Maandelijks archief december 2004

Het mag een wonder heten dat ik nog leef. Deze nacht heb ik geademd door een piepklein gaatje in m’n keel. Mijn neusgaten, toch al niet de kleinste, zaten potdicht, al liep er ondanks die dichtheid toch regelmatig een klodder snot richting mijn kussen. Mijn amandelen zijn opgezet, wat het ademen door mijn keel ook niet echt tot een feestje maakte. Ik kreeg het daardoor niet voor elkaar om te slapen. Al piepend en zuchtend bedacht ik me dat ik misschien gewoon een valiumpje moest nemen. Gewoon een valiumpje, dan was er niets meer aan de hand. Dan zou ik binnen enkele minuten vertrokken zijn richting een droomloos dromenland. Maar ik durfde niet. Ik durfde geen valiumpje te nemen, omdat ik bang was dat m’n lichaam er dan helemaal mee op zou houden. Dat m’n lijf zou denken; als er toch alleen maar door dat piepkleine gaatje geademd hoeft te worden, dan kunnen we er net zo goed helemaal mee op houden! Meteen daarna dacht ik dat ik de ochtend sowieso niet zou halen, dus dat ik net zo goed die hele strip valium achterover kon slaan. Ik had koorts en daardoor een spontane aanval van hypochondrie, maar ik heb het weer overleefd. En niet alleen overleefde ik deze nacht, maar eigenlijk de afgelopen 3 dagen en nachten, want ik ben al sinds maandag ziek. En echt verbazen doet dat me niet, want ik lijk altijd ziek tussen de kerstdagen en oudejaarsavond. Misselijkheid, diarree, hoofdpijn, keelpijn, rugpijn, buikpijn en een loopneus, niets is mij onthouden de afgelopen dagen. Gelukkig heeft mijn partner P. mij net voorzien van de nodige medische goedjes. En gelukkig gaat er van zijn meegenomen flesje Otrivin neusspray een zeer helende, maar volgens mij ook zeer verslavende, werking uit. Ik adem weer, maar waarschijnlijk gaat het oud-en-nieuw-feestje morgen niet door voor mij. En die gedachte maakt me eigenlijk nog veel zieker.

Altijd fijn als je familie precies weet wat je nodig hebt! Luna’s kerstcadeau van zwager E. en schoonzus B.; een bar-butler!

Volgens mij ben ik helemaal hip en hot bezig, want ik stik van de kerststress. Al valt het momenteel wel weer mee, want ik heb mezelf net een paar Pinootjes Blanc ingeschonken en vooral m’n moeder geforceerd tot het drinken van een paar bessen met ijs. “We moeten nog een hoop doen vandaag”, zei ze vanmorgen. “Hoezo?”, vroeg ik. “Jullie zijn hier al 2 dagen en het hele huis is van boven naar beneden gedaan.” “Ja, maar je vader heeft woensdag gestofzuigd en het moet vandaag nog een keer gebeuren”, vond ze. “Doe even normaal”, zei ik. “We blijven hier niet aan de gang. We gaan relaxt zitten vandaag. Ik heb voor 50 euro tijdschriften gehaald, die gaan jullie maar lekker op de bank lezen. Kerstcd’tje erbij. Ik doe niks meer.” “Dat moet jij weten”, zei ze, “maar je vader en ik gaan aan de slag. Ik moet de salade voor vanavond nog maken en ik wil de tegeltjes in de badkamer nog doen. En die vloer mag ook wel een sopje.” “Die is pas gedaan”, riep ik verontwaardigd. Nou, daar kon ze dan mooi niets meer van zien. En als ze dan toch bezig was, dan kon ze de rest van de was ook wel even strijken, dan was die tenminste ook weg. En m’n vader, die kon best alvast het vlees voor morgen op de bakplaat gaan knippen. Dan hadden we dat ook gehad. En daar in de hoek, daar hing een spinnenweb. Dat moest toch echt wel even weggehaald worden. “Jesus Christus! Doe nou even rustig”, riep ik tegen m’n moeder. “Je bent nog erger dan ik. Hou op! Doe relaxt!” “Haha”, zei m’n moeder, “heb je kerststress?” “Ja”, zei ik, “ik krijg stress van jou. Omdat jij me zo zit op te fokken.” “Nou, ik heb anders nergens last van”, zei ze rustig.

“Nee, wij geven voorlopig geen feestjes meer thuis”, zeg ik tegen een erg aardige dame in een latex outfit. “De vorige keer is het helemaal uit de hand gelopen. Toen kwam ik in mijn badkamer en daar stond een vreemde kerel van links naar rechts over de rand van m’n wc te pissen met zijn pik in de ene en een blikje Heineken in de andere hand.” “Die heb je toch wel naar huis gestuurd, mag ik hopen”, zegt de latex-dame. “Nou, op een bepaald moment waren er zoveel vreemden in m’n huis dat ik niet meer wist wie bij wie hoorde. Ik heb het uiteindelijk maar allemaal gewoon laten gebeuren.” “Hé, is dat een pussy pump?”, vraagt de latex-dame en ze wijst naar mijn gordel met seksspeeltjes. Ik kijk naar beneden en verrek, aan mijn gordel hangt inderdaad een pussy pump. En terwijl ik naar beneden kijk valt het me ineens valt op dat de latex-mevrouw helemaal geen slipje draagt! Ik keek recht tegen haar geschoren schaamlippen aan. Ik sta al een half uur te babbelen over koetjes en kalfjes met een latex-dame in haar blote kut! “Ja, maar ik vind het maar niks, zo’n pussy pump”, zeg ik. “Nee, daar moet je geluk mee hebben hoor, met die pompen”, zegt de latex-dame. “Wij hebben er thuis ook een paar, maar geen van allen doet het echt goed. Dat is wel jammer.” Voor ik het zelf in de gaten heb haal ik de pussy pump van mijn gordel en duw de zuigmond tussen de benen van de latex-dame. Even later ben ik druk bezig haar schaamlippen op te pompen door in een roze balletje te knijpen. En verrek; het werkt! Hij doet het! Haar schaamlippen trekken langzaam vacuüm. “Hij doet het”, zegt de latex-dame en ze gaat het resultaat even aan vriend H. laten zien. “Meid”, zeg ik even later, “ik zie dat jij veel gelukkiger bent met die pussy pump dan ik. Stop ‘m maar lekker in je handtas!”

“Bij mij thuis had je er niet ingekomen zo”, zegt een man in een zwart leren SM-pak. Hij meent wat hij zegt. Zo kijkt hij. “Oh, eh, nou”, zeg ik, “maar misschien wil ik wel helemaal niet bij jou thuiskomen.” Ik geef de man in het SM-pak mijn aandoenlijkste glimlach, maar die werkt niet bij hem. Hij is niet van de lief. Hij is van de SM. “Wij hebben thuis een hele grote SM-studio”, vertelt hij. “En daar geven we ook wel eens feestjes. Dan moet iedereen zich aan de dresscode houden, anders komen ze er niet in.” “Spannend”, zeg ik, “maar dat zijn natuurlijk échte seksfeestjes. Dit is de verjaardag van vriend H. en van hem mocht ik best als Dildo Girl komen.” “Ondanks alle speeltjes die je bij je hebt straal je juist uit dat niemand aan je mag zitten”, zegt de SM-ert. “Dat straal ik dan helemaal goed uit”, zeg ik. “Ik wil ook helemaal niet dat iemand aan me zit. Partner P. en ik zijn niet van de vrije seks. Ik ben van het kijken, maar niet aankomen.” Hij vindt het raar dat ik, als redactrice van de FOXY, zelf niet van de seksfeestjes en fetish en SM ben. En passant laat hij vallen dat hij thuis 150 zwepen heeft. Hij vindt dat iemand die bij een seksblad werkt alles zelf ook aan den lijve moet hebben ondervonden. “Eh, nou, nee, dat vind ik niet, echt niet”, zeg ik. “Maar ik ben nu toch ook hier? En ik praat nu toch met jou? Dat verwerk ik allemaal in m’n artikelen.” Hij is het niet met me eens. “En trouwens. De FOXY is helemaal niet zo van de kinky seks”, ga ik verder. “De FOXY is een blaadje voor de gewone man. Niet voor mannen zoals jij. FOXY is gewoon van de huis-tuin-en-keuken-seks. En daar ben ik zelf ook van.” Hij is het nog steeds niet met me eens. En de rest van de avond kan ik aan niets anders denken dan die 150 zwepen.

“Zaterdag vier ik m’n verjaardag”, vertelde vriend H., “en ik zou het heel leuk vinden als jullie ook zouden komen.” “Leuk!”, zei ik, “je verjaardag!” “Het is trouwens een fetish-feestje”, ging vriend H. verder, “dus het is de bedoeling dat je in lak, leer of rubber komt.” “Eh, hihi, eh, H., wij zijn helemaal niet van de fetish, hihi, dat weet je toch?” “Ja, maar het is gewoon een relaxt feestje hoor”, zei hij. “Er komen maar een paar mensen uit de scene.” Ik zei vriend H. dat we er over na zouden denken, maar eigenlijk zag ik het bij voorbaat al niet zitten. Een fetish-feestje, met mensen uit de scene. Hihi. Ook P. zag zichzelf niet echt rondlopen op een fetish-feestje, dus we zouden niet gaan. We zouden gewoon lekker op de bank hangen met een bak chips en een dvd’tje. Maar zaterdag begonnen we toch te twijfelen. “We kunnen ook gewoon een uurtje gaan toch? Als het niet leuk is gaan we naar huis”, zeiden we tegen elkaar. En het was tenslotte vriend H.’s verjaardag. “Maar we hebben helemaal geen lak, leer of rubber”, zei ik. “Ik heb nog wel ergens een leren broek hoor”, zei P. “Hihi! Echt?”, vroeg ik. Echt. Hihi, partner P. in een leren broek. “Nou, ik trek gewoon m’n bloemetjesjurk aan hoor”, zeg ik tegen P., “en dan hang ik wel allemaal seksspeeltjes om m’n nek. Ik heb genoeg in de kast liggen. Hihi. We gingen dus wel. Een uur later stond ik in mijn bloemetjesjurk buiten. Om mijn heupen droeg ik een leren gereedschapsgordel met allerlei dildo’s, vibrators, trileitjes, flessen glijmiddel, een vibrerende schildpad, pluchen handboeien en een pussy pump. Om mijn nek had ik een doucheslang met dildo-douchekop geknoopt. “Hihi”, zei ik tegen P., “wij gaan naar een fetish-feestje.”

“Je kan ook een siliconenheuveltje laten inbrengen”, meldt vriendin M. me luchtig. We hebben het over schaamlipcorrecties. Iets wat tegenwoordig bijna net zo normaal lijkt te zijn als een borstvergroting. “Bah”, zeg ik met een vertrokken gezicht. “Ja, dan laten ze dus siliconen inspuiten boven hun schaambeen. Dat het een beetje boller staat”, zegt ze. “Bah”, zeg ik nog een keer. “Wat gebeurt er als die siliconen gaan lekken?” Ik wil het niet eens weten. Maar mannen schijnen het geil te vinden. Een bol kutje. En vrouwen schijnen het zo belangrijk te vinden dat een man hun kutje esthetisch verantwoord vindt dat ze er zonder problemen een chirurg aan laten zitten. Gewoon een beetje in laten snijden. Beetje inspuiten alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Nu zijn bij sommige vrouwen de binnenste schaamlippen inderdaad een beetje uit proportie. Dat je denkt; doe mij nog maar een onsje rosbief. En bij sommige vrouwen geeft dat onsje rosbief fysieke problemen. Bij het fietsen bijvoorbeeld. En in die gevallen snap ik een correctie. Maar om nu in gezond én bovendien hypergevoelig vlees te gaan snijden, gewoon omdat het er geiler uitziet, gewoon omdat mannen het lekkerder vinden, dat gaat mij te ver. En om siliconen boven je schaambeen in te laten spuiten, zodat je een haast kinderlijk bol kutje krijgt, dat gaat me helemaal te ver. Véél te ver. Maar de perfecte kut volgens de mannen- én vrouwenbladen is dichtgevouwen. Dichtgevouwen en kaalgeschoren, met een klein streepje schaamhaar. En dan dus met een bollend schaamheuveltje. Een Barbie-kut dus. Mocht je als vrouw niet in het bezit zijn van zo’n dichtgevouwen, kaalgeschoren, bol kutje, dan kun je jezelf er dus gewoon eentje aan laten meten. Kost wat, maar dan heb je ook wat. Na de tiet is ook de kut commercieel gegaan. ‘Nieuw’. ‘Nu nog beter’. ‘Nu nog lekkerder.’ Het wachten is op een programma met de naam ‘Make my Pussy Beautiful’. Luna zal geen aflevering missen.

Nog even over de ideale man. Volgens de boekjes heet het allernieuwste model van dé ideale man namelijk ‘metroseksueel’. Dit begrip bestaat al 10 jaar, maar wordt de laatste tijd steeds meer gebruikt. Een metroseksueel is; ‘een mannelijke trendsetter in de 21ste eeuw; een heteroseksuele stadsman met een groot gevoel voor esthetiek; een man die tijd en geld besteedt aan zijn uiterlijk en winkelen; en een man die bereid is zijn vrouwelijke kant te laten zien.’ Moesten mannen eerst hun gevoelens meer uiten, gewoon durven huilen bij ‘All you need is Love’, nu moeten ze nog een stapje verder. Want een beetje metroseksueel gaat wekelijks naar de manicure, kan koken als Jamie Oliver, heeft zijn huis helemaal zelf Feng Shui ingericht, gaat gezellig met je shoppen, kleedt zich als een homo en neukt je daarna nog even lekker stevig door. Een metroseksueel schijnt dat allemaal heel leuk te vinden, maar ik vind het iets te veel van het goede, die hele metroseksualiteit. Ik denk, dat kan gewoon niet goed zijn. Moet tegen de natuur van elke man ingaan. Strijken, afwassen, manicure, schoonheidsspecialiste, pedicure; allemaal hartstikke leuk hoor, maar ik vraag me af; is het geil? Ik vind een man bij de manicure dus niet geil. Dito voor een man bij een schoonheidsspecialiste. En helemaal dito voor een man die zich afvraagt of een bepaalde kleur overhemd wel past bij zijn teint. Mannen moeten gewoon niet te veel aan zichzelf frunniken. Vind ik. Daarom wil ik graag pleiten voor een samenleving waarin een man weer gewoon man kan zijn en een vrouw gewoon weer vrouw. Al die hybride toestanden mogen van mij achterwege gelaten worden. Als een man toevallig wat vrouwelijke trekjes heeft; prima! Maar laten we de clubjes waarbij mannen mandala’s moeten tekenen om zo in contact komen met de innerlijke vrouw in hen, alsjeblieft overslaan. Een man is een man, een vrouw een vrouw. En die zijn verschillend. Helemaal anders! En laten we gewoon genieten van die verschillen in plaats van koste wat het kost proberen op die ander te lijken.

Luna heeft even een online testje gedaan om te checken of haar partner P. misschien toch stiekem een metroseksueel is. Maar gelukkig! P. is een echte man-man.

Oppaskind M. en ik lopen van mijn huis richting Albert Heijn tot hij ineens hard in m’n hand knijpt. “Wat is er?”, vraag ik verschrikt. Hij gebaart met z’n hoofd dat ik achterom moet kijken. “Daar staat een meisje in een bikini achter het raam!”, zegt hij. Zijn ogen zijn groot van verbazing. Oh God! Zonder na te denken heb ik de kortste route genomen. De kortste route dwars door het wallengebied! Zijn ouders vertrouwen mij hun 10-jarige zoontje toe en wat doe ik? Ik neem ‘m mee op een sightseeing langs de Amsterdamse hoeren! Oppaskind M.’s ogen beginnen te glunderen. Het stikt om ons heen namelijk van de ‘bikinimeisjes’, zoals hij ze noemt. “Waarom doen ze dat, het is toch winter?”, vraagt hij. “Eh, nou”, begin ik. Ik kan zo snel niets anders verzinnen dan de halve waarheid. “Die meisjes proberen mannen te versieren”, zeg ik. Dat doe je toch niet zo, vindt hij. “Eh, nou, eh”, ga ik verder. Ik vertel hem eerlijk dat die meisjes dat doen om geld te verdienen. Dat er mannen zijn die willen betalen om met dat meisje te praten. En om met dat meisje te zoenen. Met dat antwoord kan hij wel wat. Gelukkig. Ondertussen bedenk ik mij hoe ik z’n ouders ga vertellen dat ik hun kind het Sodom en Gomorra heb laten zien. “Volgens mij zitten die bikini’s helemaal niet lekker, hun borsten zitten helemaal omhoog”, gaat hij verder. “Voor mij zouden ze dat niet hoeven aantrekken hoor.” Ik sleur hem bijna richting Albert Heijn, maar hij geeft z’n ogen goed de kost. “Ooooh! Zie je dat!”, roept hij en hij wijst naar een dikke negerinnenreet in string. “Niet wijzen”, zeg ik, maar ik moet stiekem lachen. “Waarom niet?”, vraagt hij, “als je in zulke kleren voor een raam gaat staan, dan wil je toch bekeken worden?” Daar heeft hij gelijk in. “Ik vind het allemaal wel een beetje raar”, zegt oppaskind M. ter besluit. “Maar ik zou hier best een keertje met m’n vader naar toe willen.”