Maandelijks archief februari 2003

Ik kon het gewone boodschappen doen niet meer aan. In de binnenstad is het namelijk moeilijk ‘normaal’ boodschappen doen, omdat alle supermarkten voorzien zijn van een Albert Heijn-logo. Geen Dirk van den Broek, ALDI of Lidl bij mij in de buurt te vinden. Maar aangezien ik het belachelijk en asociaal vind om € 2,98 voor een kilo broccoli in de aanbieding te vragen vertik ik het om daar nog naar binnen te gaan. Mijn mini-vouwfiets heb ik uit pure frustratie ergens laten staan, dus ik ging altijd braaf met de tram richting Amsterdam-Oost of Amsterdam-West om daar ‘normaal’ boodschappen te doen. Maar het bleef behelpen. Slepen met 1 zak kattegrid, 1 zak aardappelen, 2 flessen wijn, 1 pak dubbelvla, een paar blikjes bier, een pak appelsap en een liter melk is misschien wel goed voor de armspieren, maar gaat op den duur vervelen. Tot deze week het krantje met de aanbiedingen van de HEMA op de mat viel. Een knalrode omafiets voor slechts € 179,-. Hebben! Zeer gelukkig trapte ik de afgelopen dagen op m’n nieuwe fiets in het zonnetje. Het was prachtig, maar het boodschappen doen bleef behelpen met een aantal plastic tassen aan het stuur. Maar ineens realiseerde ik me wat nog ontbrak aan mijn fietsgeluk; een set fietstassen met een inhoud van 50 liter per stuk! Nu al zonder twijfel de beste aankoop van 2003! Ik kom net terug van een zeer intensieve sessie in de Dirk van den Broek. De fietstassen boden plaats aan maar liefst 8 flessen wijn, 12 blikjes bier, 6 flesjes Palm, 4 pakken appelsap, 2 pakken jus d’orange, 1 fles wodka, 1 fles Bacardi en 1 fles Baileys. Er zat nog meer in, maar dat waren gewoon boodschappen om de boel wat op te vullen. Een fiets met fietstassen; ware vrijheid.

“Zit-ie erop?”, vraag ik de laatste tijd regelmatig aan P. “Volgens mij zit-ie erop, toch?” Op het het moment dat P. me aankijkt zit-ie er dus al niet meer op. “Ja, nou is het alweer te laat. Net zat-ie er wel op.” Vorige week heeft P. zichzelf 2 Technics-draaitafels, inclusief een mengpaneel en een koptelefoon cadeau gedaan. Het huis was al voorzien van 8 boxen en een subwoofer. Wij zijn hard op weg om dit huis dusdanig in te richten dat we zo min mogelijk de deur uit hoeven. Partner P. verlaat het huis af en toe om te werken en plaatjes met vette beats te kopen. Ik kom alleen buiten de deur om boodschappen te doen en om platen van The Carpenters en Madonna aan te schaffen. Ik kan er nog geen flikker van, van het dj-en, maar het oefenen is fantastisch. Meer dan fantastisch zelfs, want als een kind zo geconcentreerd ben ik me aan het focussen op de beats, de knopjes, de breaks en de pitch. Uren gaan voorbij zonder dat-ie er een keertje op zit en mijn respect voor dj’s groeit met de minuut, want die kunnen een plaat er niet alleen binnen enkele seconden opkrijgen, die weten ook nog welke plaat bij welke plaat past en wanneer en waarom. Maar als het wél lukt, als-ie er dan eindelijk een keertje op zit, al was het meer geluk dan wijsheid, dan geeft dat een geweldig gevoel. Dan ben ik helemaal de bink. Mijn doel voor de komende maanden is dus al gesteld: ik moet en ik zal in staat zijn om Madonna te mixen met platen met diepe, vette beats. Ik moet in ieder geval in staat zijn om ‘m er met gemak op te krijgen. Luna is een burgertrut geworden, maar wel eentje met een kick-ass-dj-muziekinstallatie-mengpaneel-draaitafel-set in huis.

“Dus als ik nu meteen betaal, dan word ik weer aangesloten?”, vroeg ik woensdagochtend 12 februari allerliefst aan het UPC-meisje. “Zo gauw we uw betaling binnen hebben, wordt u ogenblikkelijk aangesloten”, zei het meisje. “Dat zou fijn zijn”, zei ik tegen het meisje. Nog geen half uur later stond ik met cash € 350,12 bij de balie van het postkantoor. “Meteen overmaken aan de UPC”, riep ik gehaast, “en kom maar op met dat bewijs van storting, dan ga ik dat meteen faxen!” Precies 12 dagen later ben ik weer aangesloten. Ondertussen heb ik iedereen van alle afdelingen gesproken en ken ik het tingeletangel-in-de-wacht-muziekje uit m’n hoofd. Ik heb zelfs 2 uur op een bankje van de UPC-winkel op de Ceintuurbaan gezeten. Gezellig, met nog 20 wachtenden voor en na mij. Daar werd ik maar weer eens in mijn vermoeden gesterkt dat UPC vooral problemen heeft met het automatisch incasseren van rekeningen. Ha! Maar goed dat ik dat nooit heb laten doen. Dan maar lekker de acceptgiro’s niet betalen, maar mooi niet dat ik UPC automatisch dingen laat doen op mijn rekening. Ha! Mij werd de afgelopen 2 weken van alles beloofd. Gouden bergen; “U wordt vanavond nog aangesloten.” Iets minder gouden bergen: “Zo’n 2 dagen na ontvangst van uw fax kunt u gewoon weer internetten.” Tot: “Het duurt standaard 6 werkdagen na ontvangst van uw betaling dat u weer aangesloten wordt.” Ik snapte het allemaal niet meer, maar gelukkig snapte de UPC-mensen het zelf ook niet. Vanmorgen hing ik om 8.30 maar weer eens aan de telefoon. Kon mij het schelen. Na 2 keer bij een verkeerde afdeling terecht te zijn gekomen en 2 keer gewoon van de lijn af te zijn gegooid kreeg ik contact met een topkerel van UPC. Iemand van de technische dienst. Hij kreeg voor elkaar waar ik al 12 dagen op zat te wachten. Communiceren blijkt moeilijk voor UPC, maar deze topkerel gaf mij weer contact met de buitenwereld. Ik zie weer licht.

Op een mooie, zonnige winterdag ging Roodhaartje, die zo heette omdat ze zo’n schattig, hip brilletje had, lopend door het bos naar de grote stad om bloemkool voor Oma te halen. Onderweg moest ze de rivier oversteken en dat kon alleen bij de brug, waar de boze kabelwolf tolgeld inde. ‘Een koekje, Roodhaartje’, zie de kabelwolf. ‘Anders mag je er niet door.’ ‘Maar lieve Wolf,’ zei Roodhaartje. ‘ik heb geen koekjes bij me, maar morgen kom ik weer, en dan neem ik koekjes voor je mee.’ De grote boze kabelwolf bromde wat, maar liet Roodhaartje toch maar oversteken. En een uur later weer terug, want dat was in de prijs inbegrepen. De volgende dag had Roodhaartje echter geen koekjes bij zich. Te druk gehad, andere dingen aan het hoofd en net verhuisd naar een lief, klein huisje aan de rand van het bos. ‘Sorry, meneer Wolf’, zei ze met haar liefste pruillipje, ‘maar vandaag moet ik voor Oma Tena Lady’s halen en ik heb helaas geen koekjes bij me.’ De kabelwolf liet zijn tanden zien en gromde vervaarlijk, maar liet Roodhaartje toch door. Op dag drie meldde Roodhaartje zich weer bij de kabelwolf. Ze was op weg naar de slijter en omdat ze veel lege flessen bij zich had, had ze geen koekjes bij zich. De ontstemde kabelwolf brulde zo hard, dat alle dieren uit het bos kwamen kijken. ‘Roodhaartje’, zei hij uiteindelijk, ‘je mag nog één keer heen een weer naar de stad, maar als je morgen wéér zonder koekjes komt, dan vreet ik je op.’ Roodhaartje beloofde dit stilletjes en plechtig en liep vlug door naar de slijter. Maar toen ze een uurtje later terug kwam, stond de Wolf al op haar te wachten. ‘Ik heb me bedacht, Roodhaartje. Ik ga je nu al opeten.’ Roodhaartje schrok zich natuurlijk de tering en riep snel: ‘Dat was niet de afspraak, ik zou morgen koekjes geven. Help! Help!’ Weer kwamen de dieren kijken, maar niemand hielp. ‘Domme Roodhaartje’, zeiden ze, ‘ze hadden je beter Sufmutsje kunnen noemen. Als jij je niet aan de afspraken houdt, hoeft de kabelwolf dat ook niet te doen!’ En vervolgens keken ze allemaal toe hoe de grote, boze kabelwolf haar in één hap met huid en haar verslond.‘O, zo! Eigen schuld’, zeiden alle dieren goedkeurend, maar ’s avonds viel geen van hen in slaap, want ze wisten dat iedereen die de brug over moest wel eens vergat om koekjes mee te nemen. En op elkaar hoefden ze dus niet te rekenen!
www.suffie.com