Maandelijks archief augustus 2003

Ik kan een hoop dingen van mannen begrijpen. Een heleboel. Dat ze zich af kunnen trekken bij een sekstijdschrift, een pornofilmpje of bij wat interessante afbeeldingen die ze van internet gedownload hebben. Heel normaal allemaal, want veel van dit soort geiligheid laat mij ook niet onberoerd. En dat mannen zich aftrekken bij de zoetgevooisde stem van een Surinaamse mamma die hen telefonisch vertelt over haar avontuurtjes met de loodgieter, dat snap ik ook. Zeker als ze heftig door de telefoon begint te hijgen als ze bijna klaarkomt. Dat sommige mannen te dom of te geil zijn om te realiseren dat de Surinaamse mamma onderwijl bezig is met het roeren in een pannetje soato-soep, vergeef ik ze meteen. Maar dat je een erectie krijgt van een hoogstwaarschijnlijk door een computer gegenereerd SMS-berichtje, dat gaat er bij mij niet in. Je stuurt een SMS met ‘SEX AAN’ naar een 0900-nummer en vervolgens betaal je per ontvangen bericht € 0,70. Dit doe je omdat een meisje met borsten als Galia-meloenen, botox-lippen en een ‘ontzettend nat kutje’ dat gevraagd heeft tijdens de reclame. Dus dan sta je net bij de Albert Heijn je tomaatjes af te wegen als je mobieltje begint te trillen; ‘Hoi, lekkere schat, ben je ook zo geil? Vertel me wat je lekker vindt!’. Meteen terug SMS-en: ‘Nou, ik sta toevallig in de Albert Heijn en ik ga vanavond spaghetti maken, eet je mee?’ Het antwoord; ‘Hmmm, dat klinkt geil, zal ik je eerst even lekker klaarpijpen?’ Zucht. Hoe hard ik ook m’n best doe om deze nieuwste trend te begrijpen; ik begrijp het niet. Maar één ding begrijp ik wel: zolang er nog mannen zijn die zich liever virtueel laten pijpen door een reeks mathematisch gerangschikte enen en nullen in plaats van te investeren in een goed fysiek seksleven, valt er nog heel wat te verdienen! Dus; SMS ‘LUNA AAN’ naar 0900 1111 (€ 3,17 p.o.b) en laat mij je verrassen!

Het is jammer, maar helaas. In huize Luna zullen voorlopig even geen feestjes meer worden gegeven. Geen feestjes meer waarbij iedereen een paar euro’s in de drankpot doneert zodat P. en ik uit de kosten zijn. Helaas, maar het mag binnenkort niet meer als het aan de Koninklijke Horeca Nederland ligt. Volgens de logica van de horecaondernemer is ons huis verworden tot een illegaal dranklokaal dat uitbulkt van drank- en drugsmisbruik. En ze zijn alle illegale caravans, kantines, zeecontainers, hutten, schuren, tenten en bouwketen zat. Deze ‘illegale café’s’ zijn vaak plaatsen waar wat vrienden samenkomen met een kratje bier of 10. Samen naar de supermarkt, samen een biertje drinken, en de kosten worden gedeeld. Ondertussen een zakje borrelnoten eten en voor nog geen € 10,- kan iedereen compleet lamgeslagen hun hangplek weer verlaten. Niks aan de hand, dacht ik. Iedereen is van de straat, heeft het gezellig en houdt ondertussen geld over voor het primitieve levensonderhoud. Van € 3,- voor een biertje betalen in de kroeg wordt alleen de dorst van de eigenaar gelest. Momenteel worden deze hangplekken gedoogd door politie en gemeente, maar de Koninklijke Horeca Nederland heeft daar genoeg van. En niet omdat ze inkomsten mislopen, nee, natuurlijk niet. Daar gaat het niet om. Ben je mal. Nee, ze zijn bang dat de jongeren wat overkomt! Een hangplek is namelijk hartstikke onveilig omdat de brandveiligheid niet is geregeld en er geen toezicht is op alcoholmisbruik, drugsgebruik, roken of welke andere wettelijke of fiscale regel dan ook. Goed, dit huis mag dan binnenkort geclassificeerd worden tot een illegaal dranklokaal, Koninklijke Horeca Nederland bewijst dat ze niets meer en niets minder dan de genotsmiddelen-gestapo van de 21ste eeuw wil zijn. Ondertussen sterft het Nederlandse uitgaansleven, verblind door eigenbelang, een langzame dood. Maar P. en ik leggen ons erbij neer. Om 18.00 eten, om 19.30 ‘Get The Picture’ en daarna vroeg naar bed.
www.horeca.org (persbericht 15 augustus)

Nog regelmatig krijgen P. en ik post van de vorige bedrijven die in ons pand gevestigd waren. Maar vandaag kregen we een wonderlijke brief binnen met de adressering; ‘Anonyme Alkoholiker, Kontaktstelle, Amsterdam, Niederlande.’ Hoe een brief met deze adressering bij ons terecht is gekomen is me een raadsel. Hoewel? De brief begint zoals een gemiddelde AA-meeting zou moeten beginnen: ‘Mein Name ist Hubert, ich bin Alkoholiker.’ Daarna volgen 2 kantjes A4 met een handgeschreven tekst die zeer moeilijk te lezen is. Dat Hubert het niet makkelijk heeft is duidelijk; ‘Ein mal verlor ich die Frau, die ich gerne hatte, ein mal verlor ich einem neuen Freundeskreis und ein mal wurde ich von einem Zugschaffner nicht gut behandelt. Das alles ware ohne Alkohol nicht passiert.’ Verder heeft hij schulden, heel veel schulden, bij van alles. Bedragen die langskomen variëren tussen de € 500,- en  € 2500,-. En hij heeft ook nog ‘unter Alkoholeinfluss seine Nachbarn bedrohte.’ Poe. Maar het ergste moet nog komen; ‘Dort habe ich noch meine Katze, Edgar, die 1 mal gefüttert wird. Aber er eist oft allein. Ich bitte Gott um Verzeihung.’ Ik ben toch zeker een uurtje bezig geweest om het grootste gedeelte van de brief te ontcijferen, maar het blijft onduidelijk. De brief is geschreven op 15 augustus 2003 en nergens staat een adres. Hij vraagt ook nergens om geld. Ik denk dat hij dat vergeten is in zijn alcoholroes. Of misschien had Hubert gedacht dat dit genoeg was; ‘Ich habe am Briefkasten eine Nachricht hinterlassen, wo ich bin.’ Poe. Wat een wanhoop allemaal. Laat deze brief een les voor me zijn, of een teken van God. Later. Nu is het weekend. Tijd voor de vrijdagmiddagborrel. Halleluja.

Ik was 15 en werkte donderdagavond en zaterdag bij de C1000 in Tiel. Het was m’n eerste baantje en van m’n ouders had ik geleerd dat je ‘hart voor de zaak moest hebben’. Dit uitte zich in respect voor mijn baas en respect voor de klanten. Dit bijbaantje als caissière vervulde ik met verve. Ik keek naar wie er voor me stond. Ik keek naar de klant en registreerde hun producten. Niet alleen haalde ik de producten over de scanner, maar ook door mijn hoofd. Ik stelde me hun leven voor, wat gingen ze eten die avond, wat deden ze, wie waren ze, had ik ze al vaker gezien? Haalden ze aanbiedingen, zeiden ze me gedag, lachten ze naar me? Ik leerde de klanten kennen. En zij mij. De rij voor mijn kassa was altijd langer dan bij de andere caissières. Vooral ten tijde van C1000-acties. Ik vond namelijk dat bijstandsmoeders en AOW-vrouwtjes recht hadden op extra veel kraskaarten. “Niet doorvertellen hoor”, zei ik dan altijd zachtjes als ik hen 10 in plaats van 2 kraskaarten in hun handen drukte. Stiekeme dankbaarheid is de mooiste. Ik had een simpel baantje, maar het voelde alsof ik de wereld verbeterde. Vanmiddag rekende ik mijn boodschappen af bij een, zoals zo vaak, afwezig meisje. Ik moest wachten op een ‘goedemorgen’, ‘goedemiddag’ of ‘hallo’, waarna ik zelf na 5 bliebjes van de scanner maar ‘hallo’ stamelde. Ze legde het wisselgeld op mijn hand, eerst de briefjes en daar bovenop m’n muntgeld. En in m’n andere hand duwde ze het bonnetje. Onhandige volgorde. Met moeite propte ik alles in m’n portemonnee. Totaalbedragen moet ik momenteel aflezen van de kassa en ‘bedankt en tot ziens’ wordt mij in digitale letters gewenst door de pinautomaat nadat er met de snelheid van het licht geld van mijn rekening wordt gehaald. Bedankt en tot ziens. De daklozenkrantverkoper heeft er duidelijk minder moeite mee.

Ik kom gewoon zaterdag en dan halen we een paar rollen behang en dan knallen we het er gewoon tegenaan”, had vriendin L. afgelopen dinsdag tegen me gezegd. Ik hou van daadkrachtige vrouwen. Dus wij gisteren in de auto met hond Kelly naar Design for Delight in Zaandam. Het was moeilijk kiezen uit de honderden 60’s en 70’s behangetjes, dus koos ik degene die er Libelle-gezellig uitzag. Daarna een tussenstop gemaakt bij de Hanos waar ik werd overspoeld door hebzucht en uiteindelijk met 18 flessen Gewurztraminer, 6 flesse rode wijn, 1 fles witte port, 1 fles Cachaça en een paar andere flessen sterke drank die ik voornamelijk koos om de leuke fles, naar buiten liep. “Wij zijn goed bezig”, zei vriendin L. toen ze de auto weer startte. Eenmaal thuis een fles wijn opengetrokken, de keuken uitgeruimd, behangplaksel geroerd en gewoon begonnen. Beetje meten, beetje knippen, beetje passen. We dachten het in een uurtje of 2 af te hebben, maar uiteindelijk zijn we er 6 uur mee bezig geweest. Terwijl een strook behang lag te drogen namen wij een wijntje en een lijntje en complimenteerden onszelf met de keuze van het behang. “Wij zijn goed bezig”, zei vriendin L. “Wij zijn zeker goed bezig”, zei ik. Nadeel van het hele behanggebeuren waren onze scheve muren en het feit dat het ontwerp in elkaar door moest lopen. “Zeg L., had jij eigenlijk wel eens eerder behangen?”, vraag ik als we klaar zijn. “Nee, jij?”, vraagt L. terug. “Nee, ik ook niet”, zeg ik. “Maar dan hebben we dat toch mooi even strak voor elkaar gekregen.” “Ja”, zegt L. “wij zijn goed bezig geweest.” We zijn zelfs zo goed bezig geweest dat we volgende week zaterdag bij haar gaan behangen.