Maandelijks archief februari 2002

Veel van wat ik schrijf wordt voornamelijk gelezen door alleenstaande mannen. Sneue alleenstaande mannen. Dat vind ik niet erg. Ik vind het leuk om af en toe over natte spleetjes en stijve palen te schrijven en dat ik daarvoor betaald word kan ik alleen maar toejuichen. Het is geen hoogdravende journalistiek, het is pulp. En daar geniet ik van. Ik steek mijn voorliefde voor pulp niet onder stoelen of banken. Zo lees ik graag tijdschriften als Mijn Geheim en Intiem en vind ik het heerlijk om tv-programma’s als ‘Jerry Springer’, ‘Jambers magazine’ of ‘Sex court’ te kijken. De waargebeurde verhalen op woensdagavond bij RTL4 doen het ook altijd goed. Allemaal smullen voor Luna en daarnaast houd ik meteen een beetje feeling met de doelgroep van de erotische media waarvoor ik schrijf. Ook mijn muziekvoorkeur verdient trouwens met recht het predikaat ‘pulp’. Ik hou van een simpele rampetamp uit mijn computerboxjes. Ik voel soms wel de neiging om mijn liefde voor pulp een beetje te verdoezelen: “Ik kijk heus wel eens een cultfilm en ik lees ook wel eens de HP de Tijd en dat programma laatst op Nederland 3 over politieke vluchtelingen uit Zimbabwe, dat vond ik echt heel goed.” Maar dan zou ik liegen. Het leven is al moeilijk genoeg en daarom houd ik de prikkels die ik tot mij neem het liefste makkelijk. Niks geen serieus drama voor mijn ogen en oren. Moeilijker dan ‘Hart van Nederland’ op SBS6 moet het niet worden voor mij. Door te kiezen voor pulptijdschriften, pulpprogramma’s en pulpfilms zal ik me misschien intellectueel gezien niet zo veel ontwikkelen, maar wat word ik gelukkig als ik me vergelijk met de gasten van Jerry Springer of Paul Jambers. Geen betere schaamte, dan plaatsvervangende schaamte.

“Huis kadaster fiftyfifty beleggingshypotheek sleutel kraakrisico koude uitsluiting makelaar akte van overdracht samenlevingscontract levensverzekering ”, zei de notaris. Of zoiets. Ik snapte er niet veel van. P. trouwens ook niet. “Jullie moeten hier allebei even tekenen”, zei de notaris. Dat snapten we wel. En of we ook nog even hier wilden tekenen. En daar. Al dat financiële geneuzel had wat ons betreft overgeslagen mogen, maar dat was nou eenmaal verplicht, zei de notaris. Vandaag hebben P. en ik officieel de sleutel gekregen van ons nieuwe huis. We zijn er meteen even gaan kijken. En daar stonden we. We hadden het huis nog niet leeg gezien en het leek nu nog groter. Een balzaal van 150 vierkante meter. “Het is wel erg groot hè?”, zeiden we tegen elkaar. En dan ook nog net zo’n groot souterrain. We weten nog niet precies hoe we alles gaan indelen. Zoveel ruimte. We zouden een partijtje kunnen tennissen. Ik stond voor het raam en zag de Amsterdamse lichtjes, auto’s, het Ij, de gracht. We hebben gewoon een huis gekocht in centrum Amsterdam. Het is echt van ons nu. Daar heb ik m’n hele leven van gedroomd en het is nu gewoon realiteit. Ik geloof er nog niks van, maar de sleutel hangt toch echt aan m’n sleutelbos. Ik heb hoofdpijn van alle ingewikkelde financiële termen en alle Elle Wonen-ideeën die P. en ik naar elkaar hebben geroepen. Ik zou bijna meteen de auto naar een of ander meubelcentrum pakken, maar ik denk dat het beter is om de fles champagne die we van onze makelaar kregen te ontkurken! We hebben een eigen huis en er is alleen een heel moeilijke weg terug. Hoera!

copyright @ franz wilhelm 2002

Luna: “Wilt u misschien een FOXY, meneer?”

Man 1 (40+): “Ik heb zin om met jou te neuken en dat die fotograaf van jullie dan foto’s maakt, rot op met je kankertasje.”

Man2 (40+): “Ik heb een rokje onder m’n broek aan.”

Luna: “Goh, spannend joh.”

Man3 (40+): “Ik zag net dat jullie ook foto’s van elkaar maakten. Ik heb een vraagje. Ik zou graag met jou op de foto willen. Seksfoto’s. Ik heb ook al een fantasie; dat jij met je benen wijd gaat en dat ik er met m’n hoofd tussen lig. Kan dat?”

Luna: “Nee, daar begin ik niet aan.”

Man4 (40+): “Mag ik wat vragen? Het lijkt mij ook zo spannend om naakt te poseren. Ik wil ook graag in de aandacht staan. Kan dat?”

Luna: “Nee, daar beginnen we niet aan.”

Man5 (40+): “Ik draag altijd panty’s onder m’n broeken, die zitten zo lekker.”

Luna: “Goh, spannend joh.”

Man6 (40+): “Ik ben ook erotisch fotograaf. Zou ik misschien een keer foto’s van jou mogen maken?”

Luna: “Nee, daar begin ik niet aan.”

Man7 (40+): “Ik heb zin in lekkere seks, bij wie moet ik daarvoor zijn?”

Luna: “Je kunt naar de hoeren gaan.”

Man7 (40+): “Nee, ik wil er niet voor betalen, ik dacht eigenlijk aan jou.”

Luna: “Nee, daar begin ik niet aan.”

Ik heb het weer even gehad met de geile onderkant van Nederland. Ik kom net terug van de KamaSutrA-beurs in Rijswijk. Na 3 dagen tussen de blote tieten, blote kutten, dildo’s, vibrators, lingeriesetjes, Hagenezen en FOXY-tijdschriften te hebben rondgehuppeld, houd ik het even voor gezien met de seks. Het was een leuke beurs, met een leuk team, een lekker hotel en lekkere hapjes. Het was niet echt druk, maar wel weer vermoeiend. Staan, lopen, lachen. We hadden een geweldige Haagse taxichauffeur die ons 2 keer van de beurs naar het hotel bracht en die ons in heerlijk plat Haags toesprak; “FOXY??? Is dat je hond ofzo???” Tijdens het verplichte ontbijt om 9.30 werd er al over seks gepraat en ook voor het naar bed gaan was seks het meest geapprecieerde topic. Ik heb veel geleerd op deze KamaSutrA-beurs. Zo weet ik nu hoeveel een webcammeisje verdient. Ik weet ook dat je je maar beter zo dom mogelijk op kan stellen op zo’n beurs; daar bereik je het meeste mee. Ik weet nu ook dat het dragen van een FOXY-shirtje een hoop voordelen met zich meebrengt; gratis saoto-soep, gratis scheermesjes, gratis jarretelgordeltjes en gratis drankjes. Dit alles als je maar lief genoeg lacht naar de verkopende man in kwestie. Ik weet ook dat het bed van het hotel een stuk beter sliep dan het mijne. Dat mensen die in de ‘seksindustrie’ werken, op wat voor een manier dan ook, allemaal een beetje raar en vaag zijn. Dat op alle beurzen dezelfde standhouders staan en dat iedereen ‘goede vrienden’ van elkaar is; ons kent ons. En ik weet ook dat ik er weer bij ben de volgende KamaSutrA-beurs.

“Lieve Goedele, ik heb een probleem en ik hoop dat jij me kan helpen. Ik weet niet aan wie ik het anders moet vragen. Ik was met m’n vriend in bad aan het vrijen en ik masseerde zijn penis met m’n hand en toen is hij klaargekomen en is zijn sperma in het water gekomen. Ik heb per ongeluk van dit water gedronken. Ik ben nog maagd en ik ken hem nog niet zo lang. Kan ik zwanger zijn? Ik maak me zorgen.” Goedele Liekens. Niks mis mee. Lekker wijf met hersenen en geile praatjes. Vroeger. Momenteel komt er af en toe een commercial met Goedele door mijn beeldscherm dartelen. “Je kunt het gewoon doorslikken en je krijgt er ook geen dikke buik van”, vertelt ze mij met een glijdende, boterzachte ‘g’. “Kom jij maar even bij P. en mij op visite, lekkere troel, dan zullen we al die insinuaties van jou eens even in praktijk gaan brengen”, fluister ik haar toe. Ik wacht af tot ze dat bloesje uit gaat trekken, maar dan neemt Goedele plaats op een ouderwetse sofa bij een nog ouderwetsere kerel. Het blijkt een commercial over margarine te zijn. Die zag ik niet aankomen. Wat een humor. Na jaren van overexposure zoekt Goedele nu haar heil in een goedkoop en slecht reclamespotje. Ze bewijst zichzelf als een aan lager wal geraakte miss België. De gloriedagen van Goedele zijn dus definitief voorbij. Als je als bekendheid niet meer gevraagd wordt voor praatprogramma’s en interviews, dan verbind je je naam in een laatste wanhoopspoging maar aan een product. Of je gaat winkelcentra openen. Maar dat Goedele zich heeft ingelaten met de margarinefabrikanten van Nederland vind ik triest. Goedele Liekens was vroeger inderdaad zo geil als boter, maar nu? Wat de jaren al dan niet met je kunnen doen. Waarschijnlijk zit Luna over 10 jaar op de redactie van de Libelle om lezerspost over impotentie te beantwoorden.

Een paar weken terug ging ik uit eten met Els van www.whiskas.net. “Ga jij naar die weblogmeeting in Breda?”, vroegen we elkaar. We zouden allebei niet gaan. Ik had ook helemaal geen zin om te gaan. Veel te veel gedoe, helemaal naar Breda, en daar sta je dan op zo’n weblogmeeting. Hetzelfde als een klassenavond, maar dan zonder playbackshow. Een avond waar meer digitale foto’s worden gemaakt, dan biertjes worden gedronken. Geen zin in. Tot ik Suffie digitaal sprak: “Als jij gaat, ga ik ook.” Want Suffie wil ik graag in het echt ontmoeten. Suffie bleek in het bezit van een fijne wagen en wil Els, Wilco van www.northernlake.com en mij wel terugrijden naar Amsterdam. Ook voor de heenreis heb ik al een mannetje met wagen geregeld; Mario van www.hagenaars.net haalt me op van het station en dan rijden we samen gezellig naar Breda en gooien we er een dineetje tegenaan. Volgens mij wordt het een hele leuke dag en ik heb vooralsnog geen spijt dat ik m’n werk heb afgezegd. Ik kreeg net zo’n stokje, zo’n virtueel vragenlijstje dat weer doorgegeven moet worden aan een andere weblogger; ‘Wie zou jij op de weblogmeeting willen ontmoeten?’, vroeg meneer Funxiun van www.funxiun.com. Ik zou graag met Hubert van www.retecool.com een biertje drinken, maar ik denk dat hij in café de Kut te vinden is, net als Luuk Koelman en Nico Dijkshoorn van www.roelenroel.nl. Ook Lime van http://wodka-lime.blogspot.com en Yannah van http://home.wanadoo.nl/yannah zou ik graag eens zien, dat lijken me wel gezellige wijven. Dit stokje gaat naar Suffie van www.suffie.serveert.nl!

De laatste jaren zie je ze steeds meer; tatoeages van Chinese tekens. Was ik vijf jaar terug nog een van de weinigen, nu heeft haast ieder meisje er eentje op haar enkel of schouderblad laten zetten. “Ja, doe mij maar het Chinese teken voor ‘geluk’ of ‘vrijheid’ of ‘liefde’, want dat past zo bij me.” Nu heb ik wel iets langer nagedacht over de mijne. Ik ben niet naar een tatoeageshop gegaan om daar het eerste het beste plaatjesboek te pakken en een uur later met een dertien in een dozijn tatoeage buiten te staan. Nee, ik heb er zeker twee uur langer over nagedacht. En in die twee uur had ik mooi de tijd om even naar de bibliotheek te gaan, daar een Chinees teken uit te zoeken, te kopiëren en langs een Chinees restaurant te lopen om te vragen of het wel betekende wat de bedoeling was. In de afgelopen vijf jaar ben ik 3 keer langs het Chinese restaurant gegaan en zo ben ik nu in het bezit van 3 tekens op mijn lijf; ‘maan’, ‘midden’ en ‘onweer’. Twee tekens op mijn zij en eentje op mijn arm. Nu is het probleem met tatoeages dat ze verslavend werken. Na ongeveer een jaar begint het weer te kriebelen. Dan wil je weer een nieuwe. Het gevoel dat je krijgt als je met je nieuwe tatoeage buiten de deur van de tatoeageshop staat is met niets te vergelijken. De pijn trouwens ook niet. “Die pijn is verslavend”, zei collega M. me gisteren. Ik denk niet dat het de pijn is die verslavend werkt voor mij. Het is het feit dat ik een bepaalde tijdsmarkering aan kan brengen op mijn lichaam. Ik ben mijn eigen minimuseum.

Freelancen heeft zo z’n voordelen. Zo bepaal ik zelf wat ik wil doen en wanneer ik dat doe. Als ik m’n deadlines maar haal. En die haal ik bijna altijd. Zo ben ik gisteren de hele dag met collega M. op pad geweest om rekwisieten te kopen voor de aanstaande KamaSutrA-beurs in Rijswijk. Na onze relaxte shoptocht belandden we in een tapasbar waar we bijna gratis hebben gegeten en gedronken. Het Spaanse mannetje maakte een briljante sangria voor ons en we hebben hem het recept ontfutseld. Licht aangeschoten zijn we bij mij thuis achter de computer gaan zitten om giechelend als een stel schoolmeisjes een seksitem voor de Foxy te schrijven. Om 24.00 zaten we vol van de tapas, de toastjes brie, de sangria en de meloenwodka, maar het item was af. Ons geld voor die dag was weer verdiend én we hadden een heel gezellige dag gehad. Het nadeel van freelancen is alleen dat ik nooit écht klaar ben met m’n werk. Is het ene item klaar, dan kan ik eigenlijk meteen weer met het volgende beginnen. Een ander nadeel van freelancen is dat ik niet word doorbetaald in vakanties, dat ik geen pensioen opbouw en dat ik vaak lang op m’n geld moet wachten. Nog een nadeel van freelancen is dat je erg veel zelfdiscipline moet hebben. Maar als je het eenmaal onder de duim hebt, dan is freelancen optimaal genieten. Geen gezeik van ‘niet roken op de werkplek’. Als ik wil schrijven met een fles wijn naast m’n pc dan mag dat. Als de zon schijnt, dan mag ik de hele dag in het park gaan liggen. Als ik op maandag 16 uur achter elkaar wil werken en dinsdag de hele dag in m’n bed wil blijven, dan kan dat. Ik ben m’n eigen baas én m’n eigen werknemer en zolang die 2 elkaar tevreden houden heb ik de ideale baan.

copyright @ franz wilhelm 2002