmachines.com

Dat ik al een jaar lang niet écht was uitgeweest betekende dus ook dat ik al een jaar geen xtc had gebruikt. Of misschien wel langer zelfs. En dan ga je op een gegeven moment vanzelf denken dat je er klaar mee bent. Dat je een bepaalde periode uit je leven hebt afgesloten. Dat je die tijd gehad hebt. Dat je nu misschien eindelijk volwassen bent. Of zoiets. Ik dacht in ieder geval dat het stappen met een pilletje niks meer voor mij was. Dus toen ik afgelopen vrijdag bijna broodnuchter in de Panama stond vond ik dat een hele ervaring. Want ik leek de enige. “Hoe vind je het hier?”, vroeg iemand, want ik was immers nog nooit in Panama geweest. “Nou, ik voel me een beetje out of touch met de rest, want ik zit hier drugsvrij”, zei ik. “Wil je iets dan?”, vroeg die iemand. En toen dacht ik meteen; waarom ook niet? Ik twijfelde niet eens. Want had xtc niet bijna dezelfde chemische samenstelling als Prozac? En krijgen huismoeders in kleine kutdorpjes geen Prozac voorgeschreven omdat ze het niet aankunnen dan hun jongste kind nu eindelijk ook naar de kleuterschool gaat? Omdat ze het huis dan zo stil vinden? Waarom zou ik dan verdomme niet aan een partijtje zelfmedicatie mogen doen? Had ik mij het afgelopen jaar niet ongelooflijk zwaarmoedig en saai gevoeld? Had ik niet, net als die moeders uit die kleine kutdorpjes, recht op mijn eigen dosis chemische ontspanning? Ik vond van wel. Dus ik slikte voor het eerst sinds een jaar weer een pilletje. En ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik heb alle shit, alle depressie, alle toestand, alle drama’s en alle negativiteit van het afgelopen jaar van me afgedanst. En dat dan 5 uur lang. En dat niet alleen op vrijdag, maar ook op zaterdag. Ik lag weer ouderwets 2 weekend-ochtenden om 8 uur in bed. En het was het allemaal elke minuut waard. Ik ben weer gelouterd en gereinigd. Het ware geluk bevindt zich van binnen? Absoluut. Het moest alleen weer even chemisch opgewekt worden.